Με αυτό το άρθρο μου θα ανοίξω τον ασκό του Αιόλου το ξέρω. Ξέρω, όμως, πως πολλές μανούλες εκεί έξω που με διαβάζετε τώρα είστε γεμάτες ανησυχία, στεναχώρια, απορία, προβληματισμούς, θυμό και πολλές από εσάς ίσως και γεμάτες άρνηση. Τη λέξη ΔΕΠΥ την έχουμε όλες ακούσει, είτε γιατί κάποια φίλη μας βρίσκεται στη διαδικασία αυτής λόγω του παιδιού της, είτε γιατί την βιώνει με το ίδιο το παιδί της. Τολμώ, λοιπόν, να μιλήσω για ένα θέμα επίκαιρο που συνάμα καίει πολλές οικογένειες τα τελευταία 2 χρόνια τουλάχιστον. ΔΕΠΥ, η νέα μόδα που σαρώνει στα σχολεία.
Τι σημαίνουν τα αρχικά ΔΕΠΥ και τι είναι.
Τα αρχικά ΔΕΠΥ προκύπτουν από τις λέξεις Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Είναι μια από τις συχνότερες νευρολογικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας και εμφανίζεται περισσότερα στα αγόρια (3:1 υπέρ των αγοριών μεταξύ των δύο φύλων), στην ηλικία των 3-7 ετών. Οι επιστήμονες έχουν αποδείξει πως τα κορίτσια συνήθως δεν είναι υπερκινητικά και μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα τη διαταραχή τους.
Τα κύρια χαρακτηριστικά της ΔΕΠΥ είναι παρορμητικότητα, υπερκινητικότητα, η διάσπαση προσοχής. Θα μου πεις, αυτά τα στοιχεία είναι τόσο κοινά στην παιδική ηλικία. Ποιο παιδάκι μικρό δεν είναι παρορμητικό, δεν έχει μέσα του ζωντάνια και έχει φουλ αυτοσυγκέντρωση. Εδώ εμείς οι μεγάλοι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε πολλές φορές τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας. Αυτός εδώ λοιπόν είναι και ο παράγοντας που πολλές φορές γίνεται εσφαλμένη διάγνωση σε ένα παιδί είτε χαρακτηρίζοντάς το ως παιδάκι που έχει ΔΕΠΥ είτε όχι.
Ξέρεις και οι δύο περιπτώσεις είναι επικίνδυνες. Το να χαρακτηρίσεις ένα παιδί πως έχει ΔΕΠΥ ενώ δεν έχει είναι εξίσου τραγικό με το να μην δέχεσαι πως έχει ενώ έχει στην πραγματικότητα. Μπερδεμένο ακούγεται? Δυστυχώς μπερδεμένη είναι η κατάσταση από μόνη της.
Τα παιδιά τη σημερινή εποχή.
Ας μιλήσουμε λίγο για τα παιδιά.
Τα παιδιά σήμερα ξέρουμε όλοι πως δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδιά που ήμασταν εμείς κάποτε. Ούτε η σχολική ζωή είναι ίδια. Ούτε οι ρυθμοί ζωής μας, ούτε εμείς οι γονείς έχουμε καμία σχέση με τους γονείς δύο δεκαετίες πίσω. Η κατάσταση διαφέρει όπως ακριβώς η μέρα με τη νύχτα. Τα παιδιά σήμερα είναι μέσα στα πράγματα. Έχουν απόψεις, επιχειρήματα, έχουν φωνή. Αντιδρούν γιατί τους έχουμε πει να αντιδρούν. Μιλούν γιατί τους έχουμε πει να λένε την άποψή τους. Το μέτρο είναι δύσκολο να τους το δώσεις να το καταλάβουν όμως. Η δική μου εμπειρία αυτό μου δείχνει.
Τα παιδιά είναι περισσότερο ζωηρά γιατί είναι περισσότερο περιορισμένα ή μάλλον είναι καταπιεσμένα. Δραστηριοποιούνται σε αθλήματα από πολύ μικρή ηλικία, 7 χρονών έχουν ήδη ξεκινήσει μια ξένη γλώσσα, και δεν είναι λίγα τα παιδιά που αναγκάζονται να βρίσκονται μέχρι τις 4 το μεσημέρι στο σχολείο, λόγω εργασίας και των δυο γονέων. Πόσο ελεύθερο μπορεί να νιώσει ένα παιδί που βρίσκεται στο σχολείο 8 ώρες?
Η νέα γενιά των δασκάλων.
Οι δάσκαλοι επίσης δεν έχουν καμία σχέση με τους δασκάλους που είχαμε εμείς. Και αυτή η κατάσταση διαφέρει όπως ακριβώς η μέρα με τη νύχτα. Είναι πιο ανεκτικοί, ίσως πιο ελαστικοί, γιατί φοβούνται τις μανάδες που το παίζουν έξυπνες και παιδαγωγοί. Φοβούνται τις μανάδες που δεν το’ χουν σε τίποτα να τους καταγγείλουν. Φοβούνται τα πηγαδάκια μόλις κλείσει η πόρτα του σχολείου. Φοβούνται και σίγουρα, όσοι δεν αντιδρούν θεωρούν πως δέχονται bullying. Που ίσως και να δέχονται τελικά.
Πως θα ξέρω αν το παιδί μου έχει ΔΕΠΥ?
Κατ’ αρχήν θα ξεκινήσω λέγοντας πως ακόμα και να έχει διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητα αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Η διαταραχή αυτή από κάπου προέρχεται. Συνήθως είναι από το ψυχολογικό κομμάτι. Κάτι το ενοχλεί, κάτι το επηρεάζει. Κάτι δεν αποκωδικοποιεί σωστά. Κάτι συμβαίνει. Μην σε πιάνει πανικός.
Ο δάσκαλος, ο γυμναστής, η δασκάλα των Αγγλικών ή της Μουσικής δεν είναι αυτοί που θα σου πουν πως το παιδί σου έχει ΔΕΠΥ. Δεν έχουν ούτε γνώση, ούτε κατάρτιση. Και όσοι δάσκαλοι τολμούν να πουν κάτι τέτοιο και να μοιράσουν δεξιά και αριστερά προσωπικές εικασίες θα πρέπει να το σκεφτούν 100 φορές πριν το κάνουν. Το τι έχουν δει, τι έχουν ακούσει ή τι συμβαίνει με το παιδί της γειτόνισσάς τους που εκδηλώνει παρόμοια συμπτώματα και συμπεριφορές με το παιδί σου, δεν σε ενδιαφέρει. Κλείνεις αυτιά και προχωράς.
Ο δάσκαλος θα σου μεταφέρει κάποια γεγονότα ή κάποιες συμπεριφορές που δεν επιτρέπουν στο παιδί να αναπτυχθεί και να προοδεύσει. Κάποιες συμπεριφορές, ανάρμοστες, που το παιδί δεν λέει να κατανοήσει και να κάνει πράξη παρά τις προτροπές του δασκάλου του. Το ότι συνεχίζει να μιλάει στην τάξη για παράδειγμα, το ότι διακόπτει τη ροή του μαθήματος, το ότι πετάγεται, το ότι δεν μπορεί να καθίσει για πολύ ώρα στη θέση του και σηκώνεται, αν τσακώνεται συχνά ή βρίσκεται μονίμως σε μια υπερδιέγερση, το ότι λέει συνεχόμενα ψέμματα. Αυτά είναι συμπτώματα που πρέπει να σε θορυβήσουν.
Καλό θα είναι να έχεις καλή επαφή με τον δάσκαλο. Να συνεργάζεσαι μαζί του. Να τον ακούς και να τον συμβουλεύεσαι. Ο δάσκαλος, μιλάμε για τον σωστό δάσκαλο έτσι, γνωρίζει καλά πως να χειριστεί μια κατάσταση. Έχει εμπειρία. Αν ο δάσκαλος σου πει πως θα ήταν καλό να το κοιτάξεις παραπάνω και να συμβουλευτείς ένα ειδικό, τότε δεν το σκέφτεσαι δεύτερη φορά. Ξεκινάς τις διαδικασίες. Γιατί εσύ πάνω από όλα θέλεις το καλό του παιδιού σου.
Ποια είναι η διαδικασία για να διαγνωστεί αν το παιδί σου έχει ΔΕΠΥ.
Η διαδικασία δεν είναι και τόσο εύκολη. Μάλλον καλύτερα, η διαδικασία είναι αρκετά χρονοβόρα. Θα πρέπει να κάνεις το αίτημά σου στο ΚΕΔΥ (ΚΕΣΥ) ώστε να περάσει το παιδί σου από αξιολόγηση. Εξηγώντας την κατάσταση του παιδιού θα σου πουν από εκεί αν χρειάζεται πρώτα να κάνεις το αίτημά σου στο Ψυχοπαιδαγωγικό Κέντρο Ψυχικής Υγείας του παιδιού.
Αν το παιδί σου δεν έχει μαθησιακές δυσκολίες, γράφει σωστά, κάνει καλά γράμματα, διαβάζει αρκετά βατά και έχει αντίληψη γενικότερα τότε ίσως να μην χρειαστεί να κάνεις αίτημα στο ΚΕΣΥ αλλά να απευθυνθείς αμέσως στο Ψυχοπαιδαγωγικό κέντρο ψυχικής υγείας του παιδιού. Μην σε τρομάζει ο τίτλος. Δεν δηλώνει τίποτα αυτό.
Το πρόβλημα στην όλη ιστορία είναι πως το ραντεβού σου θα κλειστεί μετά από 3 ή 5 μήνες σχεδόν. Λαμβάνουν τόσα αιτήματα καθημερινά που δεν προλαβαίνουν νωρίτερα. Κάποια είναι πολύ σοβαρά κάποια όχι τόσο. Ωστόσο, μπορείς να ξεκινήσεις τη διαδικασία επισκεπτόμενη έναν ιδιώτη αναπτυξιολόγο. Τα χρήματα είναι αρκετά για κάθε επίσκεψη από όσο γνωρίζω, εσύ όμως θα έχεις ήδη κάνει μια αρχή.
Μην είσαι αρνητική αν σου πουν να ελέγξεις αν το παιδί σου έχει ΔΕΠΥ.
Για να κινηθεί η υποψία πως κάτι συμβαίνει με το παιδί τότε σίγουρα πρέπει να το ερευνήσεις. Όσο και αν είσαι σίγουρη πως το παιδί σου είναι άλλο ένα ζωηρό παιδί που απλά δεν τηρεί τους κανόνες και δεν μπορεί να μπει εύκολα σε πλαίσια. Συμφωνώ μαζί σου αν πιστεύεις πως έχει γίνει μόδα αυτή η λέξη και πως ένα παιδί ζωηρό και ανυπάκουο συχνά χαρακτηρίζεται ως παιδί με διάσπαση. Ωστόσο, εσύ που ξέρεις καλύτερα το παιδί σου από τον καθένα και θέλεις το καλύτερο για εκείνο δεν έχεις να χάσεις τίποτα.
Συμβουλέψου τη δασκάλα, τη διευθύντρια του σχολείου, την παιδίατρό σου και γενικότερα προσπάθησε να έχεις το μυαλό σου ανοιχτό. Ενημερώσου, ψάξε το σωστά. Κυκλοφορούν διάφορα άρθρα και μπορείς να ενημερωθείς σωστά. Διάβασε εδώ ένα ενδεικτικά.
Ακόμα και αν το παιδί σου έχει ΔΕΠΥ ή διάσπαση προσοχής δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Θα ακολουθήσεις τις οδηγίες της αναπτυξιολόγου, του εργοθεραπευτή, της παιδοψυχολόγου, της παιδοψυχιάτρου και θα μπορέσεις να βοηθήσεις το παιδί σου πριν η κατάσταση γίνει χειρότερη και έχει επίπτωση στο μαθησιακό του επίπεδο. Όσο πιο νωρίς κινητοποιηθείς τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσεις να βοηθήσεις το παιδί σου. Μόνο οι ειδικοί μπορούν να σου πουν το πως και το γιατί.
Και να θυμάσαι. Η δασκάλα αγαπάει το παιδί σου και θέλει το καλό του. Η καλή σχέση μαζί της και η συνεργασία συμβάλλουν θετικά στην πρόοδο και στην εξέλιξη του παιδιού σου. Αυτό να το έχεις πάντα μέσα στην καρδιά και στο μυαλό σου. Και, επίσης, να θυμάσαι πως κανείς δεν ξέρει το παιδί σου καλύτερα από εσένα.
Σε μαμαδογλυκοφιλώ.
Εύη.
Ευη μου, υπάρχει και μια άλλη διάσταση στο άρθρο σου που την έχουν σκεφτεί μόνο αυτοί που τους καίει το θέμα: όπως γνωρίζεις ίσως, οι εργοθεραπείες κτλ καλύπτονται από τον ΕΟΠΥΥ. Επειδή η διάγνωση της ΔΕΠΥ μοιράζεται αφειδως, ο προϋπολογισμός της Ειδικής Αγωγής έχει επιβαρυνθεί σημαντικά. Αποτέλεσμα είναι λόγω και της κρίσης να παρθεί η απόφαση να περικοπεί ο προϋπολογισμός της Ειδικής Αγωγής και να υποβάλλονται οι γονείς των παιδιών που έχουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ από θεραπείες σε τρομερές γραφειοκρατικές διαδικασίες για να αποδείξουν ότι τα παιδιά τους δεν είναι ελέφαντες! Είναι το παιδί ζωηρό, του μπαίνει η ταμπέλα ΔΕΠΥ από τους δασκαλους και τρέχουν οι γονείς στα κέντρα λογοθεραπείας και εργοθεραπείας και αυτοί τους κατευθύνουν στις διαδικασίες. Όπως το λες, ΜΟΝΟ ο αναπτυξιολογος είναι καταρτισμένος και υπεύθυνος να κάνει μια διάγνωση και αν είναι σωστός επιστήμονας που σέβεται τον εαυτό του, το επάγγελμα του και τον ασθενή του (οι περισσότεροι είναι), θα παραπέμψει για θεραπείες!
Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου Μιρένα μου!Υπάρχουν πολλές διαστάσεις συμφωνώ. Και ούτε ήρθα να το παίξω ξερόλας όπως με κατηγόρησαν στις ομάδες εκεί έξω..Ο κάθε γονιός το βιώνει διαφορετικά. Εγώ το βιώνω διαφορετικά και αυτό μοιράστηκα.Χρησιμοποίησα τη φράση η ”νέα μόδα” γιατί όπως αναφέρω και στο άρθρο πολλά παιδιά ζωηρά που δύσκολα οριοθετούνται λέγεται πως έχουν ΔΕΠΥ, από τις μη ειδικούς..Στο κείμενό μου βλέπεις κάποια αντίφαση εσύ?
Απολύτως καμία! Ίσα ίσα που δίνεις τη σωστή διάσταση που είναι αυτή που λέω κι εγώ: ότι μόνο εξειδικευμένοι επιστήμονες δικαιούνται να δίνουν τη διάγνωση ΔΕΠΥ. Ούτε δάσκαλοι, ούτε εργοθεραπευτές, ούτε ψυχολόγοι! Απλώς υπερτονίζω αυτό που λες, ότι η ΔΕΠΥ είναι η νέα “μόδα” και λέω ότι αυτό έχει και επιπτώσεις που δεν περνάνε από το μυαλό του γονιού που του λένε για ΔΕΠΥ κι αρχίζει το τρέξιμο! Κι αυτές είναι παιδιά με σοβαρές αναπηρίες που εξαρτώνται απόλυτα από τις θεραπείες τους να μην μπορούν να τις κάνουν γιατί δεν υπάρχει budget αρκετό (το έχει φάει η ΔΕΠΥ) ή, εν πάσει περιπτώσει, να ζητώνται από τους γονείς ένας σκασμός χαρτιά, γνωματεύσεις κτλ για να αποδείξουν ότι τα παιδιά τους έχουν πραγματική και ουσιαστική ανάγκη αυτών των θεραπειών για να κάνουν πολύ βασικά πράγματα (βάδιση, ομιλία κτλ).
Πολύ ωραίο άρθρο ! Συμφωνώ μαζί σου …
Πριν γραψετε αυτο το κείμενο κυρια ευη μου επρεπε να ενημερωθειτε καλυτερα.μαλλον εχετε παραπληροφορηθει επι του θεματος. Η δεπυ δυστυχως υπαρχει κ αν για εσας τους απ’έξω σας φαινεται σαν αποτέλεσμα ψυχολογικών προβληματων κ κακης αγωγης απο τους γονεις τοτε κανετε μεγα λαθος κυρια μου!δεν ξερετε κ δεν εχετε ιδεα επι του θεματος!κ απο προεκυψε οτι τα παιδια αυτα λενε πολλα ψεμματα ? Η μοδα της εποχης μας ειναι μονο η ελλειψη ενσυναισθησης.
Σας γλυκοφιλω
Μια μαμα με παιδακι
Με συμπτωματα δεπυ ❤
Γράφω πουθενά πως δεν υπάρχει η ΔΕΠΥ? Έγραψα πουθενά πως είναι αποτέλεσμα κακή αγωγής των γονέων? Σας γλυκοφιλώ. Μια μαμά με παιδάκι με συμπτώματα ΔΕΠΥ και εγώ.
Εύη μου, μπήκα διστακτικά και φοβισμένη μη και διαβάσω κάτι που θα με στενοχωρουσε ή θα με προβλημάτιζε για το πώς θα το είχες εκφράσει… Όχι, δεν αμφεβαλα για τη σκέψη & τη γραφή σου και επιβεβαιώνεις ξεκάθαρα το πώς η τρίχα γίνεται τριχιά & πως στα social media το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετεχόντων & σαματαδων είναι για τις εντυπώσεις.
Επί της ουσίας, δε βρίσκω να θίγεις τον οποιονδήποτε με το άρθρο σου ή να ρίχνεις ευθύνες ή να το παίζεις “ξέρω εγώ & έτσι ειναι”.
Ίσα ίσα που δίνεις έμφαση σε κάτι που θεωρω υπερτατης σημασίας γύρω από το θέμα, στο πως ο κάθε γονιός δε θα πρέπει να αψηφά τα σημάδια & τις προτροπές των δασκάλων, μα να το ψάχνει όσο μπορεί και ας διαψεύδεται πάντα!
Πριν 2 χρόνια κάλεσαν από το σχολείο του ανιψιού μου 20 μαμάδες να τις ενημερώσουν για πιθανά θέματα που μπορεί να αντιμετώπιζαν τα παιδιά τους και να συστήσουν περεταίρω διερεύνηση μέσω των δομών που αναφέρεις και εσύ. Να σου πω ότι από τις 20 η μόνη που κίνησε διαδικασίες & ψαχτηκε ήταν η αδερφή μου; Και τελικά δεν είχε και τίποτα το παιδί…
Οι υπόλοιπες οικογένειες τι σκέφτηκαν & πως (δεν) το αντιμετώπισαν & γιατί αραγε;
Σε φιλώ γλυκά, keep going!❤
Aγαπητή μου Εύη, ως μαμά παιδιού διεγνωσμένου επισήμως από επιστημονική ομάδα δημόσιου νοσοκομείου (παιδοψυχίατρος/παιδαγωγός κ.α.), μπορώ να δηλώσω επισήμως ότι δυστυχώς η ΔΕΠΥ δεν πρόκειται για μόδα, αλλά για πολύ δύσκολη κατάσταση. Η νέα μόδα είναι η μη οριοθέτηση. Οπότε, έρχεται το δικό μου το παιδί, το ΔΕΠΥ, με χρόνια τρέξιμο και θεραπείες, να υφίσταται το ατελείωτο μπούλινκ από τα “τυπικά” αλλά ελλειπώς οριοθετημένα και να αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο για ότι συμβαίνει στο περιβάλλον, είτε σχολικό, είτε κοινωνικό, ακόμη και οικογενειακό. Παρακαλώ θερμά, όταν δεν υπάρχει προσωπική άποψη για κάποιο τόσο σοβαρό θέμα υγείας, να αποφεύγετε απόψεις που μόνο αγανάκτηση προκαλούν στους παθόντες.
Αγαπητή Άννα,
μπαίνω στη διαδικασία να απαντήσω στο δικό σου σχόλιο διότι ήταν το πιο αξιοπρεπές και ευγενικό, αλλά και γιατί οφείλω να πω δυο πράγματα. Αρχικά, δεν γνωρίζει κανείς από εσάς αν έχω εμπειρία. Παρόλα αυτά προβήκατε όλοι να με κατηγορήσετε και μάλιστα να με ”συμβουλέψετε” να μην ξαναγράψω αν δεν γνωρίζω.Να μου αφαιρέσετε το δικαίωμα. Παρακαλώ και εγώ θερμά να μην μου αφαιρείται (και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε εσάς) το δικαίωμα του λόγου και εκφράσεως της απόψεώς μου, πόσο μάλλον όταν είμαι μια από τους παθόντες. Είμαι σίγουρη πως αν έγραφα το άρθρο ως η μαμά που το παιδί της έχει ΔΕΠΥ θα με λυπόσασταν και μόνο συμπόνοια θα δείχνατε. Όσον αφορά τη λέξη μόδα, καλώς ή κακώς γνωρίζω τουλάχιστον 5 παιδάκια που υποβλήθηκαν στη διαδικασία και τελικά δεν έχουν ΔΕΠΥ. Ο μόνος λόγος που χρησιμοποίησα αυτή τη λέξη ήταν γιατί ακούγεται πιο συχνά από όσο θα πρεπε από ανθρώπους ναι μεν εκπαιδευτικούς αλλά όχι ειδήμονες. Ζητώ συγγνώμη ειλικρινά αν θεωρήσατε πως δεν προσέγγισα το ζήτημα όπως θα έπρεπε. Αλλά βλέπετε οι καταστάσεις δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο από όλους. Επίσης,Λυπάμαι πάρα πολύ για την όλη αντιμετώπιση. Δεν έθιξα κανέναν, δεν υποβίβασα, δεν κατηγόρησα. Είπα τα πράγματα όπως τα βιώνω εγώ. Λυπάμαι αν στεναχώρησα τους παθόντες. Αλλά και εσείς στεναχωρήσατε μια παθούσα μαμά που ακόμα δεν έχει διαβάσει κάποιο επιχείρημα, βάσιμο, στα σχόλια όλων, ώστε να καταλάβει τι έγραψε λάθος. Το μόνο που διαβάζω είναι πως δεν ξέρω άρα δεν έχω δικαίωμα να γράψω. Είναι το προσωπικό μου blog, οχι ένα απρόσωπο site. Πιθανόν να μην με ξαναδιαβάσετε όλοι όσοι εξαγριωθήκατε ή στεναχωρηθήκατε. Δικαίωμά σας να με αντιπαθείτε κιόλας. Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι καλή ζωή. Φαίνεστε από τα λεγόμενά σας ευγενική ψυχή! Καλό σας απόγευμα!