Θα ξεκινήσω διατυπώνοντας την χρονική περίοδο που διαδραματίστηκαν όλα. 1914-1923. Γενοκτονία των Ποντίων ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ. Νέο άρθρο που έχει ως δευτερεύων τίτλο ‘Ο πόνος και η υπερηφάνεια μιας Πόντιας’. Δεν δυσκολεύτηκα πολύ για τη διατύπωση του τίτλου. Διάβασα πολύ για να ολοκληρώσω αυτή την ανάρτηση, την οποία θέλω να δημοσιεύσω από το 2023 για την ακρίβεια. Τώρα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να μάθουμε την Ιστορία των Ποντίων, αυτή που μας κρύβουν ή δεν θέλουν να μοιράσουν ‘εύκολα’ ως πληροφορία. Από εμένα, μια Πόντια για όλους εσάς, ασχέτως καταγωγής.
Τόπος: Πόντος. Έκβαση: μαζικές δολοφονίες, πορείες θανάτου, πείνα, δίψα, εν ψυχρώ δολοφονίες, μαζική απέλαση, εκδίωξη ελληνικών πληθυσμών. Αντιμαχόμενοι: Επιτροπή Ένωσης και Προόδου {Νεότουρκοι} & Τουρκικό Εθνικό Κίνημα με τους Έλληνες του Πόντου. Θύματα: Εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι Πόντιοι που ζούσαν κατά μήκος της νότιας ακτογραμμής της Μαύρης Θάλασσας, τα οποία εξοντώθηκαν από δύο διαδοχικές τουρκικές κυβερνήσεις. Στόχος ο παντουρκισμός.
Μνήμη, Ιστορία, μαρτυρίες, αλήθειες, τιμή, λήθη και αναμνήσεις μέσα από το μάτια μιας Πόντιας, τέταρτης γενιάς.
Η γενοκτονία των Ποντίων αποτελεί μια από τις πιο τραγικές σελίδες της νεότερης Ιστορίας του Ελληνισμού. Μία γενοκτονία για την οποία δεν διαβάσαμε στα βιβλία μας. Μια γενοκτονία η οποία μας μεταφέρθηκε από την προγιαγιά μας, τον προπάππου μας, από τους θείους και τις θείες μας. Μια γενοκτονία η οποία ήταν ντροπή να μιλάς για αυτήν. Λες και ντρεπόμασταν για τους προγόνους μας που μαρτύρησαν, που ανταλλάχτηκαν ως πρόσφυγες ή που εξορίστηκαν. Μια γενοκτονία, η οποία καίει τις καρδιές όλων, ακόμα και της Πέμπτης Γενιάς Ποντίων, που σήμερα ζει και συνεχίζει την παράδοση του Πόντου στην Ελλάδα, αλλά και σε όλο τον κόσμο! Μια γενοκτονία που αγνόησε η τότε Ελλάδα και δεν φρόντισε για τους Έλληνες της διασποράς της.
Ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως ”Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο”.
Εβδομήντα ολόκληρα χρόνια (μόνο) πήρε στην Ελλάδα να αναγνωρίσει τις θηριωδίες αυτές ως γενοκτονία. Εβδομήντα ολόκληρα χρόνια. Προτεραιότητα ήταν οι διπλωματικές σχέσεις με την Τουρκία, βλέπεις, οι οποίες ήταν πάντα ασταθείς. Αν αναγνωριζόταν ως Γενοκτονία εξ αρχής, θα προκαλούσε αντιδράσεις και η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη να την αντιμετωπίσει. Από την άλλη, μέχρι το 1980, δεν υπήρχε Ιστορική καταγραφή και απουσίαζε η ακαδημαϊκή έρευνα. Η Ιστορία των Ποντίων δεν αντιμετωπιζόταν ως εθνικό τραύμα. Οι ποντιακές οργανώσεις και οι ακτιβιστές απόγονοί μας είναι εκείνοι που πίεσαν τις καταστάσεις για δικαίωση. Περισσότερο για το υπόβαθρο της Ελλάδος εκείνη την περίοδο θα πούμε παρακάτω.
Η αναγνώριση έγινε εφικτή όταν εμείς οι Πόντιοι αποκτήσαμε ισχυρότερη φωνή στην ελληνική κοινωνία μέσα από τους Ποντιακούς Συλλόγους που δημιουργήσαμε.
Είμαστε οι απόγονοι όσων δεν κατάφεραν να γενοκτονήσουν
Προέρχομαι από ποντιακές οικογένειες. Είμαι για την ακρίβεια κατά 75% Πόντια και κατά 25% Μικρασιάτισσα. Το Ποντιακό στοιχείο είναι βαθιά έντονο και ριζωμένο μέσα μου. Στην ανάρτησή μου για το ταξίδι μου στην Κωνσταντινούπολη, σας είχα πει περισσότερα για αυτό. Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μου μιλούσαν και μιλάνε ακόμη ποντιακά. Μεγάλωσα σε τέτοια οικογένεια που η ποντιακή λύρα, τα γλέντια, τα μεγάλα τραπέζια με τα σόγια και τους φίλους, δεν έλειπαν ποτέ. Τα ποντιακά φαγητά είναι τα αγαπημένα μου και να έχει ο Θεός καλά τις γιαγιάδες μου που ήταν προκομμένες σε όλα τους.
Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη που είχα την τύχη να μεγαλώνω (και) στα σπίτια των γιαγιάδων μου. Η παρουσία τους στη ζωή μας ήταν και είναι απαραίτητη και άρρηκτα συνδεδεμένη με τη δική μας. Επισκεπτόμασταν σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο το χωριό και εκεί όλοι μαζί μαζευόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Πάντα γεμάτο, πάντα με στρωμένο τραπέζι να φάνε τα μωρά. Εμείς δηλαδή. Μεγάλη οικογένεια με πολλά εγγόνια και πολλά στρώματα και παπλώματα για να κοιμόμαστε όλοι μαζί! Χίλιοι καλοί χωράνε, αυτό έλεγαν πάντα.
Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μου ανήκουν στη δεύτερη γενιά μετά τη γενοκτονία και οι ιστορίες που μοιράστηκαν μαζί μας πολλές. Μας έλεγαν για τη φτώχεια στην Ελλάδα, το πόσο δύσκολα μεγάλωσαν και με τι κόπο κατάφεραν όσα κατάφεραν οι δικοί τους γονείς όταν έφτασαν από τον Πόντο στο χωριό μας, έξω από τη Θεσσαλονίκη. Έχτισαν από την αρχή ολόκληρα χωριά και οι πέτρες εκείνες ξέρουν πολύ καλά τον πόνο τους, τα μοιρολόγια τους.
Αυτή την ανάρτηση την οφείλω σε αυτούς, που τόσο πολύ αγαπώ και έχουν διαμορφώσει κατά πολύ τον χαρακτήρα μου, το φιλότιμό μου και τη δοτικότητά μου σήμερα.
Τρομερά ευγνώμων και για τους προπαππούδες/ προγιαγιάδες μου, που είχα την τύχη να τους ζήσω. Ήταν αυτοί που ήρθαν ίσως με κάποιο πλοίο που το ΄λέγαν ‘Κιτσεμάλ’. Πίσω άφησαν τους νεκρούς τους άταφους και χωρίς σταυρό τους περισσότερους. Κάποια από τα αδέρφια τους χάθηκαν στην Ελλάδα, κάποια άλλα πεθάνανε στο δρόμο από τις κακουχίες και από την πείνα. Για όλους εκείνους που άφησαν πίσω αλλά και για τις 353.000 ψυχές είναι αυτή εδώ η ανάρτηση. Αν είναι τόσοι, γιατί διάβασα σε μια πηγή ότι ο αριθμός αυτός δεν αντιπροσωπεύει τελικά τους νεκρούς. Ήταν περισσότεροι.
Δείτε αυτό το βίντεο για τη γενοκτονία!
Το υπόβαθρο πίσω από τη γενοκτονία
Ο Ποντιακός Ελληνισμός ευημερούσε στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και πιο συγκεκριμένα, από τον 19ο αιώνα και μετά, παρουσίαζε σημαντική εμπορική ανάπτυξη, οικονομική, πολιτιστική, πνευματική, κοινωνική και πληθυσμιακή. Από την άλλη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία παράκμαζε και πίστευαν ότι υπεύθυνοι για την παρακμή ήταν οι Έλληνες Χριστιανοί του Πόντου, αλλά και οι υπόλοιποι χριστιανικοί λαοί που ζούσαν τριγύρω. Η φθίνουσα πορεία της Σουλτανικής Ηγεμονίας είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το κίνημα των Νεότουρκων, το οποίο χαρακτηρίζεται Ιστορικά, από φανατισμό, εθνικισμό και σοβινισμό. Μετά τη λήξη των Βαλκανικών, οι Οθωμανοί εκδιώχθηκαν από την Ευρώπη και έχασαν σημαντικό μέρος των Αραβικών επαρχιών τους. Έπρεπε να πάρουν προληπτικά μέτρα για τη διατήρηση και την επιβίωση του κράτους τους.
Οι Ρώσοι και η τουρκική ήττα
Οι Οθωμανοί απέδιδαν την ήττα τους, κατά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο στο Σαρικαμίς, στους Έλληνες που υπηρετούσαν στον οθωμανικό στρατό. Είχαν πάντα το πρόσχημα ότι οι Πόντιοι υποστήριζαν τις κινήσεις των Ρώσων και πάντα η διαφορά στη θρησκεία ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να δεχτούν. Πίστευαν ότι και λόγω θρησκείας, οι Πόντιοι υποστήριζαν κρυφά του Ρώσους. Μετά την ήττα, λοιπόν, επιχειρούσαν εξαναγκαστικούς εξισλαμισμούς γυναικών και στρατολογούσαν τους Πόντιους σε τάγματα εργασίας. Κάπως έτσι ήρθε η αρχή του τέλους.
Το πραγματικό τέλος, όμως, ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΟΤΕ, μιας και σήμερα είμαστε εδώ, ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΗΘΗΚΑΜΕ.
Οι θηριωδίες
Θα σταθώ στην Τρίτη Φάση της Γενοκτονίας, όταν αποσύρθηκε ο ρωσικός στρατός και ο Μουσταφά Κεμάλ έκανε την άφιξή του στην περιοχή, στις 19 Μαϊου το 1919. Τότε έγινε έξαρση του κινήματος των Νεότουρκων (του κινήματος που αυτός δημιούργησε) και εντάθηκε η τάση των τσέτων κατά των χριστιανικών λαών. Ο τσέτης Τοπάλ Οσμάν ήταν αυτός που ορίστηκε από τον Κεμάλ να διενεργήσει τις μαζικές επιχειρήσεις κατά του τοπικού πληθυσμού.
Η Σαμψούντα και άλλα περίπου 394 χωριά της περιοχής, κατοικημένα από Έλληνες, σφαγιάστηκαν, κάηκαν και τα συναφή. Οι άμαχοι ηλικιωμένοι, οι άρρωστοι και τα γυναικόπαιδα, κρύβονταν στις εκκλησίες και τα μοναστήρια, τα οποία εκείνοι έκαιγαν, αφού τους κλείδωναν μέσα, ζωντανούς. Οι προύχοντες καταδικάστηκαν σε θάνατο στην Αμάσεια. Τα νεαρά κορίτσια δίνονταν σε χαρέμια εύπορων Τούρκων. Τα νεαρά αγόρια αποσπάστηκαν βιαίως από τις οικογένειές τους. Οι άντρες έγιναν αντάρτες στα βουνά, όπως στη Σάντα, το Σούλι του Πόντου.
Στον Άγιο Γεώργιο Πατλάμ της Κερασούντας 3.000 Έλληνες βρήκαν αργό θάνατο, έγκλειστοι και σε συνθήκες ασιτίας.
Στον ανατολικό Πόντο, στην περιοχή της Τραπεζούντας, οι διώξεις ήταν λιγότερα έντονες και αυτό οφείλεται στον Μητροπολίτη Χρύσανθο, ο οποίος συνδιαλλασσότανε με τις τοπικές αρχές, αλλά και γιατί το 1916 η περιοχή καταλήφθηκε από τον ρωσικό στρατό. Αργότερα, με τη Συνθήκη Μπρέστ- Λιτόφσκ, οι σοβιετικοί υποχώρησαν και ανέλαβαν οι Οθωμανοί. Πάνω από 230.000 Πόντιοι έχασαν τη ζωή τους.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι όλες αυτές οι τραγικές ιστορίες δεν είναι άγνωστες σε εμάς τα ποντιόπουλα! Έχουμε ακούσει για το τι συνέβαινε εκεί από τους προπαππούδες μας. Η προγιαγιά μου, η Λεμόνα (δηλαδή Λεμονιά) έλεγε ιστορίες και έκλαιγε. Μικρό κοριτσάκι ήρθε από εκεί, δεν πρέπει να ήταν πάνω από 15 χρονών. Όλα όσα είδατε και ακούσατε εσείς οι υπόλοιποι στην τηλεοπτική σειρά του Μανούσου Μανουσάκη, Κόκκινο Ποτάμι, τα γνωρίζαμε ήδη εμείς από μωρά. Με αυτές τις ιστορίες μεγαλώσαμε. Με τον ξεριζωμό. Ξέραμε τι και πώς. Μας έλεγε ιστορίες από το χωριό της εκεί, για τις καλές σχέσεις τους με τους συγχωριανούς Τούρκους, για τα κοινά έθιμα και τα τοιαύτα. Μας συνδέουν πολλά μαζί τους, αλλά μας χωρίζουν άλλα τόσα.
Το πολιτικό υπόβαθρο στην Ελλάδα
Η Ελλάδα εκείνη την περίοδο ήταν βαθιά διχασμένη και πολιτικά, αλλά και κοινωνικά. Αδιαφορούσε για όσα περνούσαν οι Έλληνες εκεί. Δεν μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση μέσα στην ίδια της τη χώρα, θα ασχολούταν με τη Διασπορά; Είχε να αντιμετωπίσει στρατιωτικές αποτυχίες και έναν τεράστιο Εθνικό Διχασμό ανάμεσα στους υποστηρικτές του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α’ και του Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου. Ο Α’ Παγκόσμιος το 1917, οδήγησε σε ακόμα περισσότερες συγκρούσεις, μιας και ο Βασιλιάς ήθελε να μείνει η Ελλάδα αμέτοχη, ενώ ο Βενιζέλος ήθελε να ταχθεί στο πλευρό της Αντάντ.
Η βοήθεια από την Ελλάδα που δεν ήρθε ποτέ
Ο Πόντος δεν αποτελούσε σημείο ενδιαφέροντος, όπως η Σμύρνη, για το Βενιζέλο. Η Μεγάλη Ιδέα που υποσχέθηκαν οι Μεγάλες Δυνάμεις στο Βενιζέλο, για επέκταση στα μικρασιατικά παράλια, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Δεν τους ενδιέφερε η προστασία των χριστιανικών πληθυσμών. Έπειτα, το 1923, μετά την ήττα της Ελλάδας στη Μικρά Ασία , η Συνθήκη της Λωζάνης, επικύρωσε την ανταλλαγή των πληθυσμών, καταδικάζοντας τους Ποντίους να εγκαταλείψουν μια για πάντα τις πατρογονικές τους εστίες.
Η Συνθήκη αυτή έκαψε τις καρδιές τους και ξερίζωσε τους Έλληνες από τον Πόντο μια για πάντα. Έφυγαν, όσοι επέζησαν, αφήνοντας πίσω τους περιουσίες, ζωές, τα πάντα όλα. Αυτό που αντιμετώπισαν στην Ελλάδα ήταν ρατσισμός, ντροπή και μια δύσκολη πραγματικότητα όπου έπρεπε να χτίσουν τη ζωή τους από την αρχή.
Λίγες ακόμα σημαντικές πληροφορίες
Ο Βενιζέλος απέρριψε την ιδέα δημιουργίας ανεξάρτητου Ποντιακού κράτους για στρατηγικούς και πολιτικούς λόγους. Προτεραιότητά του ήταν οι Έλληνες της Σμύρνης που είχαν σημαντική οικονομική αξία για την Ελλάδα. Ο Πόντος για αυτόν ήταν απομονωμένος και απομακρυσμένος και μετά τις σφαγές εκεί, ο ελληνικός πληθυσμός μειώθηκε κατά πολύ σε αντίθεση με τη Σμύρνη. Επίσης, απέφευγε να διεκδικήσει κάτι για τον Πόντο, καθότι δεν διέθετε τα μέσα να στηρίξει οποιαδήποτε βοήθεια εκεί.
Παράλληλα, ο Μητροπολίτης Χρύσανθος αγωνιζόταν για τη δημιουργία ανεξάρτητης Ποντιακής Δημοκρατίας, αντί να μεταναστεύσει ο ελληνικός πληθυσμός στην Ελλάδα. Προσπάθησε να τον πείσει αλλά μάταια. Η Πόντιοι ήθελαν είτε ανεξαρτησία από τον τούρκικο ζυγό είτε ένωση με την Ελλάδα. Μετά την ήττα του Βενιζέλου, η νέα κυβέρνηση αδιαφόρησε πλήρως για το ποντιακό ζήτημα. Οι Πόντιοι έμειναν μόνοι κάνοντας αντάρτικο πόλεμο, πάντα με την ελπίδα ότι θα έρθει η βοήθεια από την Ελλάδα.
Η ανταλλαγή, ο ρατσισμός, η φτώχεια και η ντροπή
Η Ελλάδα που ήταν η πατρίδα τους τους δέχτηκε σαν πρόσφυγες. Πρόσφυγες στην ίδια την πατρίδα τους. Αποφάσισαν για εκείνους. Μιλούσαν για ανταλλαγή, αλλά ήταν διωγμός!
Οι πρόσφυγες, πια, Πόντιοι έφτασαν στην Ελλάδα με ελάχιστα υπάρχοντα ίσως και μηδαμινά χωρίς καμία οικονομική υποστήριξη. Οι μόνες τους αποσκευές ο πόνος και οι μνήμες. Ενάμιση εκατομμύρια Έλληνες έπρεπε να βρουν θέση στην ήδη ζορισμένη Ελλάδα. Πεντακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνοι έφυγαν επίσης, με σκοπό να εγκατασταθούν στην Τουρκία. Οι προγιαγιάδες μου και οι προ παππούδες μου έμεναν στα σπίτια των Τούρκων μετά την ανταλλαγή. Δεν θα ξεχάσω τις ιστορίες που μας έλεγε η γιαγιά μου για το παλιό τούρκικο σπίτι στο οποίο μεγάλωσε. Αυτό που δεν είχε μπετό αλλά χώμα στο πάτωμα. Τι σπίτια τους αφήσαμε εμείς και τι σπίτια βρήκαμε, έλεγε πάντα. Διότι οι Έλληνες στον Πόντο ήταν επιφανείς και τα σπίτια τους γεμάτα, πλούσια και προκομμένα.
Οι Τουρκόσποροι και οι Ρωσοπόντιοι
Οι Τουρκόσποροι και οι Ρωσοπόντιοι που ήρθαν στην Ελλάδα. Έτσι έλεγαν οι υπόλοιποι Έλληνες που ζούσαν 400 χρόνια υπό τον τούρκικο ζυγό. Γελάω. Αυτόν τον ρατσισμό και ακόμα πιο έντονο και βίαιο έζησαν ο πρόγονοί μας, σε όποιο σημείο της Ελλάδος και αν εγκαταστάθηκαν. Τους κοιτούσαν με καχυποψία και τους πέταξαν στις παρυφές των πόλεων. Ήταν οι ξένοι, οι φτωχοί, οι τουρκόσποροι και οι ρωσοπόντιοι.
Οι άλλοτε οικονομικά ευκατάστατοι Πόντιοι, με τη γη τους, τις καλλιέργειές τους, τα ζώα τους προσπαθούσαν να βρουν δουλειά. Οι περισσότεροι δεν είχαν πρόσβαση σε καλλιεργήσιμη γη. Η δική μου οικογένεια ασχολήθηκε με τη γεωργία αφού εγκαταστάθηκε σε χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη. Προκομμένοι άνθρωποι πολύ, αγόρασαν γη και καλλιεργούσαν καπνά, στάρια, καλαμπόκια, βαμβάκια και άλλα. Είχαν χέρια δουλεμένα, δέρμα μαυρισμένο από τον ήλιο, ρούχα ξεφτισμένα και παπούτσια χιλιοφορεμένα. Αλλά είχαν τεράστια καρδιά και σπίτι πάντα ανοιχτό. Και σαν έκαναν περιουσίες άρχισαν να βοηθάνε και όσους είχαν ανάγκη. Όπως τους Αλανούς για παράδειγμα το ’90 που έφταναν στα χωριά μας καθημερινά.
Γενοκτονία των Ποντίων ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Οι ρίζες, η καταγωγή, ο αποικισμός και 3.000 χρόνια αδιάλειπτης Ιστορίας
Ποιοι είμαστε όλοι εμείς; Είμαστε οι επιζώντες. Οι συνεχιστές της αρχαίας φυλής των Αργοναυτών. Αυτό, φυσικά, ανήκει στην ελληνική μυθολογία ,ωστόσο έχει ενδιαφέρον να το μοιραστώ μαζί σας. Αν και οι Πόντιοι δεν κατάγονται άμεσα από τους Αργοναύτες, ο μύθος της Αργοναυτικής εκστρατείας συνδέει τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό με την περιοχή του Πόντου και αναδεικνύει την αρχαία ελληνική παρουσία στον Εύξεινο Πόντο. Ο μύθος αυτός απεικονίζει την ελληνική αποικιοποίηση της περιοχής και την πολιτισμική αλληλεπίδραση με τους ντόπιους πληθυσμούς. Είναι σύμβολο του εξερευνητικού πνεύματος και της διασποράς των Ελλήνων στη Μαύρη Θάλασσα.
Ελάχιστοι Έλληνες γνωρίζουν από ποια φυλή κατάγονται οι Πόντιοι. Ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν ότι την προσφυγιά την έχουν στο αίμα τους από τον 8ο-7ο αιώνα π.Χ., τότε που ιδρύθηκαν οι πρώτες ελληνικές αποικίες από την Ιωνία στις ακτές του Ευξείνου Πόντου. Είμαστε Ίωνες λοιπόν, οι οποίοι ίδρυσαν αποικίες στη Σινώπη, την Τραπεζούντα και την Κερασούντα. Δημιούργησαν εκεί έναν ισχυρό ελληνικό πυρήνα. Πριν από αυτούς, ζούσαν εκεί αυτόχθονες λαοί, όπως οι Κόλχοι, με τους οποίους αναμείχτηκαν, δημιουργώντας έναν μικτό πληθυσμό, με ξεχωριστό πολιτισμό που διατηρούσε ελληνικά χαρακτηριστικά, αλλά ενσωμάτωνε τοπικές παραδόσεις.
Τότε πάλι, αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους αφενός για οικονομικούς λόγους μιας και η αύξηση του πληθυσμού οδήγησε στην ανεπάρκεια τροφής και πόρων, αλλά και αφετέρου για κοινωνικοπολιτικούς, μιας και οι Πέρσες κατακτητές απειλούσαν την αυτονομία τους. Από την άλλη, οι εμφύλιοι ανάμεσα στους ευγενείς και τα λαϊκά στρώματα δημιουργούσαν αστάθεια και εντάσεις. Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα δηλαδή.
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, με τη διάδοση του Χριστιανισμού, οι Πόντιοι υιοθέτησαν την Ορθόδοξη πίστη και στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας (1204-1461) η ελληνική ταυτότητα ενισχύθηκε. Ο Πόντος τότε εξελίχτηκε σε κέντρο ελληνισμού και ορθοδοξίας! Το Βασίλειο της Τραπεζούντας έπεσε τελευταίο μετά την Κωνσταντινούπολη! Μετά την άλωσή της από τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή, οι Πόντιοι παρέμειναν στον τόπο τους, αν και υπό τουρκική κυριαρχία. Διατήρησαν τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα.
Μέχρι και το 1923, πριν το τέλος της γενοκτονίας, ο ελληνικός πληθυσμός του Πόντου αριθμούσε περίπου 700.000 άτομα.
Η μνήμη είναι πιο δυνατή από όλα τα όπλα!
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο. Με αυτή τη φράση και αυτό το τραγούδι μεγαλώσαμε. Ο Πόντος είναι μέσα μας και κανείς δεν μπορεί να μας τον πάρει. Την καρδιά και την ψυχή του Πόντου ήθελαν να ξεριζώσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν ποτέ τελικά. Σήμερα, βρισκόμαστε εδώ και τιμούμε τους νεκρούς μας. Κρατάμε τα έθιμά μας και μεγαλώνουμε τα παιδιά με αυτά. Μιλάμε ανοιχτά για τη γενοκτονία και ζητάμε δικαίωση. Δεν ντρεπόμαστε πια.
Σήμερα ΜΙΛΑΜΕ και ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ
Δηλώνουμε το παρόν και θέλουμε να αναγνωριστεί διεθνώς ως γενοκτονία, από όλα τα έθνη. Μέχρι σήμερα, εκτός από την Ελλάδα, αυτές είναι οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Ποντίων:
- Η Κύπρος
- η Σουηδία
- η Αρμενία
- η Ολλανδία
- η Αυστρία
- η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών
- η Πολιτεία της Νέας νότιας Ουαλίας
- η Πολιτεία της Νέας Υόρκης
Η Ρωσία θα έπρεπε να είναι από τις πρώτες χώρες που θα είχε να δηλώσει επίσημα τη στήριξή της. Αλλά, βλέπετε, οι γεωπολιτικές και διπλωματικές ισορροπίες είναι πιο σημαντικές από την δικαίωση των ψυχών. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι η ίδια η Σοβιετική Ένωση το 1937-1950, εκτέλεσε και εξόρισε χιλιάδες Έλληνες.
Επιπρόσθετα, διεκδικούμε την εκπαιδευτική ενσωμάτωση στα σχολικά βιβλία αλλά και τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όσες χώρες έχουν έντονο ποντιακό στοιχείο. Σκοπός μας είναι η ενημέρωση των νέων γενεών για τα ιστορικά γεγονότα, ώστε να μην ξεχαστεί η ιστορική αλήθεια.
Η νέα γενιά Ποντίων σήμερα
Είναι αρκετά ελπιδοφόρο ότι σήμερα όλο και περισσότερα παιδιά χρησιμοποιούν τα ψηφιακά μέσα για να διατηρηθεί ζωντανή η παράδοσή μας και να ευαισθητοποιηθεί το διεθνές κοινό. Υπάρχουν πολύ ωραία ντοκιμαντέρ, ιστοσελίδες με έγκυρο περιεχόμενο, αλλά και ψηφιακά αρχεία με μαρτυρίες και ιστορικά στοιχεία. Στόχος μας η διατήρηση της ποντιακής κληρονομιάς! Εννοείται ότι παρακολουθώ πολλούς Συλλόγους εδώ στην Αττική και σύντομα θα μπω στον Σύλλογο Σουρμένων. Τέλος, στον λογαριασμό μου στο Tik Tok τα πρώτα βίντεο που βγαίνουν στη ροή είναι εκείνα με τα ποντιακά τραγούδια! Ευτυχώς κρατάει cookies! (χαχα)
Σήμερα, οι Πόντιοι βρίσκονται παντού. Σε κάθε μεριά του πλανήτη μεταδίδουν τη συλλογική μνήμη και ταυτότητα. Δηλώνω περήφανη Πόντια και πάντα συγκινούμαι με τα τραγούδια μας. Σε ευχαριστώ που διάβασες αυτή την ανάρτηση μέχρι τέλους, ειδικά εσύ που δεν έχεις ποντιακή καταγωγή. Άναψε ένα κερί στη μνήμη των προγόνων μας.
Γενοκτονία των Ποντίων ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
Θα το εκτιμήσω ιδιαίτερα αν μοιραστείς αυτό το άρθρο και τιμήσεις μαζί με εμένα σήμερα τις 353.000 ψυχές που μείναν πίσω, βαθιά θαμμένα στα χώματα του αρχαίου και ιστορικού, αλλά πάντα ελληνικού πόντου!
ΚΑΜΙΑΝ ΚΙ ΑΝΑΣΠΑΛΩ!
Εύη.
