Τη Γιορτή της Μητέρας δεν ξεχνώ ποτέ τη μαμά μου!

Με αφορμή την ημέρα της μητέρας θέλησα να γράψω για τη μαμά μου. Το Ρουλάκι μου. Θα μου πεις κι εσύ μαμά είσαι 8 χρόνια κιόλας, πώς και δεν θέλεις να γράψεις για τον εαυτό σου; Κι, όμως, μου αρέσει πολύ να μιλώ για τη μαμά μου! Για την σχέση μας! Για τα όσα ζήσαμε, περάσαμε και ξεπεράσαμε! Κάποια στιγμή θα μιλήσω και για μένα στην στήλη μου Εγώ σχετικά με την Γιορτή της μητέρας! Φέτος, τη γιορτή την αφιερώνω αποκλειστικά στη μαμά μου αλλά και στις δικές σας μαμάδες, γιατί το αξίζουν! Τη Γιορτή της Μητέρας δεν ξεχνώ ποτέ τη μαμά μου!

Η μαμά μου είναι το πρότυπό μου σε αυτή τη ζωή για πολλούς και διάφορους λόγους! Αλλά κυρίως για όλα όσα έχει καταφέρει για τον εαυτό της και την οικογένειά μας! Σήμερα, λοιπόν, το Ρουλάκι μου έχει την τιμητική της με τίτλο και ο τίτλος θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ”Η μαμά μου, ο άνθρωπός μου, η φίλη μου!”

Τη Γιορτή της Μητέρας δεν ξεχνώ ποτέ τη μαμά μου!

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήμουν το παιδί της μαμάς, πιο πολύ του μπαμπά θα έλεγα. Αλλά από τότε που έφυγε από κοντά μας ο μπαμπάς μου, η απουσία του μας έφερε πιο κοντά. Δεν γινόταν αλλιώς. Δεν θα μπορούσαμε να το διαχειριστούμε διαφορετικά. Πάντα ήμασταν δεμένοι σαν οικογένεια. Σαν οικογένεια είχαμε τις διαφορές μας πάνω σε θέματα που μας απασχολούσαν ανά καιρούς. Αλλά πάντα, μα πάντα, καταλήγαμε στο Κυριακάτικο τραπέζι να συζητάμε και να χασκογελάμε σαν να μην είχαμε τίποτα να μας χωρίσει.

 Η μαμά μου!

Μια γυναίκα τρυφερή, δοτική, τελειομανής, εργασιομανής, ευαίσθητη, κυρία, αρχοντική, νοικοκυρά, μαγείρισσα απίστευτη, γεννημένη να συναντήσει τον πατέρα μου και αυτός εκείνη. Για τον ανεπανάληπτο έρωτά τους θα σας μιλήσω σε άλλη ανάρτηση. Τώρα θα σας πω για εκείνη.  

Πάντα νιώθει περήφανη για όλους μας. Για το πώς έχουμε όλοι δημιουργήσει τις οικογένειές μας και πόσο αφοσιωμένοι είμαστε σε αυτές. Είναι μια μαμά που εκφράζεται ανοιχτά. Είναι αντικειμενική και θέλει το καλό μας ακόμη και σήμερα που έχουμε φύγει από την αγκαλιά της. Η μαμά μου είναι περήφανη για εμάς και δεν μας το λέει μόνο, αλλά με τις πράξεις της μας το δείχνει.

Δεν θα ξεχάσω τη ματιά της όταν πήρα το πρώτο μου πτυχίο! Την περηφάνια της και την πληρότητα στα μάτια της! Η συγκίνησή της τεράστια και η απουσία του μπαμπά μου από το πλευρό μας σίγουρα αισθητή. Δεν θα ξεχάσω επίσης πόσο την χαροποίησαν τα νέα ότι θα αποκτήσουμε το πρώτο μας παιδί ή όταν ξεκινήσαμε να σχεδιάζουμε και να χτίζουμε το δικό μας σπίτι.

Τη Γιορτή της Μητέρας δεν ξεχνώ ποτέ τη μαμά μου

Η μαμά μου δεν ήταν ποτέ πιεστική.

Ή να πω ότι ήταν όσο έπρεπε. Δεν με πίεσε ποτέ να είμαι καλή στο σχολείο ή να έχω υψηλή βαθμολογία. Εντάξει ήμουν και από μόνη μου επιμελής στα καθήκοντά μου και σωστή στο σχολείο. Δεν με εμπόδισε ποτέ να βγω έξω να διασκεδάσω με τις παρέες μου. Ήταν από τις μαμάδες που γνώριζε τις παρέες μου και ήταν όσο πιο κοντά μου μπορούσε.

Ακόμη και στις πιο δύσκολες οικογενειακές μας στιγμές η μαμά μου στάθηκε βράχος. Μπορεί να είχα αδυναμία στον μπαμπά μου, ήξερα όμως ότι αυτή τραβούσε όλο το “ζόρι” να μας μεγαλώσει μιας και ο μπαμπάς μου όλη μέρα έλειπε από το σπίτι λόγω δουλειάς.

Τα καλοκαίρια της, πλέον, τα περνάει στην Κεφαλλονιά. Αυτό το νησί έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο το 2ο χωριό μας για εμένα και τα αδέρφια μου. Την επισκεπτόμαστε κάθε χρόνο τα τελευταία 4 έτη και κάποιες φορές παραπάνω από μια φορά μέσα στο ίδιο καλοκαίρι. Μας λείπει πολύ αλλά κατανοούμε απόλυτα την ανάγκη της να φύγει. Έστω και για δουλειά, εδώ που τα λέμε δεν έχει οικονομική ανάγκη.

Τη Γιορτή της Μητέρας δεν ξεχνώ ποτέ τη μαμά μου!

Η μαμά μου είναι μαχήτρια και ποτέ δεν το βάζει κάτω.

Ακόμη και τώρα , που και τα 3 της παιδιά έχουν τις δικές τους οικογένειες, είναι εκεί για εμάς. Πάντα διακριτική, όχι όμως απαθής. Γνωρίζω μαμάδες που γίνονται πολύ αναίσθητες όταν μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Δεν θέλουν να έχουν καμία ευθύνη με τα εγγόνια τους και γενικότερα το παίζουν τρελίτσα.

Δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της από τους συντρόφους που διαλέξαμε να πορευτούμε στη ζωή μας. Τους θεωρεί παιδιά της και σε κάθε διαφωνία που μπορεί να έχουμε φροντίζει να είναι αντικειμενική. Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν πήρε το μέρος μου.

Δεν είναι λίγες οι φορές που διαφωνήσαμε. Ειδικά εγώ με τη μαμά μου, δεν ταιριάζουμε σχεδόν σε τίποτα…Με την αδερφή μου τα βρίσκει καλύτερα. Εγώ είμαι το Ξενάκι της, ή αλλιώς το στερνοπούλι της όπως λέει συχνά. Γιατί είμαι ίδια ο μπαμπάς μου και μέσα στα μάτια μου βλέπει αυτόν! Πάντα ήμουν η τσαχπίνα της παρέας…Μικρή όλο χόρευα και έκανα νάζια. Όπως και να έχει, όμως, ότι είμαι σήμερα (καλό ή κακό) το οφείλω στη μαμά μου.

Δεν θα μπορούσα τίποτα άλλο παρά ευγνωμοσύνη να νιώσω για την μαμά μου.

Γιατί τώρα που και εγώ είμαι μαμά μπορώ να καταλάβω απόλυτα πόσες θυσίες έκανε για μένα..  

• Πόσα όνειρά της άφησε πίσω…
• Πόσα θέλω ξεπέρασε…
• Πόσα ξενύχτια πέρασε πάνω από το κεφάλι μου ή δίπλα από την πόρτα να με περιμένει να γυρίσω..
• Πόση αγωνία τράβηξε στις εξετάσεις που είχα να διαγωνιστώ κάθε φορά…
• Πόσο πολύ πίστεψε σε μένα και μου ‘πε  “θα τα καταφέρεις”…”δεν σε φοβάμαι εσένα”…

Αυτή είναι η μαμά μου και δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη.

Δεν ξεχνώ να της λέω Σ ‘αγαπώ…   Και δεν ξεχνώ να αφιερώνω χρόνο για να την ακούσω…Να την ρωτήσω πώς είναι..Πώς αισθάνεται που μεγαλώνει..Πώς νιώθει που έχει εμάς..Δεν ξεχνώ να την ρωτήσω πολλά! Γιατί συνήθως εμείς τα παιδιά ξεχνιόμαστε.. Νομίζουμε ότι οι γονείς μας είναι super ήρωες και πως μόνο εμείς έχουμε την ανάγκη τους.. Όχι…Έχουν και αυτή την δική μας..Να τους βγάλουμε έξω για φαγητό…Να τους κάνουμε δώρο ένα ταξιδάκι ή μια μέρα σε ένα spa..   Στα μάτια μας φαντάζουν ήρωες,..Και σίγουρα είναι..Αλλά μην ξεχνάμε ότι καθώς μεγαλώνουμε οφείλουμε εμείς να τους φροντίσουμε λιγάκι παραπάνω…Είναι η δικιά μας υποχρέωση πια..

Σ’ αγαπώ μαμά!

Χρόνια σου πολλά, καλά και μαζί!

Εύη.