Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου 17 χρόνια

Καρκίνος. Πρώτος κόμπος στο λαιμό. Μια λέξη που πονάει ακόμη και δεκαεφτά χρόνια μετά. Πάντα είχα την απορία γιατί ονομάστηκε έτσι αυτή η νεοπλασματική νόσος. Τέλος πάντων. Ένα ένα τα θέματα. Σήμερα είναι Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου. Μόνο όσοι τον έχουν συναντήσει από κοντά, θα μπορέσουν να καταλάβουν την κυκλοθυμία που κρύβει μέσα του αυτό εδώ το blogpost. Όσοι, πάλι, δεν έχετε εμπειρία, είτε προσωπική είτε στο πολύ στενό σας οικογενειακό περιβάλλον, χαίρομαι πολύ για εσάς. Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου 17 χρόνια απώλεια. Δεύτερος κόμπος στο λαιμό.

Ο καρκίνος στο σπίτι μας

Θα ήθελα πολύ να ζει ο πατέρας μου σήμερα και να μπορούσε ο ίδιος να σας μιλήσει για όσα πέρασε, ξεπέρασε, άντεξε, υπόμεινε και όλα τα συναφή. Δυστυχώς, όμως, ο μπαμπάς μου δεν βρίσκεται ανάμεσά μας τα τελευταία 17 χρόνια. Αν με ρωτάς, ακόμα περιμένω να τον δω να στρίβει από τη γωνία της ανηφόρας πριν το σπίτι μας, όποτε επισκέπτομαι το πατρικό μου. Κάτι που κάνω, δυστυχώς, σπάνια πια. Ακόμα, περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου πει πού είσαι γιατί έρχομαι. Όμως, βλέπεις, δεν μου έκανε το χατίρι να ζήσει. Με σιγουριά, σας λέω ότι είναι το μόνο χατίρι που μου χάλασε ποτέ.

Ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με καρκίνο λίγες μέρες πριν καταθέσω το μηχανογραφικό μου δελτίο. Ήμουν 17 χρονών και κάτι. Ήταν μόλις 48 χρονών. Νεότατος. Κούκλος και πιο δραστήριος πεθαίνεις. Ήταν και ξεροκέφαλος πολύ και πεισματάρης. Δεν του άλλαζες τη γνώμη με τίποτα ρε παιδάκι μου.

Ο μπαμπάς μου είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να σε κάνει να τον αγαπήσεις. Είχε πάντα καλό τρόπο και ένα βλέμμα ζεστό, αγαπησιάρικο. Είχε πάντα την αγκαλιά του ανοιχτή {σε εμένα σίγουρα} και θεωρούσε ότι πάντα είχε δίκιο. Το είχε αυτό ο μπαμπάς μου. Αυτοπεποίθηση, σιγουριά και ελπίδα. Πολλές φορές είχε ελπίδα ακόμη και για τα πιο τρελά του όνειρα, τα οποία εννοείται ότι κατάφερε, αλλά με το λάθος τρόπο, κάτι το οποίο του στοίχισε πάρα πολύ. Σχεδόν, την ίδια του τη ζωή.

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου 17 χρόνια απώλεια

Η κατάσταση σοβαρή. Αμέσως μετά τη διάγνωση, χειρουργείο. Αφαίρεση λάρυγγα. Χωρίς φωνητικές χορδές. Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό σημαίνει ότι δεν είχε φωνή. Ίχνος λέξης από το στόμα του την επόμενη μέρα του χειρουργείου. Αλλά αυτός πεισματάρης. Κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για αυτό. Προσπάθησε πολύ, μέχρι που κατάφερε να βρει τον δικό του τρόπο επικοινωνίας. Εννοείται, ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι ήχοι που έκανε και ψάχνω να τον βρω τριγύρω. Νομίζω πως δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Όπως δεν θα ξεχάσω οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτόν.

Στο Instagram τα λέμε καθημερινά

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου 17 χρόνια απώλεια

Η ζωή με έναν καρκινοπαθή.

Μπορώ να ξέρω πώς είναι η ζωή με έναν καρκινοπαθή, αλλά και ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ. Είναι η διπολική διαταραχή που σας ανέφερα πιο επάνω αυτού του blogpost. Δεν είμαι ειδική να μιλήσω για το πόσο δύσκολη και απαιτητική μπορεί να είναι η ζωή με έναν καρκινοπαθή. Η μαμά μου και μόνο η μαμά μου από την οικογένειά μας, μπορεί να ξέρει.

Ήταν η αποκλειστική νοσοκόμα του. Καλύτερη από οποιαδήποτε νοσοκόμα που έχει φροντίσει ποτέ καρκινοπαθή. Φρόντιζε το φαγητό του να είναι πάντα πλούσιο και με όλα όσα πρέπει να λαμβάνει ένας καρκινοπαθής. Από την άλλη, η ζωή σίγουρα με έναν καρκινοπαθή δεν είναι μονότονη. Έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Έχει τις καλές ημέρες, έχει και τις κακές ημέρες. Έχει μέρες που λες αυτός ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα και υπάρχουν μέρες που λες δεν θα τον ξαναδώ. Αυτό ήταν.

Ο καρκίνος σε ένα μεγάλο βαθμό, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα, εξαρτάται από το πώς αντιμετωπίζει ο ασθενής την ασθένειά του. Πώς πολεμά για τη ζωή του. Πόσο πιστός μένει στην θεραπεία και σε όσα του συστήνει ο γιατρός.

Επιπρόσθετα, ένας καρκινοπαθής καλό θα είναι να έχει όρεξη να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του. Να μην αφήσει τη δουλειά του και κυρίως η ‘δουλειά’ του να έχει ενσυναίσθηση. Να μην ντρέπεται να κυκλοφορήσει, να μην αισθάνεται μειονεκτικά. Να βγει για φαγητό ακόμη και σε ένα καλό εστιατόριο αν αυτό θέλει, να πάει στο γήπεδο να καμαρώσει το παιδί του. Ο καρκίνος δεν πρέπει να τον κλείσει στο σπίτι. Όχι, σε καμία περίπτωση αυτό. Η κοινωνία, επίσης, θα πρέπει επιτέλους να κάνει βήματα μπροστά σε αυτά τα ζητήματα. Να δίνονται επιδόματα σε όσους έχουν καρκίνο και δεν μπορούν να εργαστούν για ευνόητους λόγους.

Ο καρκινοπαθής πρέπει να συνεχίσει να ζει όπως ακριβώς έκανε και πριν, στο βαθμό που μπορεί και αντέχει.

Αλήθεια, θα πρέπει κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα να μάθουμε να κοιτάμε πιο διακριτικά όσους φορούν περούκα ή έχουν αυτή την χλωμή λίγο κίτρινη όψη και σίγουρα να μην λυπόμαστε όσους βρίσκονται σε μια τέτοια θέση. Να μην έχουμε οίκτο στο βλέμμα μας και το βλέμμα μας να μην κολλάει στην περούκα ή στο άδειο σαγόνι. Θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε διακριτικοί στην ασθένεια και σε όποια διαφορετικότητα. Όσοι δεν ανατράφηκαν με αυτή τη φιλοσοφία, αλήθεια δεν ξέρω πώς μπορούν να το κατακτήσουν αυτό σε μεγάλη ηλικία. Σίγουρη ελπίδα είναι τα παιδιά μας.

Ο μπαμπάς μου ήθελε να ζήσει.

Λίγες μέρες πριν καταλήξει, έλεγε πως θέλει να ζήσει. Το πίστευε πραγματικά ότι θα ζήσει, πάρα τους ανυπόφορους πόνους που είχε. Όχι, δεν είχε παραισθήσεις ή ψευδαισθήσεις από τα φάρμακα. Είχε την ανάγκη να πιστέψεις κι εσύ μαζί του πως όλα είναι φυσιολογικά και πως θα γίνει καλά! Είχε πίστη και θέληση για ζωή και σίγουρα μια οικογένεια και επιστήθιους φίλους που τον λάτρευαν στην κυριολεξία! Από την άλλη, ήταν άπειρα τυχερός, διότι είχε μια γυναίκα βράχο, που έκανε τα αδύνατα δυνατά, ώστε να του παρέχει την καλύτερη φροντίδα. Επίσης, είχε και εμένα που τον λάτρευα και εννοείται ότι του έλεγα τα προβλήματα της ερωτοχτυπημένης μου καρδιάς.

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου 17 χρόνια απώλεια

Τρία χρόνια ζωής με τον καρκίνο!

Ο γιατρός δεν του έδινε παραπάνω από 6 μήνες ζωής. Από την πρώτη στιγμή υπήρχε απαισιοδοξία, διότι ενώ δεν είχε κάνει σε άλλο ζωτικό σημείο μετάσταση, η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή. Χημειοθεραπείες, σχήματα διαφορετικά, ακτινοβολίες, χάπια και πολύ παρακεταμόλη. Φρικτοί πόνοι στο κεφάλι και τον αυχένα σε σημείο να μη μπορεί να σταθεί και πολλές ακόμη δυσκολίες στις οποίες δε θα ήθελα να επεκταθώ περαιτέρω. Το πιο τραγικό από όλα είναι ότι ένας, καθόλου τυχαίος, ογκολόγος από το Λονδίνο [πολύ γνωστός και με πολύ καλό όνομα που τον είχε δει], μου είχε πει στα Αγγλικά μέχρι και πώς θα πεθάνει. Σε ένα ραντεβού πήγα και σε αυτό το ραντεβού έτυχε να μάθω το τέλος. Πληροφοριακά, όπως μου το περιέγραψε, έτσι ακριβώς πέθανε.

Όσον αφορά το τελεσίγραφο σχετικά με την ημερομηνία θανάτου που του έδιναν οι γιατροί..

Δεν ξέρω αν τα πιστεύουν αυτά που λένε και οι ίδιοι και με ποιο κριτήριο σκορπάνε μήνες ζωής δεξιά και αριστερά. Επίσης, δεν ξέρω και τι εξυπηρετεί να ξέρει ο ασθενής πως θα πεθάνει σε λίγες μέρες. Δεν ξέρω, ακόμη και μέχρι σήμερα 17 χρόνια μετά, αν όντως πρέπει να τα λένε αυτά τα λόγια.

Εγώ ξέρω πως ο Φώντας είπε θα ζήσει και έζησε. Τρία ολόκληρα χρόνια. Πού είναι αυτός ο γιατρός να μου πει με ποιο δικαίωμα τον ”πέθανε” στο πρώτο εξάμηνο; Και πού είναι εκείνος που για μήνες του έλεγε πως έχει φαρυγγίτιδα και του έγραφε φαρμακευτική αγωγή για αυτό; Λάθη του ασθενή (μπαμπά μου) λάθος και ο γιατρός που συμβουλευόταν. Ο μπαμπάς μου θα μπορούσε σήμερα αν ζει, διότι το 90% έχει πιθανότητα πλήρους ίασης αν είχε διαγνωστεί εγκαίρως.

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου 17 χρόνια απώλεια

Τρία χρόνια χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Ένας άνθρωπος που έκανε χημειοθεραπεία και μου έφερνε κάθε μέρα ζεστό φαγητό όσο ήμουν φοιτήτρια (μέναμε κοντά). Ένας άνθρωπος νέος, καλός, χωρίς φωνή, με ένα μηχάνημα στο λαιμό καλά κρυμμένο κάτω από ένα όμορφο φουλάρι. Ένας μπαμπάς χαμογελαστός, με χαρτζιλίκι για την κόρη στην τσέπη και όρεξη να κάνει το ταξί άπειρες φορές, παρά τον υψηλό πυρετό και τους πόνους στο κεφάλι.

Ένας μπαμπάς που ήξερε πως δεν θα είμαι τυχερή να τον ζήσω για πολλά χρόνια ακόμη και όταν τον κατσάδιαζε η πεθερά του να μην μου κάνει όλα τα χατίρια εκείνος απαντούσε ‘‘μάνα, τώρα με έχει ανάγκη το μικρό βιολί”.. Εγώ ήμουν το παιδί βιολί. Τρίτος κόμπος στο λαιμό.

Εδώ μπορείς να διαβάσεις όλα όσα σκεφτόμουν όταν φτάσαμε στα 11 χρόνια μακριά του

Αν εσύ που με διαβάζεις τώρα έχεις γνωρίσει το πραγματικό πρόσωπο αυτής της λέξης, τότε έχεις τον ίδιο κόμπο στο λαιμό όπως κι εγώ. Αν ήσουν καρκινοπαθής και τον ξεπέρασες χαίρομαι πάρα πολύ για εσένα και ας μην σε γνωρίζω προσωπικά! Από την άλλη, αν ανήκεις σε όσους το ζουν τώρα μέσα στο σπίτι τους τότε σου εύχομαι να έχεις υπομονή, ελπίδα και πείσμα. Υπομονή με όσα θα δουν τα μάτια σου. Ελπίδα πως ο άνθρωπός σου θα γίνει καλά και πείσμα πως ο καρκίνος δεν είναι τόσο δυνατός όσο θέλουν να λένε!

Για όσους έχασαν τη μάχη με τον καρκίνο..

Πόσο με νευριάζει αυτή η πρόταση που μόλις έγραψα εδώ. Τη διαβάζω σε τίτλους εκπομπών, σε ηλεκτρονικά site, άνθρωποι το λένε τριγύρω. Τι θα πει έχασαν τη μάχη; Δεν το δέχομαι αυτό για τον μπαμπά μου. Δεν έχασε τη μάχη, αλλά κέρδισε πάρα πολλές. Ούτε τον πόλεμο έχασε. Ο μπαμπάς μου μετά από όλα όσα του έφερε η ζωή μέχρι τα 52 χρόνια της ζωής του, είναι ένας πραγματικός πολεμιστής. Ένας πολεμιστής που τελικά τον κέρδισε το ΦΩΣ.

Οι μάχες χάνονται από αυτούς που δεν πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν. Που δεν θέλουν να παλέψουν, όχι γιατί δεν είναι δυνατοί, αλλά γιατί δεν ξέρουν πώς να είναι δυνατοί. Ο μπαμπάς μου ήξερε από δύναμη. Ήταν δυνατός να σταθεί στα πόδια του από μικρό παιδί. Δεν είχε ανάγκη κανέναν. Άλλοι τον είχαν και ήθελαν να προσκολλιούνται δίπλα του. Ο μπαμπάς μου πατούσε μόνος του στα πόδια και μόνος του επέλεξε να φύγει, μέσα στο σπίτι του.

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου 17 χρόνια απώλεια

Δεκαεφτά χρόνια μετά από το τέλος του καρκίνου στο σπίτι μας, έχω να πω πως πήρα πολλά μαθήματα. Μαθήματα συμπεριφοράς. Εμψύχωσης. Ενδυνάμωσης. Μαθήματα πώς να ζεις χωρίς αυτόν που σε γέννησε. Παιδί πολύ κοντά στον μπαμπά έχω να πω πως ο χρόνος δεν γιατρεύει. Τα έχω ξαναπεί και εδώ παλιότερα σε αυτό το άρθρο. Ο άνθρωπός σου που έφυγε από την ζωή δεν είναι σαν μια ξεραμένη πληγή που έφυγε από πάνω σου και τέλος. Και όχι ο χρόνος δεν γιατρεύει τίποτα. Μύθος είναι. Η ζωή συνεχίζεται εννοείται, αλλά με την απώλεια να σε συντροφεύει σε όλες τις στιγμές σου.

Σήμερα είναι Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου και όλος ο πλανήτης αναρτεί υλικό στα SoMe. Εύχομαι όλοι αυτοί να μην έχουν συναντήσει το σκληρό πρόσωπο της ζωής και απλά να ενισχύουν αυτή την ημέρα δηλώνοντας ένα απλό παρόν με μια ανάρτηση. Εύχομαι όλος ο κόσμος να είναι καλά και να φροντίζει για αυτό.

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου 17 χρόνια απώλεια

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου και σήμερα και κάθε μέρα, σκέφτομαι τον μπαμπά μου. Δεν έχει υπάρξει μια μέρα που να μην τον σκεφτώ. Και αν όντως υπήρξε, λίγο πριν πέσω για ύπνο έβαλα τα κλάματα που δεν τον σκέφτηκα όσο θα έπρεπε εκείνη την ημέρα. Αυτό δεν μου το επιτρέπω.

Σήμερα είναι παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου και σήμερα ήθελα πολύ να σου μιλήσω για αυτό. Και αν πιστεύεις πως και εσύ θέλεις να μιλήσεις για αυτό είμαι εδώ για να σε ακούσω. Σίγουρα θα σε καταλάβω γιατί ξέρω.

Αυτά.

Σε μαμαδογλυκοφιλώ!

Εύη.