Χθες ήταν παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου..

Καρκίνος.. Μια πολύ άσχημη λέξη. Και να μην ήξερες τι κρύβει από πίσω του, σίγουρα ο ήχος της λέξης σε γεμίζει αρνητικά συναισθήματα. Άραγε πως να πήρε αυτή την ονομασία ο καρκίνος, αυτή η ανίατη ασθένεια που έχει αδειάσει οικογένειες και οικογένειες. Τέλος πάντων. Ένα ένα τα θέματα. Χτες ήταν παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου.. Όσοι χάσαμε τους ανθρώπους μας ξέρουμε τι σημαίνει καρκίνος. Όσοι δεν έχετε χάσει άνθρωπο από αυτό δεν φαντάζεστε ούτε στο ελάχιστο πόση μαυρίλα κρύβει από πίσω η λέξη αυτή. Χτες ήταν παγκόσμια ημέρα καρκίνου λοιπόν.. Πρώτος κόμπος στο λαιμό..

Ο καρκίνος στο σπίτι μας

Ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με καρκίνο λίγες μέρες πριν καταθέσω το μηχανογραφικό μου δελτίο. Ήμουν 17 και κάτι. Ήταν μόλις 48 χρονών. Νεότατος. Κούκλος και πιο δραστήριος πεθαίνεις. Ήταν και ξεροκέφαλος πολύ και πεισματάρης. Δεν του άλλαζες τη γνώμη με τίποτα ρε παιδάκι μου. Με τον καλό του τον τρόπο και εκείνο το βλέμμα που στάζει μέλι και θέλει να σε πείσει πως έχει δίκιο. Και σε πείθει. Και τον πιστεύεις. Το είχε αυτό ο μπαμπάς μου. Αισιοδοξία και ελπίδα. Ελπίδα για το άπιαστο βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Που λες. Η κατάσταση σοβαρή. Αμέσως μετά τη διάγνωση χειρουργείο. Αφαίρεση λάρυγγα. Χωρίς φωνητικές χορδές. Χωρίς φωνή δηλαδή. Ίχνος λέξης από το στόμα του την επόμενη μέρα του χειρουργείου. Αλλά αυτός πεισματάρης. Δεν υπήρξε μέρα που να μη μιλήσει. Το αγόρι μου! Και είχε τόσο όμορφη και αντρική φωνή. Αντρική φωνή που στάζει μέλι, όμως! Και αγάπη! Πολλή αγάπη!

Η ζωή με έναν καρκινοπαθή.

Σε αυτό δεν είμαι και πολύ ειδική για να απαντήσω. Το Ρουλάκι μου θα μπορούσε να πει περισσότερα. Ήταν η αποκλειστική νοσοκόμα του μπαμπά μου! Καλύτερη από οποιαδήποτε νοσοκόμα που έχει φροντίσει ποτέ καρκινοπαθή. Με τα λαχανικά του! Το καλό του το κρέας! Τα φρούτα του! Τα όλα του! Η ζωή σίγουρα με έναν καρκινοπαθή δεν είναι μονότονη. Έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Έχει τις καλές ημέρες έχει και τις κακές ημέρες. Έχει μέρες που λες αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα και υπάρχουν και μέρες που λες δεν θα τον ξαναδώ. Όλα, μα όλα, εξαρτώνται από το πως βλέπει ο ασθενής την ασθένειά του. Πως την αντιμετωπίζει. Πως πολεμά για τη ζωή του. Τι πιστεύει και που πιστεύει. Και αν πιστεύει κάπου γιατί το πιστεύει.

Ένας καρκινοπαθής με καλή ψυχολογία πάει παντού. Δεν μασάει κοινώς. Και έξω θα βγει για φαγητό και στο γήπεδο θα πάει να δει το παιδί του και παντού. Και χωρίς μαλλιά και χωρίς δόντια θα πρέπει να αισθάνεται όμορφος και περήφανος. Όμορφος γιατί είναι και περήφανος για τον εαυτό του που τα καταφέρνει τόσο περίφημα σε όλα! Δεν θα πρέπει να σε κρατά σπίτι. Εσύ θα πρέπει να τον κρατήσεις καλά κρυμμένο εκεί που θέλησε να εκδηλωθεί.

Και θα πρέπει κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα να μάθουμε να κοιτάμε λιγάκι πιο διακριτικά. Και να μην λυπόμαστε όσους βρίσκονται σε μια δυσάρεστη θέση. Να μην έχουμε οίκτο στο βλέμμα μας. Να μην κολλάει το βλέμμα στην περούκα ή στο άδειο σαγόνι. Θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε διακριτικοί. Δεν ξέρω πως το μαθαίνεις βέβαια αυτό σε κάποιον ενήλικα. Αλλά όπως και να έχει ΠΡΕΠΕΙ.

Ο μπαμπάς μου ήθελε να ζήσει.

Λίγες μέρες πριν καταλήξει έλεγε πως θέλει να ζήσει. Και το εννοούσε ο άνθρωπος παρά τους πόνους που υπέφερε. Το πίστευε πως θα ζήσει. Εδώ πίστευε πως μιλούσε κανονικά με φωνή και τον άκουγες. Και τσατιζόταν αν δεν καταλάβαινες τι λέει. Όχι, δεν είχε παραισθήσεις ή ψευδαισθήσεις από τα φάρμακα. Είχε την απαίτηση να πιστέψεις κι εσύ μαζί του πως όλα είναι φυσιολογικά και πως δεν έχει τίποτα! Ο μπαμπάς μου είχε ψυχολογία στα ύψη! Γιατί πολύ απλά είχε πίστη και θέληση για ζωή! Και μια οικογένεια που τον λάτρευε! Μια γυναίκα βράχο και φίλους ζωής που τον αγαπούσαν! Και εμένα να του λέω για τα προβλήματα της ερωτοχτυπημένης μου καρδιάς!

3 χρόνια ζωής με τον καρκίνο!

Ο γιατρός δεν του έδινε παραπάνω από 6 μήνες ζωής. Δεν ξέρω αν τα πιστεύουν αυτά που λένε και οι ίδιοι και με ποιο κριτήριο σκορπάνε μήνες δεξιά και αριστερά. Επίσης, δεν ξέρω και τι εξυπηρετεί να ξέρει ο άλλος πως θα πεθάνει σε λίγες μέρες. Τι το λένε δηλαδή? Να προλάβεις να αποχαιρετήσεις τους δικούς σου?.. Έχω ακούσει τις απίστευτες βλακείες γύρω από το θέμα αυτό. ΤΙΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ. Εγώ ξέρω πως ο Φώντας είπε θα ζήσει και έζησε. Τρία ολόκληρα χρόνια. Που είναι αυτός ο γιατρός να μου πει με ποιο δικαίωμα τον πέθανε στο πρώτο εξάμηνο? Και που είναι εκείνος που για μήνες του έλεγε πως έχει φαρυγγίτιδα και του’ γραφε φαρμακευτική αγωγή για αυτό?

Τρία χρόνια χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Ένας άνθρωπος που έκανε χημειοθεραπεία και μου έφερνε κάθε μέρα ζεστό φαγητό όσο ήμουν φοιτήτρια (μέναμε κοντά). Ένας άνθρωπος νέος, καλοστεκούμενος, χωρίς φωνή, με ένα μηχάνημα στο λαιμό καλά κρυμμένο κάτω από ένα όμορφο φουλάρι. Ένας μπαμπάς χαμογελαστός, με χαρτζιλίκι για την κόρη στην τσέπη (παρά τα όσα προβλήματά του) και όρεξη να κάνει το ταξί άπειρες φορές παρά τον υψηλό πυρετό και τους πόνους στο κεφάλι. Ένας μπαμπάς που ήξερε πως δεν θα τον ζήσω για πολλά χρόνια ακόμη και όταν τον κατσάδιαζε η πεθερά του να μην μου κάνει όλα τα χατίρια εκείνος απαντούσε ”μάνα, τώρα με έχει ανάγκη το μικρό βιολί”.. Εγώ ήμουν το παιδί βιολί..

11 χρόνια μακριά του

Χτες ήταν παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου..

Αν εσύ που με διαβάζεις τώρα έχεις γνωρίσει το πραγματικό πρόσωπο αυτής της λέξεως τότε έχεις τον ίδιο κόμπο στο λαιμό όπως κι εγώ. Αν είσαι από εκείνους που τον ξεπέρασαν σου οφείλω ένα τεράστιο μπράβο! Μπράβο γιατί δεν το έβαλες κάτω! Αγωνίστηκες, πάλεψες και τα κατάφερες! Αν πάλι ανήκεις σε όσους το ζουν τώρα μέσα στο σπίτι τους τότε σου εύχομαι να έχεις υπομονή, ελπίδα και πείσμα. Υπομονή σε όσα θα δουν τα μάτια σου. Ελπίδα πως ο άνθρωπός σου θα γίνει καλά και πείσμα πως θα τα καταφέρετε μαζί! Μην ξεχνάς ποτέ το πόσο πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η καλή ψυχολογία σε μια ασθένεια! Θετική σκέψη, σθένος, γιατρός από κοντά και αγάπη!

Όσοι έχασαν τη μάχη..

Πόσο μου τη δίνει αυτή η φράση.. Τι θα πει έχασαν τη μάχη? Εγώ πάντως δεν το δέχομαι αυτό για τον μπαμπά μου. Ξέρω πως του άλλαξε τα φώτα του καρκίνου του. Πως τον τρέλανε και πως του΄δωσε και κατάλαβε πως είναι να τα βάζεις με έναν άνθρωπο που αγαπά τη ζωή του. Ο δικός μου ο μπαμπάς δεν έχασε καμία μάχη. Ίσα ίσα κέρδισε γιατί έζησε 3 ακόμα χρόνια την γυναίκα του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του, τη μαμά και τον μπαμπά του και όλους τους υπόλοιπους αγαπημένους του!

Οι μάχες χάνονται από αυτούς που δεν πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν. Που δεν θέλουν να παλέψουν, όχι γιατί δεν είναι δυνατοί αλλά γιατί δεν ξέρουν πως να είναι δυνατοί. Ο Ξένος ήξερε από δύναμη. Ήταν δυνατός να σταθεί στα πόδια του από μικρό παιδί. Μόνος του ”χτίστηκε” μόνος του ”γκρεμίστηκε”. Δικιά του η ζωή στα χέρια του.

Έντεκα χρόνια μετά από το τέλος του καρκίνου στο σπίτι μας έχω να πω πως πήρα πολλά μαθήματα. Μαθήματα συμπεριφοράς. Εμψύχωσης. Ενδυνάμωσης. Μαθήματα πως να ζεις χωρίς αυτόν που σε γέννησε. Παιδί πολύ κοντά στον μπαμπά έχω να πω πως ο χρόνος δεν γιατρεύει. Τα έχω ξαναπεί και εδώ παλιότερα σε αυτό το άρθρο. Ο άνθρωπός σου που έφυγε από την ζωή δεν είναι σαν μια ξεραμένη πληγή που έφυγε από πάνω σου και τέλος. Και όχι ο χρόνος δεν γιατρεύει τίποτα. Μύθος είναι. Η ζωή συνεχίζεται εννοείται, αλλά με την απώλεια να σε συντροφεύει σε όλες τις στιγμές σου.

Χτες ήταν παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου..

και σήμερα και κάθε μέρα σκέφτομαι τον μπαμπά μου. Δεν έχει υπάρξει μια μέρα που να μην τον σκεφτώ. Και αν υπήρξε λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου για ύπνο έβαλα τα κλάματα που δεν τον σκέφτηκα καθόλου εκείνη την ημέρα. Αυτό δεν μου το επιτρέπω. Χτες ήταν παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου και σήμερα ήθελα πολύ να σου μιλήσω για αυτό. Και αν πιστεύεις πως και εσύ θέλεις να μιλήσεις για αυτό είμαι εδώ για να σε ακούσω. Σίγουρα θα σε καταλάβω γιατί ξέρω.

Αυτά.

Σε μαμαδογλυκοφιλώ!

Εύη.