Η δική μου μελαγχολία των Χριστουγέννων

Πλησιάζουν οι γιορτές και ξέρω ότι όλοι έχουμε αρχίσει να μετράμε αντίστροφα. Άλλοι μέσα στο μυαλό μας και άλλοι έχοντας κάνει το δικό τους Christmas advent calendar!Φέτος δεν έκανα δικό μας ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης. Είχα σκεφτεί να πάρω από τη φίλη μου με τις υπέροχες κατασκευές της αλλά προτίμησα να φορτώσω και άλλο το δεντράκι μας με στολιδάκια καινούργια. Αλλά ας μην πλατειάζω άλλο! Επέστρεψα στη στήλη μου Εγώ με ένα νέο άρθρο, ίσως όχι και τόσο ευχάριστο ή χαρούμενο. Αλλά εδώ είμαστε μαζί σε όλα, έτσι δεν είναι; Η δική μου μελαγχολία των Χριστουγέννων.

Το θέμα της ανάρτησης σήμερα ίσως να σε μελαγχολήσει. Ίσως να σε ταξιδέψει στο παρελθόν. Ίσως και στο μέλλον. Ίσως, πάλι, να σε κάνει να νοσταλγήσεις αρκετά αυτούς που δεν τους έχεις άλλο στο πλευρό σου, είτε γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή αυτή που ζούμε τώρα είτε γιατί λόγω συγκυριών και επιλογών χαθήκατε.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μα πάντα του Αγίου Νικολάου με πιάνει αυτή η μελαγχολία. Ίσως γιατί η τελευταία έντονη ανάμνηση που έχω με τον μπαμπά μου διαδραματίστηκε τη συγκεκριμένη γιορτή. Ας πάμε λίγα χρόνια πίσω..

Η δική μου μελαγχολία των Χριστουγέννων

Τι λίγα δηλαδή, σχεδόν πέρασαν 8 χρόνια. Ήταν μια πολλή βροχερή μέρα και θυμάμαι είχα μάθημα αγγλικών νωρίς το απόγευμα. Ο μπαμπάς μου ήταν ήδη πολύ άσχημα στην υγεία του, αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί καθόλου. Ούτε να πράξει αντίστοιχα σαν άρρωστος άνθρωπος στο τελευταίο στάδιο της ζωής του. Μιλούσαμε στο κινητό ώσπου του είπα ότι μιας και ήταν Παρασκευή ήθελα να τους επισκεφτώ στο χωριό και να βγω με τους φίλους μου το βράδυ. Ήμουν λιγάκι αδιάθετη, θυμάμαι, και μόνο για αυτό τον λόγο δεν ήθελα να αφήσω το μικρό μου φοιτητικό σπιτάκι. Έβρεχε κιόλας εκείνη την μέρα πολύ!

Από την άλλη του έλεγα πόσο πολύ λαχταρούσα να πάρω επιτέλους το αυτοκίνητό μου μιας και σιχαινόμουν τις συγκοινωνίες. Πιο συγκεκριμένα δεν γούσταρα καθόλου εκείνες που οδηγούσαν στο χωριό μου. Τεράστια καθυστέρηση και κάνοντας το γύρω του κόσμου. Anyway.

Η δική μου μελαγχολία των Χριστουγέννων

Ήταν και αυτός πολύ αδύναμος και οι πόνοι του αφόρητοι. Μετά από πολλή σκέψη αρχίζω να κατηφορίζω την Εθνικής αντιστάσεως βιαστικά, μιας και η βροχή έπεφτε με μανία. Ύστερα από 10 αυτοκίνητα που με έκανα μουσκίδι στην κυριολεξία έφτασα στο φροντιστήριο για το μάθημα μου όπως πάντα καθυστερημένη. Πάντα μου άρεσε να πηγαίνω με τα πόδια από το σπιτάκι μου στο κέντρο και μιας και περνούσα μπροστά από βιτρίνες χάζευα και αργοπορούσα. Στο μάθημα ήμασταν τρία άτομα για την ακρίβεια και οι υπόλοιποι τρεις προτίμησαν τη ζεστασιά του σπιτιού τους. Ο χειμώνας εκείνος ήταν πολύ κρύος. Ή τουλάχιστον εγώ τον θυμάμαι έτσι μιας και ήμουν συνεχώς στεναχωρημένη και προβληματισμένη.

Ύστερα από 2 ώρες μάθημα και 2 εκθέσεις στα Γερμανικά, αποχαιρετιστήκαμε τραβώντας ο καθένας στο δρόμο του. Είχα ήδη το σάκο μου μαζί μήπως και αποφασίσω να φύγω τελικά για το χωριό. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει καταρρακτωδώς και η Εγνατία ήταν φουλ μπλοκαρισμένη. Κλασσικό φαινόμενο του κέντρου της Θεσσαλονίκης ειδικά όταν βρέχει. Κάποια στιγμή ένα αυτοκίνητο κορνάρει με μανία. Ήταν ο καλός μου μπαμπακούλης. Έτσι τον έλεγα.

Σηκώθηκε με πυρετό μες τη νύχτα να κάνει συνολικά 60 χιλιόμετρα, με όλη την άσχημη αρρώστια αυτή πάνω του να ‘ρθεί να πάρει το μικρό του κοριτσάκι. Χωρίς καμία σκέψη και δισταγμό. Δεν ήταν καθόλου από εκείνους που έκανα έλεγχο ή που φώναζαν, απαγόρευαν και όλα τα συναφή. Ήταν όλα τα αντίθετα..

Ο μπαμπάς μου ήταν όλα τα καλά που θα ήθελε μια κόρη από τον μπαμπά της!

• ήταν ο φάρος μου.
• ήταν ο άνθρωπος που του έλεγα τα πάντα.
• ήταν γλυκομίλητος
• ήταν πάντα με τα χέρια ανοιχτά για αγκαλιά
• ήταν αυτός που πίστευε σε μένα από την πρώτη στιγμή που άρχισα να βγαίνω τα βράδια για ποτό
• ήταν ο άνθρωπος που ταιριάζαμε πολύ σε όλα
• μάλιστα οι χαρακτήρες μας δεν διαφέρουν πολύ. Ο μπαμπάς μου είχε σίγουρα περισσότερη υπομονή από εμένα! Α! Και καλύτερη καρδιά!
• ήταν ανυπόμονος και πολύ πεισματάρης. Στοιχεία που πήρα από αυτόν!
• ήταν αυτός που λάτρευε τη μαμά μου και εκείνη λάτρευε εκείνον
• ήταν ο καλύτερος φίλος μου στην εφηβεία. Εννοείται πως έμαθε πρώτος ότι καπνίζω και όχι η θεία μου που πίστευε πως το ανακάλυψε πρώτη.

Ο μπαμπάς μου είναι οι καλύτερες αναμνήσεις της παιδικής & εφηβικής μου ηλικίας!

Γλυκός, συμπονετικός, φίλος, πατέρας, χορηγός, συμπαραστάτης, υπομονετικός, ξεροκέφαλος, επίμονος, ανυπόμονος, σύζυγος, δοτικός. Αλλά πάνω από όλα ήταν το άλλο μου μισό. Αυτός στον οποίο έτρεχα σε κάθε χαζομάρα. Αυτός που ποτέ, μα ποτέ, δεν με αμφισβήτησε.

Η δική μου μελαγχολία των Χριστουγέννων

Είναι αυτός που από τότε που έφυγε είναι σαν να έχω το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Είναι αυτός που με έσωσε 2 φορές από τροχαίο, αλλά και εκείνος που με κάνει ακόμα και όταν τα βάζω μαζί του που μας άφησε, να ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Αυτές τις μέρες πάντα μου λείπει περισσότερο.

Αυτή είναι η δική μου μελαγχολία των Χριστουγέννων την οποία βιώνω από τα 22 μου χρόνια. Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει. Συμφωνώ στο ότι γιατρεύει τις πληγές. Το σημάδι, όμως, δεν φεύγει ποτέ. Είναι εκεί στο ίδιο ακριβώς σημείο.

Ώρα να κοιμίσω τα παιδάκια μου, όμως τώρα. Και ώρα για μία ακόμη ιστοριούλα για τον γλυκό παππού μας, τον οποίο δυστυχώς δεν θα γνωρίσουν τα παιδιά μου ποτέ!

Σε μαμαδογλυκοφιλώ!

Εύη.