Να, και ένα βιβλίο που είναι αρκετά στενάχωρο αλλά συνάμα και τόσο διαφορετικό από όλα όσα έχουμε διαβάσει σήμερα με τα παιδιά μου! Η Κατερίνα Δημόκα θέλησε να γράψει ένα βιβλίο για την απώλεια αγαπημένου προσώπου στο οικογενειακό περιβάλλον. H ιστορία της θέλει να περάσει στα παιδιά μας το πιο σημαντικό που πρέπει να θυμόμαστε όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο! Το βιβλίο Ένα πράσινο τηλέφωνο θα μας κάνει να δακρύσουμε!
Απώλεια και παιδί
Δεν ξέρω αν εσύ που με διαβάζεις έχεις χάσει κάποιον αγαπημένο σου. Δυστυχώς μας συμβαίνουν και αυτά στη ζωή μας άλλοτε στη νεαρή μας ηλικία και άλλοτε στην πιο ώριμη! Αλλά τι σημασία έχει το έτος, ο χρόνος, ο μήνας ή η ηλικία? Σημασία έχει η απώλεια και πως την αντιλαμβάνεται ο καθένας! Εγώ έχω χάσει τον πατέρα μου στα 20 χρόνια της ζωής μου. Τα παιδιά μου δεν πρόλαβαν να τον γνωρίσουν! Η μόνη απώλεια που έζησαν, ο Ντίνος δηλαδή, είναι αυτή του δικού μου παππού, του προπάππου τους!
Ο παππούς μου ήταν αξιαγάπητος σε όλους μας! Είχε και αυτός τις παραξενιές του σαν μεγάλος άνθρωπος. Με τα εγγόνια του γινόταν και πάλι παιδί! Ήταν ικανός να κυλιστεί στο πάτωμα. Να τραγουδήσει, να χορέψει. Να κάνει γκριμάτσες, να πει ιστορίες και όλα αυτά που κάνουν οι παππούδες! Ο Ντίνος και η Αναστασία τον έχουν πολύ καλά φυλαγμένο στην καρδιά τους γιατί πρόλαβαν 3 καλοκαίρια να τον ζήσουν και να περάσουν ώρες μαζί του! Είναι τυχερά που πρόλαβαν να δουν τι σημαίνει παππούς! Είναι τυχερά που γνώρισαν τον δικό μου παιχνιδιάρη παππού!
Η ιστορία της Κατερίνας μιλάει για τον μικρό Σταύρο που έχασε τη γιαγιά του. Ωστόσο η απώλεια δεν διαφέρει ανάλογα με το πρόσωπο! Η απώλεια είναι απώλεια!
Το μικρό αγόρι βιώνει την απώλεια της γιαγιάς του και στεναχωριέται που δεν μπορεί να την ακούσει ή να την δει από κοντά! Μάλιστα, δεν του αρέσει τίποτα ούτε το φαγητό ούτε στο σχολείο περνάει καλά! Έχουμε την τάση να μεγαλοποιούμε τα πάντα όταν αισθανόμαστε πληγωμένοι άλλωστε! Η γιαγιά του, όμως, βρίσκει τον τρόπο ακόμα και μέσα από ένα σπασμένο τηλέφωνο να του πει πως το ποιο σημαντικό είναι να την έχει πάντα μέσα στην καρδιά του! Γιατί η γιαγιά του βρίσκεται εκεί! Και μόνο εκεί!
Μια παιδοψυχολόγος που συμβουλεύτηκα για προσωπικούς μου λόγους μου είπε πως την απώλεια πρέπει να την βιώσουμε, να πενθήσουμε και να αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να ξεσπάσει! Τα παιδιά πρέπει να μας δουν να στεναχωριόμαστε, να κλαίμε πάντα σε λογικά πλαίσια! Πρέπει να μας δουν να λυγίζουμε και να τους δείχνουμε πως δεν ζούμε μέσα σε μια γυάλα ή σε ένα ροζ συννεφάκι όπου όλοι και όλα είναι ρόδινα και ομαλά! Η ζωή έχει και τις χαρές αλλά και τις λύπες! Και εμείς σε κάθε περίσταση πρέπει να δρούμε ανάλογα!
Εγώ να σταθώ στα λόγια της ψυχολόγου που συμβουλεύτηκες;;;Συμφωνώ μαζί της. Η απώλεια πρέπει αν βιώνεται στο σπίτι… όπως και όλα τα άλλα συναισθήματα.Όσο για το βιβλίο είναι πολύ γλυκό!!!!!