11 χρόνια μακριά σου

Βρίσκομαι στον πρόλογο εδώ και πόση ώρα.. Σηκώθηκα από την καρέκλα. Έψησα καφέ. Έγραψα. Έσβησα. Πότισα τις γλάστρες και κάθισα ξανά. Πάμε πάλι από την αρχή. 11 χρόνια μακριά σου ο τίτλος και σήμερα το κλίμα της ανάρτησης έχει διπολική διαταραχή! Από τη μία το μέσα μου πενθεί από την άλλη το μυαλό μου δείχνει πως έτσι έπρεπε να γίνει. 11 χρόνια μακριά από τον Φώντα, τον Ξένο, το Ξενάκι όλων μας..

…….  …… …… ….. …… ……. …… ….. …… …… …… …….. …… …… ……

Τι γίνονται οι ψυχές των ανθρώπων που πεθαίνουν? Το σώμα τους ξέρουμε που βρίσκεται! Το φυλάμε καλά κάτω από μάρμαρα και χώματα, λουλούδια, θυμιατά και φωτογραφίες! Πόσο το αγαπώ αυτό το μέρος και πόσο το μισώ ταυτόχρονα ούτε και εγώ δεν ξέρω! Η ψυχή όμως? Τι γίνεται με την ψυχή? Υπάρχει κοντά μας τους πρώτους μήνες που πεθαίνει κάποιος και την αισθανόμαστε ή νομίζουμε πως την αισθανόμαστε ?.. Τι γίνεται με την ψυχή ρε παιδιά αυτουνού που πεθαίνει? Μας βλέπει? Μας ακούει? Κάνει πως μας μιλά και δεν την ακούμε όπως βλέπουμε στις ταινίες? Ή όλα αυτά είναι παραμύθια, μύθοι ή όπως θες πες το! (την ψυχή μπορεί ο καθένας να την ονομάσει όπως θέλει..ενέργεια..δύναμη και τα λοιπά)..Τι γίνεται με την ψυχή ρε παιδιά? Την νιώθουμε τους πρώτους μήνες που έχουμε φρέσκια την απώλεια και μετά ξεχνιόμαστε και πάει αυτό ήταν?

…….. …… ……… …….. …….. …….. ……. ……… ……… ……… ……. ……..

Σαν σήμερα πριν 11 χρόνια ο μπαμπάς μου ξεψύχησε στα χέρια της μαμάς μου! Μόνο στα δικά της χέρια θα μπορούσε να ξεψυχήσει! Σε κανενός άλλου! Αυτή ήταν για εκείνον -38 χρόνια-  η γυναίκα του, ο άνθρωπός του, ο βράχος του! Και ακόμα παραμένει νοερά!

Ο Ξένος

Το Ρουλάκι σήμερα θα έχει κόσμο στο σπίτι! Θα μαζευτούν οι 5-10 άνθρωποι που τον αγαπούσαν πραγματικά και βρίσκονταν κοντά του μέχρι την τελευταία του ανάσα! Θα κεραστούν και οι κουβέντες που θα πουν ίσως και να μην ”ακουστούν”! Η καλή μου η γιαγιά θα έχει μάτια βουρκωμένα και καρδιά σφιγμένη σαν πέτρα. H αδερφή μου θα κάνει πως δεν βλέπει και η μαμά μου θα ξεχνιέται κερνώντας πίτα από τα χεράκια της! Ο αδερφός μου θα κάθεται έξω γιατί δεν θα τον χωράει το σπίτι! Η Μίτση μου θα ανάψει τσιγάρο για αυτόν και η Στελλίτσα μου επίσης! Η γιαγιάκα μου θα πει για εκατομμυριοστή φορά πως ο Ξένος ήταν ένας και έτρεχε για όλους!

Εγώ θα πω, 500 χιλιόμετρα μακριά από όλους τους αγαπημένους μου, πως τα 11 χρόνια μακριά του δεν μου λένε τίποτα! Γιατί τα 20 που έζησα μαζί του ήταν γεμάτα αγάπη. Πληρότητα. Ασφάλεια. Όνειρα. Ξενύχτια. Ταξίδια. Εκδρομές. Οικογενειακές στιγμές γύρω από το γεμάτο τραπέζι. Βουτιές και μακροβούτια. Δυσκολίες. Αποτυχίες. Τσακωμούς και ανταμώματα! Με γέννησε και με αγάπησε πολύ! Και τα τρία του παιδιά! Χατίρι δεν χαλούσε σε κανέναν.

Πρόλαβα σίγουρα, όμως, να του πω πόσο τον αγαπώ! Πόσο με σημάδεψε εκείνη η νύχτα που βγήκε στο δρόμο να ρθει να με πάρει από το φροντιστήριο που έτρεχε καταρρακτωδώς και είχε 40 πυρετό!Δεν τον ένοιαζε κάτι άλλο, παρά μόνο να φτάσω σπίτι που είχε μέρες να με δει !Αυτός είναι ο μπαμπάς μου! Και πιστεύω πως η ενέργειά του είναι γύρω μου! Το νιώθω και συναντώ ακόμα έργο του στο δρόμο που τυχαίνει να οδηγώ! Ο Ξένος μπορεί να έφυγε, όσα όμως άφησε πίσω  τον κρατούν κοντά μας!

Εσύ που το έχεις ζήσει, ξέρεις!

Όσοι έχουμε χάσει γονιό καταλαβαινόμαστε! Όσοι τους έχετε ακόμα εν ζωή να είστε ευγνώμονες! Δεν θα πω τα κοινότυπα που λένε όλοι, να τους λέτε πως τους αγαπάτε δηλαδή και τέτοια! Θα πω μόνο πως οι στιγμές μας μαζί τους θα μας συντροφεύουν για πάντα και πως μέσα από εμάς θα ζουν αιώνια! Και πως ο χρόνος δεν γιατρεύει. Τι θα πει ο χρόνος είναι γιατρός! Ο χρόνος κλείνει ίσως την πληγή, το σημάδι όμως είναι εκεί! Το βλέπεις και ζεις με αυτό!

Σήμερα ο ουρανός για μένα είναι πιο φωτεινός από όσο τον αντικρίζεις εσύ! Σήμερα εγώ έχω δάκρυα χαράς αλλά και λύπης! Σκέψου για μια στιγμή πόσο εγωιστικός είναι ο πόνος που νιώθεις όταν χάνεις τον άνθρωπό σου! Κλαις γιατί σου λείπει! Αν το καλοσκεφτείς όμως και αν πιστεύεις στην θρησκεία που πιστεύω και εγώ δεν θα έπρεπε να κλαις αλλά να χαίρεσαι γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι πια με τον ”Θεό”!

Κλείνοντας θα αναδημοσιεύσω κάτι που είχα γράψει πέρυσι τέτοια μέρα :

”Αν ήμουν λάτρης της Μπύρας, θα έπινα μόνο Amstel.. Αν κάπνιζα θα ήταν μόνο styvensant μπλε και αν ήμουν fan των χιλιομέτρων θα έκανα Αθήνα-Θήβα-Λειβαδιά-Θεσσαλονίκη κάθε εβδομάδα..

Η σημερινή μέρα δεν μου λέει τίποτα μπορώ να σου πω, παρά μόνον μια ξινίλα που μου αφήνει στο στομάχι όταν την σκέφτομαι..Γιατί? Για όλους αυτούς που ήθελα να διώξω από το σπίτι μας την ρημάδα εκείνη μέρα.. Για το πανηγύρι πριν και μετά..

10 χρόνια δεν μου λένε τίποτα..Τα 20 χρόνια που έζησα μαζί σου ήταν αρκετά για την υπόλοιπη ζωή μου.. Γιατί όσο και αν έλειπες όταν επέστρεφες ήσουν εκεί με όλο σου το είναι..”

Στον μπαμπά μου,
που πάντα θα γράφω για αυτόν και πάντα θα μιλώ στα παιδιά μου για όσα μου πρόσφερε απλόχερα και χωρίς κανένα παράπονο ποτέ!