Η Κωνσταντινούπολη, η πόλη που συνδέει την Ανατολή με τη Δύση, είναι ένα μαγευτικό μωσαϊκό ιστορίας, πολιτισμού και αρχιτεκτονικής ομορφιάς. Κωνσταντινούπολη: 1 σταυροδρόμι Ιστορίας- Πολιτισμού. Έλα να ταξιδέψουμε μαζί στην αιώνια Βασιλεύουσα! Με περισσότερα από 2.500 χρόνια Ιστορίας, η άλλοτε Βυζαντινή και Οθωμανική πρωτεύουσα αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς προορισμούς παγκοσμίως. Νέο άρθρο στη στήλη μου Ταξίδια!
Αυτήν εδώ την ανάρτηση την περιμένατε πολλοί από εσάς εδώ και πολύ καιρό. Κυρίως, όσοι με παρακολουθείτε στο Instagram και βλέπετε καθημερινά τα stories που μοιράζομαι μαζί σας. Ομολογουμένως, η αλληλεπίδρασή μας τις ημέρες που ήμουν στην Κωνσταντινούπολη, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ισχύει, τελικά, ότι όταν αλλάζεις τοποθεσία, αλλάζει ο αλγόριθμος και βγαίνεις περισσότερο στο timeline όσων σε ακολουθούν. Αναγνωρίζει ότι έχεις να πεις και να δείξεις κάτι διαφορετικό. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και μετά από αρκετό καιρό, λοιπόν, κατάφερα να ολοκληρώσω αυτήν εδώ την πολύχρωμη και πολύ μακροσκελή ανάρτηση.
Κάθισε αναπαυτικά και έλα να περάσουμε μαζί απέναντι στη γειτονική χώρα. Θα κάνουμε βαρκάδα στο Βόσπορο, θα φάμε μπουρέκια στην Πρίγκηπο και θα ανακαλύψουμε μαζί όλες τις ομορφιές της Βασιλεύουσας. Κωνσταντινούπολη, ένα ταξίδι ζωής γεμάτο χρώματα και αρώματα. Ένα ταξίδι που ήθελα να πραγματοποιήσω από τότε που ήμουν φοιτήτρια.
Τις πιο δυνατές και σημαντικές στιγμές της μέχρι τώρα ζωής μου τις έχω μοιραστεί μαζί σας. Όπως έλεγε μια ψυχή παλιότερα, αλλά και ο αγαπημένος μου μέντορας, το να μοιράζεσαι είναι όντως μαγεία. Αυτή τη μαγεία και τη σύνδεση, τη νιώθετε μόνο όσοι πραγματικά με διαβάζετε έχοντας τα μάτια της ψυχής σας ανοιχτά. Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, λοιπόν, μετά από 15 χρόνια αναμονής και ελπίδας ότι θα ξημερώσει για εμένα αυτή η μέρα.
Αυτή εδώ η ανάρτηση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ταξιδιωτικός οδηγός. Πρόκειται για μια αμιγώς προσωπική, ταξιδιωτική εμπειρία με αρκετές πληροφορίες που μας μετέφερε ο ξεναγός μας. Ένας κύριος γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος σήμερα, όμως, ζει στην Αθήνα. Θεωρώ ότι το ταξίδι μου δεν είναι απλά τουριστικό, αλλά μια εμπειρία που σπάνια την κερδίζεις, μιας και κρύβει πολύ συναίσθημα, αμέτρητο γέλιο και βαθιά συγκίνηση. Τρία μαγικά συστατικά που λίγοι έχουν την τύχη να βιώσουν σε ένα ταξίδι. Ο λόγος της τρίπτυχους επιτυχίας είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πορεύτηκα σε αυτό το ταξίδι.
Η ιστορία πίσω από το ταξίδι αυτό
Είναι απόγευμα Δευτέρας, μόλις έχουμε επιστρέψει σπίτι από τις αθλητικές δραστηριότητες. Γύρω στις 9.00 χτυπά το τηλέφωνο. Βίντεο κλήση από το Ρουλάκι μου. [Ξέρεις, αν δεν της το σηκώσω, βάζει χίλιες δυο βλακείες στο μυαλό της] Μέσα στον πανικό και την κούραση της ημέρας που μόλις έφτασε στο τελείωμά της για εμάς, μου ανακοινώνει ότι θα πάει ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη με το Σύλλογο- Αδελφότητα Κρωμναίων Καλαμαριάς, όπου χορεύει το μισό μου σόι. Σκέφτομαι πως δεν γίνεται να χάσω εγώ τέτοια περιπέτεια!
Έτσι, και χωρίς δεύτερη σκέψη, της ανακοινώνω επί τόπου ότι θα τη συνοδεύσω στο ταξίδι αυτό. Δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω να πάει μόνη της. Αφού, λοιπόν, πήρε το πράσινο φως από τον Πρόεδρο του Συλλόγου και τον (μοναδικό στο είδος του) χοροδιδάσκαλό μας και θείο μου, Γιώργο Μιχαηλίδη, ότι υπήρχε και για εμένα θέση, μιας και θα ταξιδεύαμε οδικώς, το ταξίδι ήταν σαν να είχε ήδη ξεκινήσει. Αισθανόμουν ότι ήδη έβλεπα το Βόσπορο από μακριά.
Οι απόψεις των άλλων για τη Βασιλεύουσα
Οι πρώτες συζητήσεις με τους γνωστούς και φίλους μου ήταν αρκετά διφορούμενες. Οι απόψεις διίστανται αρκετά για την Κωνσταντινούπολη. Κάποιοι την αγαπούν, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Άλλοι την χαρακτήριζαν πολύ βρώμικη και κάποιοι άλλοι ‘πολύ μπροστά‘ για τα δικά μας δεδομένα. Τέλος, δεν ήταν λίγοι που μου είπαν ότι θα προσπαθήσουν να με κλέψουν, να με εξαπατήσουν με τα χρήματα και τα τοιαύτα. Δεν συνάντησα τίποτα από τα παραπάνω.
Ό,τι και να άκουγα, εγώ, αυτό το ταξίδι θα το έκανα. Πρώτον, γιατί θα το ζούσα με τη μαμά μου και τους θείους μου, αλλά και την ξαδέρφη μου που την έχω σαν αδερφή μου. Δεύτερον, γιατί το χρωστάω αυτό το ταξίδι στον εαυτό μου από τότε που ήμουν φοιτήτρια και πάντα προτιμούσα να ταξιδέψω Λονδίνο για πολλοστή φορά, παρά να επισκεφτώ νέο προορισμό. Τρίτον, γιατί θα είναι ένα οδοιπορικό στην πανέμορφη Πόλη, το οποίο θα το συνοδεύει λύρα, νταούλι και αγγείο! Δεν τα χάνεις αυτά τα πράγματα παιδιά.
Η πόλη των δύο Ηπείρων/ λίγη ιστορία
Η μοναδικότητα της Κωνσταντινούπολης έγκειται στο ότι εκτείνεται σε δύο ηπείρους, την Ευρώπη και την Ασία, χωρισμένες από το Βόσπορο. Αυτή η γεωγραφική θέση την καθιστούσε, παλιότερα, όχι μόνο στρατηγικό σύμβολο αλλά και σύμβολο πολιτισμικής συνύπαρξης. Σήμερα, αποτελεί σίγουρα πόλο έλξης μεταναστών, καθώς είναι το σταυροδρόμι που οδηγεί στην Ευρώπη, αλλά και συγκρούσεων λόγω του αρχηγού του κράτους που προκαλεί και δυναμιτίζει καταστάσεις με μοναδική μαεστρία.
Αδιαμφισβήτητα, ο Σουλτάνος της αποτελεί μια πολύ ισχυρή φυσιογνωμία, άλλοτε εριστική άλλοτε αλαζονική. Βάζω στοίχημα ότι θα πέθαινε για να γίνει Πλανητάρχης. Όταν επισκεφτήκαμε τη Βασιλεύουσα ήταν περίοδος δημοτικών εκλογών. Παντού έβλεπες το πρόσωπο των υποψηφίων, αλλά και του Σουλτάνου δίπλα. Παντού όμως. Σε σημείο τρομακτικό.
Επιπρόσθετα, οι μεγάλες αντιθέσεις χαρακτηρίζουν απόλυτα την Πόλη. Αντικατοπτρίζει την έντονη κοινωνικο-οικονομική ανισότητα που χαρακτηρίζει όλη την Τουρκία. Στην πόλη συνυπάρχουν οι ακραίοι πλούσιοι με τους βαθιά φτωχούς, δημιουργώντας έτσι έναν πολυσύνθετο κοινωνικό χάρτη. Είδες; Τα λόγια ωραιοποιούν τις καταστάσεις πολλές φορές.
Αυτό που εισέπραξα εγώ, ειδικά όταν καταλάβαιναν ότι είμαστε Έλληνες (yunan δηλαδή), ήταν μια ζεστασιά απίστευτη. Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή γιατί κινηθήκαμε σε μέρη οικεία για τον Σύλλογο που συνόδευα και υπήρχε επιείκεια απέναντί μας. Οι περισσότεροι καταλάβαιναν ελληνικές λέξεις και η συνεννόηση δεν ήταν καθόλου δύσκολη. Λίγα ελληνικά αυτοί, λίγα τούρκικα εμείς, λίγο οι κοινές μας λέξεις, μπορούσαμε να εξυπηρετηθούμε. Αγγλικά δεν μπορώ να πω ότι γνώριζαν. Είναι λογικό να έχουμε τόσα κοινά με τον λαό αυτό. Από τη μια τα τόσα χρόνια σκλαβιάς, από την άλλη ο Ποντιακός ελληνισμός και η προσφυγιά του στην Ελλάδα. Τόσα χρόνια οι Έλληνες διέπρεπαν εκεί και μετέδιδαν τον πολιτισμό μας.
Θα συνεχίζω τολμώντας να πω ότι δεν είναι απλώς μια πόλη. Είναι η Πόλη, αυτή που θα αγαπάμε αιώνια οι Έλληνεςκαι που πάντα θα θέλουμε να γίνει ξανά δική μας. Είναι ένας ζωντανός θρύλος που ενώνει την ιστορία με το παρόν, την παράδοση με την καινοτομία. Είναι που θα μας θυμίζει πόσο πολύ λάθος έχουν πάει πολλά πράγματα στην Ιστορία. Και με τους Έλληνες Κωνσταντινοπολίτες, αλλά και με τους Έλληνες του Πόντου.
Πόσο πολύ δεν προστάτεψαν τους προγόνους μας όσοι κυβερνούσαν εδώ πίσω στη χώρα. Πόσο ρατσιστικά τους φέρθηκαν οι ίδιοι οι Έλληνες όταν έγινε η ανταλλαγή και τους αποκαλούσαν τουρκόσπορους. Οι Πόντιοι υπήρξαν πιο Έλληνες στα παράλια του Ευξείνου Πόντου από πολλούς Έλληνες που ζούσαν στην Ελλάδα. Είναι αυτό που τραγουδούσε ο αείμνηστος Καζαντζίδης: ”σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος”. Αυτό.
Ο Εύξεινος Πόντος, η φιλόξενη θάλασσα που φιλοξένησε τις πρώτες αποικίες τον 8ο αιώνα π.Χ. που δημιούργησαν οι Ίωνες, όπως η Τραπεζούντα, η Σινώπη, η Σαμψούντα, τα Κοτύωρα και η Οδησσός, πάντα θα είναι πληγή στην καρδιά για τους ξεριζωμένους Έλληνες του Πόντου. Τα πρώτα και μεγαλύτερα εμπορικά και πολιτιστικά κέντρα που συνέδεαν τον ελληνικό κόσμο με την Κολχίδα και τον Καύκασο. Συνεχίζει μέχρι και σήμερα να μαγεύει με την πλούσια κληρονομιά του και την απέραντη ομορφιά του. Στα χωριά εκεί ακόμα μιλούν ρωμαίϊκα και μπορούμε να συνεννοηθούμε εμείς που γνωρίζουμε Ποντιακά μαζί τους. Κοινά φαγητά, κοινός τρόπος ζωής με αγροτιά και φιλότιμο.
Πώς ξεκίνησε το ταξίδι μας μέχρι και που φτάσαμε στα σύνορα
Οι πέντε μέρες μας στην Πόλη ξεκίνησαν από την πρώτη στιγμή που επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν, το οποίο θα μας μετέφερε εκεί. Πώς ξεκίνησε το ταξίδι; Φυσικά, ως γνήσιοι Πόντιοι, με πολύ φαγητό που πρόσφεραν οι κυρίες του Συλλόγου. Λίγα ποντιακά πισία, λίγα οτία έτσι για το καλό της διαδρομής. Πολλές κουβέντες, παιχνίδια γνώσεων με τη νεολαία, μουσική υπόκρουση από τον λυριτζή μας, τον Κωνσταντίνο Φουλίδη και τον Δημήτρη Μιχαηλίδη, που παίζει το αγγείο. Αυτά τα παιδιά τα αγαπώ λιγάκι παραπάνω, διότι τιμούν την παράδοση με τον καλύτερο τρόπο. Φυσικά, ο ύπνος ελάχιστος. Ποιος έχει όρεξη για ύπνο τέτοιες στιγμές; 600 χιλιόμετρα είναι αυτά, η διαδρομή είχε από όλα!
Μόλις περάσαμε το τελωνείο στο Ipsala και ξεκινήσαμε να διασχίζουμε την Ανατολική Θράκη, οι ποντιακοί σκοποί δεν σταμάτησαν να ηχούν. Τραγούδι και ανυπομονησία να φτάσουμε στην Πόλη των πόλεων. Μας χώριζαν μόλις 190 χιλιόμετρα από τον προορισμό μας. Η ταλαιπωρία στα σύνορα ήταν σίγουρα ένας λόγος για έξτρα κούραση, η καλή μας διάθεση, όμως, δεν μας άφησε να πτοηθούμε.
Ο λόγος του ταξιδιού στην Πόλη
Ο Σύλλογος αδελφότης Κρωμναίων- Καλαμαριάς έλαβε κάλεσμα από το ιστορικό Ζωγράφειο Λύκειο της Κωνσταντινούπολης, να παρευρεθεί στη γιορτή για τα 130 χρόνια από την ίδρυσή του, πιο συγκεκριμένα στο 11ο Φεστιβάλ Χορωδιών και Παραδοσιακών Χορών.
Το Ζωγράφειο Λύκειο είναι ένα από τα πιο ιστορικά ελληνικά σχολεία της Πόλης, σημαντικό σύμβολο παιδείας και πολιτιστικής κληρονομιάς του Ελληνισμού της Πόλης. Ιδρύθηκε το 1893 και συνεχίζει τη λειτουργία του μέχρι σήμερα, εξυπηρετώντας την ελληνική μειονότητα στην Τουρκία. Σήμερα, ο αριθμός των μαθητών του είναι πολύ μικρός, λόγω της συρρίκνωσης της ελληνικής μειονότητας. Παρ’ αυτά παραμένει ενεργό και διατηρεί υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο.
Χρηστάκης Ζωγράφος
Αν και το σχολείο είναι ελληνόφωνο, εκπαιδεύει και μαθητές από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα, προσφέροντας μαθήματα τόσο στα ελληνικά όσο και στα τούρκικα, ενώ διδάσκονται και άλλες γλώσσες, όπως αγγλικά. Βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, στην περιοχή Beyoğlu/ Πέρα δίπλα στην ιστορική Istiklal Caddesi. Είναι ανοιχτό σε επισκέπτες, κατά τη διάρκεια ειδικών εκδηλώσεων και κατόπιν συνεννόησης, προσφέροντας την ευκαιρία να θαυμάσει κανείς το ιστορικό κτίριο.
Είναι κάτι περισσότερο από σχολείο. Είναι Φάρος Ελληνισμού στην Κωνσταντινούπολη, που επιμένει να διατηρεί τη φλόγα της ελληνικής παιδείας και ταυτότητας σε έναν πολυπολιτισμικό κόσμο. Ένα εμβληματικό ίδρυμα με ιδιαίτερη Ιστορία, αρχιτεκτονική, τοποθεσία και πολιτιστική κληρονομιά.
Κωνσταντίνος Φουλίδης το καλύτερο παιδί πάντα με τον κεμεντζέ στο χέρι
Ήταν μεγάλη μου χαρά να βρίσκομαι στο ιστορικό αυτό κτίριο, πόσο μάλλον ως γνήσια Πόντια που καμάρωσε τον Σύλλογο Κρωμναίων και τους συγγενείς της να χορεύουν με τόσο πάθος πάνω στη σκηνή. Η επίδοσή τους ήταν εξαιρετική όπως μπορείς να δεις στο βίντεο εδώ.
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Κρωμναίων σε συνεννόηση με τον διευθυντή κύριο Γ. Δεμιρτζόγλου, μεσολάβησε ώστε να έχουμε την τιμή να επισκεφτούμε τον ιδιωτικό χώρο στον τρίτο όροφο με το γραφείο, την τραπεζαρία, αλλά και να απολαύσουμε την απίστευτη θέα της Πόλης από ψηλά. Μπροστά εκτεινόταν ο Πύργος του Γαλατά, η Αγιά Σοφιά και το Μπλε Τζαμί. Μαγεία.
Η θέα από το Ζωγράφειο
Η διαμονή στο Μπέγιογλου
Η επιλογή του ξενοδοχείου ήταν εξαιρετική. Ένα μοντέρνο και πολύ καθαρό ξενοδοχείο κοντά σε πολύ κεντρικούς δρόμους, μιας και η Istiklal η οποία σε οδηγεί κατά κάποιον τρόπο στον Πύργο του Γαλατά, είναι δίπλα. Τα δωμάτια άνετα, προσεγμένα, με συχνή καθαριότητα. Το πρωινό πολύ πλούσιο με όλα τα καλά και φυσικά πολύ κοντά στα δικά μας δεδομένα. Έχουμε τόσα πολλά κοινά με αυτούς τους ανθρώπους που δεν φτάνει μία ολόκληρη μέρα να σας γράφω.
Στην καρδιά της πλατείας Ταξίμ, το Art Hotel, όπως υποδηλώνει το όνομά του, είναι αφιερωμένο στην τέχνη με δωμάτια που φιλοξενούν αυθεντικά έργα τέχνης από Έλληνες και διεθνείς καλλιτέχνες. Προσφέρει μια πλήρη προσιτή καλλιτεχνική εμπειρία. Η επιλογή του ξενοδοχείου μας έκανε ιδιαίτερα χαρούμενους, διότι μετά τις ξεναγήσεις, επιστρέφαμε για λίγο και έπειτα βγαίναμε βόλτα στα σοκάκια της Ιστικλάλ και του Γαλατά.
Πλατεία Ταξίμ
Φαγητό και κοινά με την Ελλάδα
Αδιαμφησβήτητα, η Κωνσταντινούπολη είναι ένας γαστρονομικός παράδεισος με πλούσια ποικιλία γεύσεων που συνδυάζουν την παραδοσιακή τούρκικη κουζίνα με επιρροές από πολλές πολιτιστικές και ιστορικές διαδρομές της πόλης. Τα κοινά φαγητά μας πολλά και πάμε να δούμε μερικά από αυτά:
ποικιλία μεζέδων όπως χούμους, πουρές μελιτζάνας, ντολμαδάκια, φάβα, μπουρέκια (Börek τα λένε εκεί), κεφτέδες (köfte)
μπακλαβάς και άλλα αγαπημένα σιροπιαστά όπως ραβανί, κιουνεφέ
λουκούμια
τσάι, το πιο αγαπημένο τους ρόφημα ξεκάθαρα
τούρκικος καφές, πιο βαρύς από τον ελληνικό
σιμίτ, κάτι σαν το δικό μας κουλούρι
sarma, τα δικά μας σαρμαδάκια, yalanci ή όχι και με άλλες ονομασίες όντως ντολμαδάκια ή γιαπράκια
κεμπάπ
γιουβέτσι
λαχματζούν
Δεν μπορώ να πω ότι δοκίμασα κάτι και δεν μου άρεσε. Μετάνιωσα που δεν δοκίμασα περισσότερο street food, όπως τις πατάτες Kumpir οι οποίες είναι ψητές, ξεροψημένες με βούτυρο και μπορείς να τις γεμίσεις με αυγό, κρέας ή αλλαντικά. Ήθελα πολύ να δοκιμάσω το cig kofte, ωμό κεφτεδάκι με πλιγούρι και menemen, τηγανητό με πιπεριές, κρεμμύδι, ντομάτες και αυγά . Εννοείται ότι δοκίμασα κοτόπουλο τυλιχτό και ακόμα θυμάμαι την ονομασία του. Tavuk, tavuk. Το λέω στη μαμά μου μέχρι σήμερα και γελάμε πολύ, διότι η προφορά μου θυμίζει Τουρκάλας. Φυσικά, έφαγα μπουρέκια στην Πρίγκηπο με όλες τις γεμίσεις. Εμείς οι Πόντιοι τα λέμε και πισία εκτός από μπουρεκάκια!
Τέλος, όλα αυτά που σας ανέφερα, όπως και το χαβίτς είναι φαγητά τα οποία είναι πολύ γνώριμα σε εμένα, μιας και, ως γνήσια πόντια, η κουζίνα μας έχει πολλά κοινά με της Τουρκίας. Να είναι καλά οι γιαγιάδες μου που μας τα έμαθαν όλα. Γενικά, μοιάζουμε πολύ στα ήθη και έθιμα μιας και δανείστηκαν πολλά ο ένας λαός από τον άλλον λαό. Οι Τούρκοι και οι Πόντιοι ήταν αδέρφια στα χωριά και τα παράλια του Ευξείνου Πόντου. Ζούσαν μαζί ειρηνικά, έχοντας ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς. Η γλώσσα, η Ρωμαίϊκη που λένε, ακόμα μιλιέται σε αυτές τις περιοχές και είναι πραγματικά θαυμαστό το ότι μπόρεσα να συνεννοηθώ με Τούρκο φίλο στα Ρωμαίϊκα/ Ποντιακά, μιας και εγώ γνωρίζω πολύ καλά Ποντιακά.
Ρωμαίϊκα είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη γλώσσα των Ελλήνων κατά την Οθωμανική περίοδο και γενικά την ελληνική γλώσσα κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής και αργότερα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι η καθομιλουμένη που εξελίχθηκε από την αρχαία ελληνική και περιλάμβανε πολλές επιρροές από την λατινική, την τούρκικη και άλλες γλώσσες λόγω της ιστορικής πορείας της περιοχής.
Η Ποντιακή διάλεκτος είναι η διάλεκτος της ελληνικής γλώσσας που ομιλούν οι Πόντιοι από τη Μαύρη Θάλασσα και τον Εύξεινο Πόντο. Διατηρούν στοιχεία της αρχαίας ελληνικής και περιέχουν λέξεις και φράσεις που δεν συναντώνται σε άλλες διαλέκτους της ελληνικής, μιας και έχει επιρροές από τη γλώσσα των Τούρκων αλλά και των Αρμενίων. Είναι πλούσια σε ιδιωματισμούς και έχει μοναδική γραμματική και φωνητική δομή. Η διάλεκτος είναι ζωντανή μέχρι και σήμερα και μιλιέται από την τρίτη και τέταρτη γενιά των Ποντίων στην Ελλάδα, όπως ακριβώς μας την δίδαξαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας.
Ψώνια στην Κωνσταντινούπολη/ IstiklalΠλατεία Taksim
Η Ιστικλάλ είναι, η Μεγάλη Οδός του Πέραν, είναι ο πιο πολυσύχναστος και τουριστικός δρόμος της Κωνσταντινούπολης. Σημαντική ατραξιόν είναι φυσικά το αναπαλαιωμένο τραμ, με ένα μοναδικό βαγόνι, που πηγαινοέρχεται στις δύο άκρες τους δρόμου. Οι οδηγοί ήταν απίστευτα κοινωνικοί και όποτε τους τραβούσα βίντεο, χτυπούσαν το καμπανάκι γελώντας και χαιρετώντας. Εννοείται ότι πολλά πιτσιρίκια πιάνονται από τις πόρτες ή στο πίσω μέρος του τραμ. Εμείς δεν επιβιβαστήκαμε, αλλά μας άρεσε πολύ που το βλέπαμε να περνάει. Με δυσκολία καμιά φορά, διότι όλοι οι πεζοί πατούσαν πάνω στις γραμμές. Αφού δεν μας πάτησε πάλι καλά.
Το νοσταλγικό τραμ στην οδό Ιστικλάλ
Οι βόλτες στην Istiklal δεν είχαν τελειωμό και εγώ εννοείται ότι επισκέφτηκα όλα τα καταστήματα μέχρι και τη γωνιά του Karakoy. Μπήκα ευλαβικά σε όλα και χάζεψα μέσα σε όλα τα έθνικ καταστήματα. Έκανα και τις αγορές μου όπως ήταν αναμενόμενο, αγοράζοντας σουβενίρ για τα παιδιά μου και τους φίλους μου. Απόλαυσα και διεθνές shopping, αλλά και παραδοσιακό με τούρκικα καλούδια, όπως μπαχαρικά, λουκούμια και τα τοιαύτα. Τίναξα την μπάνκα στον αέρα στο κατάστημα της Yves Rocher μιας και οι τιμές ήταν σχεδόν 30% κάτω από αυτές της Ελλάδος.
Ένα ακόμη κατάστημα το οποίο τίμησα δεόντως ήταν του Hafiz Mustafa, αγοράζοντας λουκούμια όλων των ειδών και σιροπιαστά. Η αλήθεια είναι ότι τα κουτιά συσκευασίας τους άξιζαν περισσότερο από το περιεχόμενο. Τα σιροπιαστά ήταν αρκετά στεγνά για τα γούστα μου. Το Ρουλάκι μου κάνει πολύ πιο νόστιμα και σιροπιασμένα γλυκά εννοείται! Τα σουτζούκ λουκούμια ήταν, όμως, απίθανα. Ούτε τα μισά δεν έφτασαν μέχρι την Ελλάδα.
Kapaliçarşi, Mısır Çarşısı και Sultanahmet
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις ακούσει για το Μεγάλο Παζάρι, το πιο διάσημο και καλυμμένο παζάρι του κόσμου σχεδόν, το Αιγυπτιακό Παζάρι ή την περιοχή Σουλταναχμέτ που γίνεται χαμός από κόσμο. Χιλιάδες καταστήματα, αλλά και μικροπωλητές, πουλούν ό,τι μπορείς να φανταστείς και φυσικά θέλουν να τους κάνεις παζάρι στην τιμή. Αλλιώς δεν έχει καθόλου νόημα για αυτούς η πώληση.
Δυστυχώς, το Αιγυπτιακό παζάρι δεν το επισκέφτηκα και θα ήθελα πολύ να αγοράσω από εκεί μπαχαρικά, βότανα και ζαχαρωτά για το σπίτι. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά όμως. Τα άλλα δύο τα τίμησα δεόντως αγοράζοντας παραδοσιακά πράγματα και όχι ρούχα ή παπούτσια.
Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλί
Η περιοχή του Μπαλουκλί είναι γνωστή για τις πηγές και τα ψάρια (balik) και από εκεί φέρει και το όνομά της. Λίγο έξω από τα τείχη της πόλης βρίσκεται η Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή. Η περιοχή σήμερα υπάγεται στο προάστιο Ζεϊτίνμπουρνου. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη περιοχή, που φιλοξενεί πολλά συνεργεία αυτοκινήτων, βιοτεχνίες δερμάτινων ρούχων, αλλά και κοιμητήρια. Στην αυλή της Ζωοδόχου Πηγής βρίσκονται οι τάφοι Ιεραρχών, Μεγάλων ευεργετών, αλλά και Πατριαρχών. Στον υπόγειο Ναό υπάρχει το αγίασμα από μαρμαρόκτιστη πηγή, το νερό της οποίας θεωρείται αγιασμένο. Από εδώ διαδόθηκε ο τύπος της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής σε όλον τον κόσμο.
Μέσα στο Μοναστήρι, υπάρχει η Εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, η οποία έχει μεγάλη σημασία για την Ορθόδοξη κοινότητα. Χρονολογείται από τον 5ο αιώνα μ.Χ. και ιδρύθηκε στην περιοχή που υπήρχε μια πηγή με θεραπευτικές ιδιότητες, από όπου πήρε και το όνομά της για τιμήσει την Παναγία Ζωοδόχο Πηγή. Θεωρείται ιερός τόπος προσκυνήματος και περισυλλογής για εμάς τους πιστούς, που συνδυάζει την πνευματικότητα με την ομορφιά της φύσης και την πολιτιστική κληρονομιά της Πόλης.
Η εμπειρία στο μοναστήρι είναι μοναδική αλλά και εντός του ναού. Αισθάνθηκα απίστευτο δέος στο εσωτερικό. Μακάρι να μπορούσα μέσα από τις φωτογραφίες να αποτυπώσω όλα όσα νιώσαμε και βιώσαμε εκεί. Γενικά, είναι συγκινητικό όταν επισκέπτεσαι σε μια αλλόθρησκη χώρα έναν ορθόδοξο ναό και παρατηρείς με πόση μεγάλη ευλάβεια θέλουν να διατηρηθεί το ορθόδοξο δόγμα ζωντανό. Το πιστεύω ακράδαντα, ότι είναι πιο πιστοί ορθόδοξοι αυτοί οι άνθρωποι από εμάς. Τουλάχιστον από εμένα, το ομολογώ ταπεινά. Επιπρόσθετα, η περιοχή αυτή είναι γνωστή για τα όμορφα ψαράδικα και το γραφικό τοπίο της και εκεί μπορείς να γευτείς την αυθεντική γεύση/κουζίνα της Πόλης.
Λίγα ιστορικά γεγονότα για τη Μονή Βαλουκλί
Στην περιοχή που βρίσκεται η μονή, κατά τα βυζαντινά χρόνια υπήρχαν τα λεγόμενα Παλάτια των Πηγών, στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη, από τα μέσα του 5ου αιώνα.
Σύμφωνα με την παράδοση, η θαυματουργός πηγή, το αγίασμα της Παναγίας, εντοπίστηκε από τον αυτοκράτορα Λέοντα τον Α΄ τον Θράκα (457-474). Ήταν ακόμη απλός στρατιώτης, όταν εισερχόμενος στην Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στη Χρυσή Πύλη έναν τυφλό που του ζήτησε νερό. Αναζητώντας νερό, άκουσε τη φωνή της Παναγίας να του λέειΛέων είσελθε εντός, εννοώντας να μπει σ’ ένα σκιερό μέρος όπου ανάβλυζε μια πηγή. Προσεγγίζοντας την πηγή που του υπέδειξε η Παναγία, έτριψε με λάσπη τα μάτια του τυφλού, που ξαναβρήκε έτσι το φως του. Όταν θα γινόταν αυτοκράτορας, του είπε η προφητική φωνή, θα έπρεπε να χτίσει δίπλα στην πηγή εκκλησία, όπερ και εγένετο.
Σύμφωνα με την παράδοση, τα νερά της πηγής είχαν γιατρέψει πολλές ασθένειες αρρώστων που την επισκέπτονταν, έτσι ονομάστηκε μονή Ζωοδόχου Πηγής. Μάλιστα, ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός προσερχόταν στη μονή κάθε Πέμπτη της Αναλήψεως. Επίσης, από τότε καθιερώθηκε από την Εκκλησία η γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής, στο συγκεκριμένο ναό, που ονομαζόταν Παναγία της Πηγής, μετέπειτα η σημερινή μονή.
Στο διάβα του χρόνου, ο ναός θα ξαναχτιστεί από την Ειρήνη την Αθηναία, γύρω στο 800, ενώ ανοικοδομήθηκε για τρίτη φορά από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Μακεδόνα. Στα μέσα του 10ου αιώνα ο Ρωμανός ο Λεκαπηνός, θα ξαναχτίσει το ναό για τέταρτη φορά, μετά την πυρπόλησή του από τον αρχηγό των Βουλγάρων, Συμεών.
Ο θρύλος για την Άλωση της Πόλης
Στις 29 Μαΐου του 1453, όταν έπαιρναν την Πόλη οι Τούρκοι, ένας καλόγερος της μονής τηγάνιζε εφτά ψάρια, δίπλα στο αγιασμένο νερό της πηγής, που αναβλύζει από αιώνες. Μάλιστα, τα είχε τηγανίσει από τη μια πλευρά κι όταν ετοιμαζόταν να τα γυρίσει από την άλλη, κάποιος αδελφός του λέει πως οι Τούρκοι πήραν την Πόλη. Κι ο καλόγερος απάντησε πως θα το πιστέψει μόνο, αν τα τηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν. Πριν καλά ολοκληρώσει την κουβέντα του, τα ψάρια πήδησαν ζωντανά από το τηγάνι κι έπεσαν στο αγίασμα.
Ο θρύλος λέει πως εκείνα τα ψάρια που ζωντάνεψαν θα φαίνονται μισοτηγανισμένα, ώσπου να πάρουμε και πάλι την Πόλη. Τότε, θα έρθει άλλος καλόγερος και θα τ’ αποτηγανίσει.
Κατόπιν τούτου, η μονή ονομάστηκε και Βαλουκλιώτισσα ή Μπαλουκλιώτισσα, από τη λέξη balik (μπαλίκ) που στα τούρκικα σημαίνει ψάρι. Ο θρύλος αυτός εισχώρησε τόσο βαθιά στη σκέψη μου, προσπαθώντας να συλλάβω το υψηλό και συνάμα σιβυλλικό νόημα του θρύλου, να πάρουμε και πάλι την Πόλη.
Τι λέτε θα συνεχίσουμε τη βόλτα μας παρέα με το Ρουλάκι μου; Ακόμα δεν έχουμε φτάσει ούτε στα μισά!
Θεωρώ πως στο αντίκρισμα της Αγιάς Σοφιάς τα λόγια περισσεύουν και οι λέξεις φτωχαίνουν. Δέος, υπόκλιση και απίστευτη μελαγχολία. Όσα μεγαλοπρεπή Μπλε Τζαμί κι αν χτίσουν, την ομορφιά της και την μεγαλοπρέπειά της δεν θα τη φτάσει κανένα. Όσο και να θέλουν να την μειώσουν μετατρέποντάς την σε Τζαμί ή σε Μουσείο και τούμπαλιν, η Αγιά Σοφιά δεσπόζει και θα δεσπόζει μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.
Μπορεί κάποιοι να λένε ότι η παρουσία του εξίσου μεγαλοπρεπούς μπλε τζαμιού απέναντι δημιουργεί μια εντυπωσιακή αλληλεπίδραση ανάμεσα στην Ορθόδοξη και την Ισλαμική θρησκεία/ παράδοση, εγώ ως ορθόδοξη αντικρίζω μόνο ανταγωνισμό στο να χτιστεί ακριβώς απέναντι κάτι που θα την επισκιάσει. Αν μπορούσαν να την εξαφανίσουν θα το έκαναν πιστεύω. Οι φθορές εξωτερικά και εσωτερικά στο κτίριο, οι λεηλασίες και το μίσος είναι εμφανή σε αντίθεση με την πλούσια βλάστηση και περιποίηση/ πλούτο γύρω από το Μπλε Τζαμί.
Λίγη Ιστορία για τον Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας (επιβάλλεται)
Ως αρχιτέκτονες του ναού ορίστηκαν οι Μικρασιάτες γεωμέτρες Ανθέμιος από τις Τράλλεις και Ισίδωρος από τη Μίλητο. Λειτούργησε ως χριστιανικός ναός από το 537 μέχρι το 1453. Στη συνέχεια μετετράπη σε ισλαμικό τέμενος και αργότερα (από το 1935) σε μουσείο. Από το 2020, έπειτα από την απόφαση του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, λειτουργεί και πάλι ως τζαμί. Το οικοδόμημα ακολουθεί τον αρχιτεκτονικό ρυθμό της τρουλαίας βασιλικής και συνδυάζει στοιχεία της πρώιμης βυζαντινής ναοδομίας, σε πολύ μεγάλη κλίμακα.
Αρχιτεκτονικές επιρροές της Αγίας Σοφίας εντοπίζονται σε αρκετούς μεταγενέστερους ορθόδοξους ναούς, αλλά και σε οθωμανικά τζαμιά, όπως στο τέμενος του Σουλεϊμάν και στο Σουλταναχμέτ τζαμί. Εκτός από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της, η Αγία Σοφία ξεχωρίζει επίσης για τον πλούσιο εσωτερικό διάκοσμό της, που ωστόσο υπέστη σοβαρές καταστροφές, κυρίως από τους Τούρκους κατακτητές κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας.
ΤΑ ΕΞΑΠΤΕΡΥΓΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΩΣ ΤΑΓΜΑ ΑΣΩΜΑΤΩΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΛΑΙΣΙΩΝΟΥΝ ΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Στο προαύλιο του ναού λέγεται πως υπήρχε κρήνη, στην οποία ανεγράφετο η καρκινική φράση «ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ» (νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν, δηλ. ξέπλυνε τις αμαρτίες σου και όχι μόνο το πρόσωπό σου). Η φράση αυτή, αν αναγνωσθεί ανάποδα (από δεξιά προς τα αριστερά) αποδίδει τις ίδιες λέξεις και επομένως και το αυτό νόημα.
Τα ψηφιδωτά και οι αγιογραφίες της Αγίας Σοφίας
Πόσοι από εμάς άραγε γνωρίζαμε ότι πριν γίνει μουσείο η Αγία Σοφία, οι Τούρκοι είχαν καλύψει με ασβέστη τα ψηφιδωτά και τις αγιογραφίες με μένος. Να και κάτι που δεν γνώριζα αλλά το έμαθα από τον ξεναγό μας.
Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της Αγίας Σοφίας ως ορθόδοξου ναού, η διακόσμηση ήταν ανεικονική, χωρίς εικόνες δηλαδή. Στο εσωτερικό υπήρχαν μόνο φυτικές παραστάσεις με φυλλώματα και γεωμετρικά σχέδια. Αργότερα, όμως, πλήθος εκπληκτικών ψηφιδωτών και αγιογραφιών κοσμούσαν το ναό.
Μετά τις Σταυροφορίες και με την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί το 1453, οι περισσότερες αγιογραφίες ασβεστώθηκαν, διότι οι ισλαμιστές θεωρούν βλασφημία την απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος. Το 1934, πολύ αργότερα, ο Κεμάλ Ατατούρκ μετέτρεψε το ναό σε μουσείο και έγιναν προσπάθειες ανάδειξης και επισκευής του εσωτερικού διακόσμου. Έκανε και ένα καλό ο Κεμάλ, δεν μπορείς να πεις.
Αλέξιος Κομνηνός, υιός της Ειρήνης και του Ιωάννη Β Κομνηνού
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Θ’ ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ, ΕΝΘΟΡΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Ο ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΙΡΑ ΖΩΗ Η ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΕΣ ΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥΣ
Η ΕΝΘΡΟΝΟΣ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟ ΠΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟ ΝΑΟ ΚΑΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Η παράσταση της Δεήσεως- Η αειπαρθένος Μαρία και ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ικετεύουν τον Κριτή για ευσπλαχνία την ημέρα της κρίσεως
Αυτοκράτορασ Ιωάννης Β’ Κομνηνός- Θεοτόκος η βρεφοκρατούσα και η σύζυγός του αυτοκράτειρα Ειρήνη της Ουγγαρίας
Ανυπομονούσα να μπω στο εσωτερικό του Ναού. Ως Θεολόγος πάντα αισθάνομαι ότι οφείλω να δω από μέσα έναν ιστορικό ναό, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την Αγιά Σοφιά. Γνωρίζω ανθρώπους που δεν χαλαλίζουν το αντίτιμο του εισιτηρίου και επιλέγουν να μην επισκεφτούν ένα τέτοιο μέρος για αυτό το λόγο. Εμείς επιλέξαμε να μπούμε και να ενημερωθούμε από τον ξεναγό μας, ο οποίος μας πρότεινε να φορέσουμε ειδικά ακουστικά μέσα από τα οποία θα ακούγαμε καλύτερα όσα θεωρούσε συνετό να μας μεταφέρει. Οι πληροφορίες ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Ήθελα πολύ να επισκεφτώ και τη Βασιλική Κινστέρνα, αλλά ο χρόνος ήταν εναντίον μου. Οι φωτογραφίες που έχω δει είναι μαγευτικές. Την επόμενη φορά επιφυλάσσομαι.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή νερού, χτίστηκε από τον Ιουστινιανό και καλύπτει έκταση 1.000 τετραγωνικά μέτρα. Ήταν από τα σημαντικότερα έργα με σκοπό την ύδρευση της Πόλης και αποτελούσε εξαιρετικό δείγμα βυζαντινής μηχανικής.
Γεςρμανικό συντριβάνι, ένας θόλος με χρυσά μωσαϊκά , δώρο του αυτοκράτορα Γουλιέλμου στον Σουλτάνο Abdulhamid ii
Με στεναχώρησε ιδιαίτερα που οι φθορές ήταν φανερές και στο εξωτερικό και περιμετρικά του ναού. Σε αντίθεση με την απέναντι πλευρά που βρίσκεται το Μπλε Τζαμί, το οποίο περιτριγυρίζεται από σιντριβάνια, λουλούδια, ολοκαίνουργια παγκάκια και γενικά πρόκειται για μια πολύ όμορφη περιποιημένη πλατεία, θα τολμήσω να πω. Η γνωστή Σουλταναχμέτ πλατεία.
Πλατεία Σουλτάναχμετ
Χιουρρέμ Σουλτάν Χαμάμ
Εσύ σε κάθε περίπτωση αξίζει να επισκεφτείς σίγουρα εκτός από τη Βασιλική Κινστέρνα αλλά και το Τοπ Καπί, ίσως και το Suktanahmet Camii ( Μπλε Τζαμί σε μετάφραση). Εμείς είχαμε μια παράσταση να δώσουμε στο Ζωγράφειο, αλλά και ένα ποντιακό γλέντι να ξεφαντώσουμε παρέα με τον Αντεμ, Τούρκος λυριτζής και τραγουδιστής ποντιακών τραγουδιών. Τα έχω σημειώσει, όμως, σε περίπτωση που την επισκεφτώ ξανά στο μέλλον.
Μουσείο Τούρκικης και Ισλαμικής Τέχνης
Πύργος του Γαλατά
Όσον αφορά τον Πύργο του Γαλατά σταθήκαμε άτυχοι, μιας και ήταν υπό ανακαίνιση και όλο το κτίριο ήταν καλυμμένο με μουσαμά σαν εργοτάξιο. Περπατήσαμε όλη την Istiklal, θέλοντας να φτάσουμε εκεί και να απολαύσουμε ένα ποτό με θέα όλη την Πόλη. Τελικά, το πετύχαμε αυτό στο απέναντι κτίριο. Από τον Πύργο, ο επισκέπτης έχει πανοραμική θέα του Βοσπόρου και του Κεράτιου κόλπου της ιστορικής χερσονήσου. Την ημέρα μπορείς να διακρίνεις την Αγιά Σοφιά, το Τοπ Καπί, τον πορθμό του Βοσπόρου, την ευρωπαϊκή και ασιατική πλευρά της Πόλης, αλλά και το Χρυσό Κέρας, όπως σας ανέφερα ήδη.
Το ύψος του φτάνει τα 67 μέτρα μέχρι το διακοσμητικό οβελό της κωνικής κορυφής του. Χτίστηκε από τη γενουατική παροικία της Κωνσταντινούπολης το 1348 και ήταν γνωστός τότε ως ο Πύργος του Χριστού. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως προπύργιο, έπειτα από τους Οθωμανούς ως φυλακή , ενώ τα τέλη του 1960 ως πυροσβεστικός σταθμός. Σήμερα, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της Πόλης.
Το γοητευτικό πλακόστρωτο δρομάκι που οδηγεί στον Πύργο του Γαλατά είναι ένας παράδεισος από μουσικούς, αλλά και γεμάτος με εξειδικευμένα καταστήματα που πωλούν έθνικ όργανα και εξοπλισμό. Θα ήθελα πολύ να ολοκληρώσω την ξενάγηση φτάνοντας μέχρι τη γέφυρα του Γαλατά στο φως της ημέρας και το παζάρι των μπαχαρικών. Ήταν όμως αρκετά αργά το βράδυ και δεν θα είχε νόημα η βόλτα μας μέχρι εκεί.
στο βάθος ο Πύργος χωρίς φωταγώγιση
κατηφορίζοντας την Ιστικλάλ για τον Πύργο του Γαλατά
το εστιατόριο του γνωστού chef Nusret Gokce
Αυτές τις γωνιές τις έχω συναντήσει πολλάκις σε όλες τις τούρκικες συναισθηματικές σειρές που έχω δει. Πάλι θα πω για τις τούρκικες σειρές και τα ερωτευμένα ζευγαράκια που απολαμβάνουν το τσάι τους ακριβώς κάτω από τον Πύργο. Μοναδικές εικόνες αλήθεια. Η ιστορικότητα της Πόλης σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις και να ζήσεις κάθε σοκάκι της.
Βαρκάδα στο Βόσπορο
Αυτή τη βόλτα ανυπομονούσα να την κάνουμε, πάλι με τη συνοδεία του ξεναγού μας, ο οποίος ρε παιδάκι μου, ήταν γλυκύτατος σε όλα του. Σαφέστατος και κατατοπιστικός. Ίσως ο μοναδικός ξεναγός που συνάντησα στη ζωή μου που καταλάβαινα τι λέει. Εννοείται ότι μας έλεγε και πολλά ”κουτσομπολιά” για τους Τούρκους σε κάθε ξενάγηση. Του άρεσε να μας αφηγείται πώς συνηθίζουν να ζουν οι Τούρκοι ανά τις περιοχές που επισκεπτόμασταν.
Επιβιβαστήκαμε στο καραβάκι, λοιπόν, σχεδόν ολοκληρωτικά κλεισμένο από το Σύλλογό μας και η μαγική βόλτα στα στενά του Βοσπόρου ξεκίνησε. Έρωτας πραγματικός. Πώς να μην πεις ναι σε μια πρόταση γάμου εκεί, μου λες; Αν και ήταν μέρα και πολύ έλεγαν ότι θα προτιμούσαν τη βόλτα βράδυ ώστε να φαίνονται πιο μαγικά τα φωταγωγημένα κτίρια, θεωρώ ότι ήταν εξίσου όμορφα και μπορούσες να αντιληφθείς περισσότερα μιας και έβλεπες τα πάντα.
Ένας μοναδικός συνδυασμός μεταξύ μοντέρνων κατασκευών, όπως η γέφυρα για παράδειγμα που ενώνει την ευρωπαϊκή με την ασιατική Κωνσταντινούπολη, με τα επιβλητικά κτίσματα πολιτιστικής παράδοσης και κληρονομιάς ανά τους αιώνες. Αυτό το φυσικό στενό που συνδέει τη θάλασσα του Μαρμαρά με τη Μαύρη Θάλασσα, κρύβει πολλά μέσα του. Απολαύσαμε τα Οθωμανικά Παλάτια, πολλά ξύλινα γιαλίκια (σπίτια) του 19ου & 20ου αιώνα, παλιά αρχοντικά, σύγχρονες βίλες, τα παλιά εξοχικά των πλούσιων Ελλήνων Κωνσταντινοπολιτών, το Φρούριο του Ρούμελη αλλά και τον Πύργο της Κόρης. Φυσικά, παραγγείλαμε ένα ζεστό τούρκικο τσάι όλοι μαζί παρέα. Οι φωτογραφίες δεν είχαν τελειωμό.
Το Ρουλάκι μου το όμορφο
το ξαδερφάκι μου
ΝΤΟΛΜΑ ΜΠΑΧΤΣΕ
ξενοδοχείο ciragan
ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΡΟΥΜΕΛΗ
Την βαρκάδα αυτή δεν θα την ξεχάσω γρήγορα. Ούτε το feeling ούτε και τις εικόνες εκεί. Το κρύο ήταν τσουχτερό έξω στο κατάστρωμα, αλλά όλο αυτό είχε μια απίστευτη γλύκα. Σε αντίθεση με άλλους φίλους μου στο ταξίδι αυτό, εγώ αγάπησα την Πόλη. Ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα όλα όσα μας χωρίζουν με τους γείτονες, τα οποία φυσικά δεν έχουν να κάνουν με τον απλό λαό (εμάς δηλαδή), αλλά με τα συμφέροντα που παίζονται πίσω από την πλάτη μας από τους πρώτους κιόλας αιώνες.
η ιστορική γέφυρα του Γαλατά με τους εκατοντάδεσ ψαράδεσ όλη την ημέρα να ψαρεύουν
HALIC KOPRUSU Ή ΑΛΛΙωΣ ΓΈΦΥΡΑ gOLDEN hORN
Οι φωτογραφίες μου αμέτρητες και πραγματικά θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες να τις χαζεύω και να τις ετοιμάζω ώστε να τις δεις και εσύ. Επειδή, όμως, αυτή ανάρτηση κάποτε πρέπει να δημοσιευτεί, γιατί κοντεύει ένας χρόνος από το ταξίδι μας εκεί και ετοιμαζόμαστε για το επόμενο, οφείλω να συντομεύω. Πάμε να σου δείξω, λοιπόν, τους τελευταίους προορισμούς μας στην Πόλη.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ούτε μια στιγμή όλα όσα μου έχει μαρτυρήσει η προγιαγιά μου που ήρθε από την Κερασούντα. Τις κακουχίες, τις αδικίες και τον εξευτελισμό που έζησαν. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΟΜΩΣ και τον ρατσισμό που βίωσαν τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα από τους ίδιους τους Έλληνες, που μας έλεγαν τουρκόσπορους. Έλληνες που είχαν τον εαυτό τους για πιο Έλληνες από εμάς. Όλα όσα θαυμάζω δεν έχουν να κάνουν με το λαό, αλλά με τον πολιτισμό και την κουλτούρα που γεννήθηκε εκεί από Έλληνες, Ρωμιούς, Βυζαντινούς, Χριστιανούς. Και το λήγω κάπου εδώ, γιατί φούντωσα.
Χάλκη και Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή
Όνειρο ζωής στο Moleskine τσεκ! Την επίσκεψη στη Θεολογική σχολή της Χάλκης ήθελα να την κάνω από το πρώτο κιόλας εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο. Άκουγα πολλά για το μέρος αυτό, για την ομορφιά του νησιού, την ιδιαιτερότητα, την ελπίδα, τους ανθρώπους που παράτησαν τα σπίτια τους εκεί, στα οποία σήμερα μένουν Τούρκοι. Αρκετά φιλόξενοι θα τολμήσω να πω, ειδικά όταν άκουγαν ότι είμασταν Έλληνες. Αυτό σας το τόνισα και παραπάνω.
Το άλλο απίστευτο που συνάντησα επίσης στην Πρίγκηπο, για την οποία θα σας μιλήσω παρακάτω, είναι να χορεύουν ποντιακά με ένα πιο έντονο ρυθμό έξω από ένα υπαίθριο εκλογικό κέντρο. Σας είπα, είχαν δημοτικές εκλογές όταν πήγαμε εμείς. Δείτε πώς χορεύουν οι δύο θείοι μου εκεί μπροστά από τα περίπτερα.
θαλασσα του μαρμαρα
Σαν Θεολόγος που είμαι, οφείλω να σας παραθέσω στοιχεία για την Ιστορική Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Μην βαρεθείτε, διαβάστε τα. Είναι ερωτήσεις που πέφτουν και στον εκατομμυριούχο! (χαχα)
Η Ορθόδοξος Θεολογική Σχολή της Χάλκης είναι από τα σπουδαιότερα εκπαιδευτικά και θεολογικά ιδρύματα για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ιδρύθηκε το 1844 και, μέχρι την αναστολή της λειτουργίας της από τις τουρκικές αρχές το 1971, είχε εκπαιδεύσει χιλιάδες κληρικούς και θεολόγους. Εκεί εκπαιδεύονταν οι μελλοντικοί ηγέτες και ιερείς της Εκκλησίας, με επίκεντρο τη θεολογία, τη φιλοσοφία, την εκκλησιαστική ιστορία και τις βυζαντινές σπουδές. Φυσικά, εκεί φοίτησε και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Ήταν ανοιχτή όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και σε όλους τους Ορθόδοξους Χριστιανούς από όλο τον κόσμο, προσδίδοντας στη Σχολή έναν διεθνή χαρακτήρα.
Το Κογκρέσο των ΗΠΑ το 1998 υποστήριξε την επαναλειτουργία της Χάλκης, το ίδιο αιτήθηκε και η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και ο Μπιλ Κλίντον.
Μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1923, η σχολή συνέχισε να λειτουργεί. Το 1971, όμως, η νομοθεσία επέβαλλε την αναστολή της λόγω του νομοθετικού περιορισμού που επεβλήθει στα θρησκευτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα στην Τουρκία. Σήμερα, η Σχολή παραμένει κλειστή και το Πατριαρχείο συνεχίζει να αγωνίζεται για την επαναλειτουργία της.
Το 2013 το τουρκικό συμβούλιο Ιδρυμάτων επέστρεψε 190 εκτάρια γης προς το ίδρυμα της Μονής Αγίας Τριάδας, του οποίου ιδιοκτήτης είναι η Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το μεγαλύτερο μέρος της γης αυτής βρίσκεται στον χώρο της Σχολής.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, παρόντος του εκπροσώπου της Προεδρίας της Τουρκικής Δημοκρατίας, Ιμπραήμ Καλίν, στην επίσημη επίσκεψη του Τσίπρα, υπενθύμισε ότι είναι απαράδεκτο ένα ίδρυμα τέτοιο, που λειτούργησε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να είναι κλειστό επί Τουρκικής Δημοκρατίας.
Σίγουρα, η παρουσία της Χάλκης και η σημασία της είναι κάτι που ενοχλεί τους Τούρκους, πόσο μάλλον όταν προκαλεί το ενδιαφέρον παγκοσμίως. Εγώ, ως Θεολόγος, ένιωσα απίστευτη σύνδεση με το χώρο, αλλά και την ενέργεια μέσα στις αίθουσες της Σχολής. Στο Πανεπιστήμιο πολλοί καθηγητές μας μιλούσαν για τη Χάλκη, την σπουδαιότητά της στον τομέα της Θεολογίας αλλά και στις υπόλοιπες επιστήμες την περίοδο της Τουρκοκρατίας και μετά. Σπουδαίες προσωπικότητες έχουν φοιτήσει εκεί και υπάρχουν ιστορίες καταγεγραμμένες.
Οι εγκαταστάσεις της Σχολής περιλαμβάνουν κοιτώνες, αναρρωτήριο, γραφεία, εργαστήριο φυσικής και χημείας με πλούσια συλλογή επιστημονικών οργάνων, αλλά και την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη, η οποία κατέχει σημαντική ιστορική συλλογή βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών.
Βαθιά εντυπωσιασμένοι μείναμε από την Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Τριάδος, η οποία είναι χτισμένη στο Λόφο της Ελπίδας. Εξόριστη στη Μονή παρέμεινε η αυτοκράτειρα Θεοδοσία, σύζυγος του Λέοντος Ε’ Αρμένιου και η βασίλισσα Αικατερίνη μόνασε εκεί. Η Μονή λειτουργεί ακόμη μέχρι και σήμερα, σε αντίθεση με τη Σχολή. Συναντήσαμε τον Επίσκοπο και Ηγούμενο της Μονής Αραβισσού, Κασσιανό Νότη, ο οποίος μας ευλόγησε. Αποχωρήσαμε κατηφορίζοντας με τα πόδια από ένα ‘μυστικό δρομάκι΄ όπου μπορέσαμε να απολαύσουμε την απίστευτη θέα του νησιού. Μαγεία ρε παιδιά, μαγεία. Μου θύμιζε τόσο πολύ Ελλάδα και ήσυχα μικρά παραθαλάσσια χωριουδάκια.
Α δεν σας είπα πώς ανεβήκαμε, καλέ, στη Θεολογική Σχολή, στο Λόφο της Ελπίδας. Ρίξαμε το γέλιο της αρκούδας! Δείτε τα βίντεο και γελάστε ελεύθερα.
Το μεγαλύτερο νησί των Πριγκηποννήσων που μας έκλεψε επίσης, την καρδιά. Έχει φυσική ομορφιά, ηρεμία, παραδοσιακές ξύλινες κατοικίες και απαγόρευση αυτοκινήτων. Η μετακίνηση γίνεται με ποδήλατα ή ηλεκτρικά οχήματα και ειλικρινά, τρέχουν πολύ. Έχει και αυτό το νησί έντονη ελληνική παρουσία και πολιτιστική κληρονομιά με σημαντικά σημεία ενδιαφέροντος, όπως η Μονή του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά. Απολαύστε λίγες φωτογραφίες κι από εκεί. Περάσαμε σχεδόν 5 ώρες στο νησί. Στα τούρκικα λέγεται Büyükada.
Μπουρέκια με διαφορετικη γεμιση, όπως τυρι ή κιμά
το παρεακι λειψο
Οικουμενικό Πατριαρχείο
Η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία. Μέχρι και σήμερα, οι εικόνες είναι έντονες μέσα μου. Αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη που αξιώθηκα να επισκεφτώ τον Πατριαρχικό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι. Δύο φίλοι μου έχουν παντρευτεί εκεί. Στον έναν γάμο ήμουν καλεσμένη, αλλά δεν κατάφερα να είμαι παρούσα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων (κλασσικά).
Ήξερες ότι ιδρυτής της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης θεωρείται ο Άγιος Ανδρέας και ότι ο σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ο διακοσιοστός εβδομηκοστός στη σειρά διαδοχής;
Ο Άγιος Ανδρέας κήρυξε σε διάφορες περιοχές και σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση χειροτόνησε τον πρώτο επίσκοπο του Βυζαντίου, τον Άγιο Στάχυ (Ρωμαίους 16:9) Αυτή η επισκοπή θεωρείται η απαρχή της Εκκλησίας που εξελίχτηκε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Τα συναισθήματα έντονα, όπως σου ανέφερα πιο πάνω, αλλά και πολύ ανάμεικτα. Την ώρα που επισκεφτήκαμε το Ναό ετελείτο λειτουργία και συναντήσαμε τον Πατριάρχη, ο οποίος μας ευλόγησε και μας έδωσε ένα αναμνηστικό σταυρουδάκι μέσα σε μια πορφυρή βελούδινη θήκη. Την έχω φυλάξει στο εικονοστάσι μου.
Να σου πω την αλήθεια, ή μάλλον την αμαρτία μου, μου φάνηκε μικρός ο Ναός για Έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Εξωτερικά δεν θυμίζει Ορθόδοξη Εκκλησία και αγνοώ τον λόγο για τον οποίο είναι έτσι χτισμένος. Ωστόσο, εντός μπορείς να νιώσει την έντονη πνευματικότητα και να διακρίνεις την ιστορικότητα.
Εντός του Ναού φυλάσσονται ιστορικά κειμήλια, όπως τα λείψανα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, του Ιωάννη του Χρυσοστόμου και η στήλη όπου δέθηκε ο Χριστός για μαστιγωθεί.
Δυστυχώς, η τοποθεσία της μουσικής αίθουσας μου διαφεύγει. Νομίζω στην περιοχή Sefakoy. Ποντιακή βραδιά μας περίμενε όπου η Στέγη Ποντίων, η αδελφότης Κρωμναίων, οι συνοδοί τους και ελάχιστοι Τούρκοι που (μάλλον) έχουν ποντιακές καταβολές και ξέρουν να χορεύουν και να τραγουδούν Ποντιακά ( ω! ναι), θα απολάμβαναν πολύ χορό, φαγητό και διασκέδαση όλοι μαζί.
στη λυρα κωνσταντινοσ φουλιδησ στο νταουλι δημητρησ μιχαηλιδησ
Μια τεράστια παρέα, ποντιακοί σκοποί, λύρα, νταούλι και αγγείο. Άψιμον, έχω να πω στα ποντιακά και δεν μπορώ να βρω καλύτερη λέξη, δυστυχώς. Από την βραδιά αυτή δεν έχω ούτε μία φωτογραφία, διότι όπως φαντάζεσαι, ελάχιστα κάθισα στην καρέκλα. Έχω, όμως βίντεο χεχε. Χορεύαμε, αν δεν απατώμαι, για 4 συνεχόμενες ώρες. Λύρα και τραγούδι ο Κωνσταντίνος Φουλίδης μαζί με τον Adem Ekiz, ο οποίος επισκέπτεται την Ελλάδα και πλαισιώνει γλέντια που διοργανώνονται σε πολλές περιοχές στη Βόρεια Ελλάδα. Οι συντελεστές του Συλλόγου τον γνωρίζουν πολύ καλά.
χορόσ λετσινα
Και κάπως έτσι, με μια τελευταία επίσκεψη στην Παναγιά των Βλαχερνών, πήραμε το δρόμο της επιστροφής με γεμάτες τις αποσκευές μας. Ένα ταξίδι πλούσιο σε συναισθήματα, ποντιακούς σκοπούς να ηχούν στα αυτιά μας καθώς γυρνούσαμε όλους τους δρόμους της Πόλης, εικόνες αξέχαστες που θα μείνουν βαθιά χαραγμένες μέσα μας. Γνωρίσαμε ανθρώπους που δεν είναι Έλληνες ούτε Πόντιοι, αλλά αγαπούν και θαυμάζουν ό,τι ελληνικό. Κερδίσαμε φίλους που ίσως να τους θυμόμαστε μια ζωή και αντιληφθήκαμε ότι ο Πόντος ζει.
Η πολιτιστική κληρονομιά του Πόντου είναι ζωντανή, είναι παντού σε όλο τον κόσμο. ΕΙΝΑΙ ΕΜΕΙΣ. Είμαστε οι απόγονοι αυτών που δεν κατάφεραν να γενοκτονήσουν και θα τολμήσω να πω, αμφότερα Τούρκοι και Έλληνες. Γνωρίζουμε την Ποντιακή διάλεκτο, τη μιλάμε καθημερινά και λέμε στα παιδιά μας όσες ιστορίες μας έχουν πει οι δικές μας προγιαγιάδες ή προ παππούδες. Εγώ συγκεκριμένα, είμαι η τέταρτη γενιά μετά τη γενοκτονία και αν με ρωτήσεις από πού είμαι, πρώτα θα σου πω Πόντια και μετά Θεσσαλονικιά.
Η γιαγιά μου είναι η μόνη εν ζωή πια, σήμερα σχεδόν 90 χρονών και γεννήθηκε στη Γερακαρού Θεσσαλονίκης. Η μαμά της, όμως, ήρθε από την Σαμψούντα και οι παππούδες μου από την Κερασούντα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσες ιστορίες έχουν μοιραστεί μαζί μου. Άνθρωποι τίμιοι, πονεμένοι, δουλεμένοι, με πολλή αγάπη και δόσιμο για όλους. Ειδικά για εκείνους που δεν έχουν.
Ταπεινά ευγνώμων για το ταξίδι αυτό, για την παρέα και τα απίστευτα γέλια που μου χάρισαν. Εις το επανιδείν. Κι αν κάπου σας κούρασα με πολλή πληροφορία συγχωρέσετε με. Είναι μεγάλος ο ενθουσιασμός μου. Δεσμεύομαι, ωστόσο, να αφιερώσω ένα άρθρο αποκλειστικά και μόνο στη Γενοκτονία των προγόνων μου. Το οφείλω σε αυτούς, στην οικογένειά μου, σε εμένα αλλά και στα παιδιά μου. Η Ιστορία δεν ξεγράφεται και δεν γενοκτονείται.
Είμαι η Εύη και σε καλωσορίζω στον ονειρόκηπό μου! Εδώ μοιράζομαι μαζί σου την καθημερινότητά μου, την ζωή με τα παιδιά, τα δικά μου μυστικά ομορφιάς, εύκολες και γρήγορες συνταγές,τα ταξίδια μου και κάποια Lazy nights με περίεργα Cocktails για συντροφιά! We are Family!
Εύη μου σε κάθε λέξη που διάβαζα, έβλεπα εσένα, τα γέλια σου, τα δάκρυα, την αγάπη σου, την προσμονή σου, τον ενθουσιασμό σου! Εξαιρετική ανάρτηση και όχι δεν μας κούρασες με τις λεπτομέρειες (λες να κάνω αίτηση για τον εκατομμυριούχο;) γιατί μια τέτοια αναρτησάρα είναι εκτός από ενημερωτική, ενθύμιο για εσένα και τα παιδιά σου που θα την διαβάζουν ίσως μετά από χρόνια. Μας ταξίδεψες και μας άνοιξες την όρεξη για ακόμα ένα ταξίδι στην Κων/πολη! Σε ευχαριστούμε. Εύχομαι σύντομα να πας και το επόμενο σε άλλο αγαπημένο προορισμό!
Εύη μου σε κάθε λέξη που διάβαζα, έβλεπα εσένα, τα γέλια σου, τα δάκρυα, την αγάπη σου, την προσμονή σου, τον ενθουσιασμό σου! Εξαιρετική ανάρτηση και όχι δεν μας κούρασες με τις λεπτομέρειες (λες να κάνω αίτηση για τον εκατομμυριούχο;) γιατί μια τέτοια αναρτησάρα είναι εκτός από ενημερωτική, ενθύμιο για εσένα και τα παιδιά σου που θα την διαβάζουν ίσως μετά από χρόνια. Μας ταξίδεψες και μας άνοιξες την όρεξη για ακόμα ένα ταξίδι στην Κων/πολη! Σε ευχαριστούμε. Εύχομαι σύντομα να πας και το επόμενο σε άλλο αγαπημένο προορισμό!