Ιούλιος και ακριβώς στα μέσα του καλοκαιριού και οι ημέρες κυλούν σαν νεράκι! Έχουμε έρθει στο χωριό εδώ και ένα μήνα σχεδόν και τα παιδιά είναι μέσα στην τρελή χαρά! Εντελώς ξετρελαμένα όμως! Αν έχεις χωριό καταλαβαίνεις απόλυτα τι σου λέω τώρα! Διακοπές στο χωριό κάθε καλοκαίρι, γιατί τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από ελευθερία! Νέο άρθρο στη στήλη μου ‘Οικογένεια’.
Τα παιδιά χρειάζονται ελευθερία!
Ξεκινώ λέγοντας αυτό. Τα παιδιά μας όλη τη χρονιά νιώθουν πίεση! Το καλοκαίρι χρειάζονται απόλυτη ελευθερία, ξεκούραση και παιχνίδι μέχρι να βαρεθούν. Τα δικά μου τα παιδιά αισθάνομαι ότι φέτος πιέστηκαν πολύ! Ίσως να έχεις διαβάσει εδώ κάποιες σκέψεις μου και ίσως να έπεσε το μάτι σου επάνω στην γρίπη που περάσαμε φέτος! Κάθε Ιούλιο και Αύγουστο απουσιάζουμε από την Αθήνα. Οι φίλοι μας στην Αθήνα κάνουν μαύρα μάτια να μας δούνε και όταν επιστρέφουμε κάνουμε τις μεγαλύτερες αγκαλιές!
Τις ημέρες στο δικό μου χωριό, κάθε Ιούλιο, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Θεσσαλονίκη και δίπλα στην Χαλκιδική, τις περιμένουν πώς και πώς! Δεν βλέπουν την ώρα να δουν την γιαγιά μου και την υπόλοιπη οικογένεια. Είναι ένας μήνας γεμάτος χαλάρωση, ωραίες εικόνες στο δασύλλιο, παιχνίδι στην πλατεία του χωριού, νόστιμο φαγητό από τα χεράκια της γιαγιάς μου, ποδήλατο μέχρι τελικής πτώσεως και ύπνο αργά τη νύχτα!
Διακοπές στο χωριό κάθε καλοκαίρι
Σου έχω μιλήσει τουλάχιστον άλλες δυο φορές στο blog για τις ημέρες μας στο χωριό. Για το πόσο πολύ απολαμβάνουμε το σπίτι της μαμάς μου, την παρέα της γιαγιάς μου και όλα τα συναφή. Πρώτη φορά έγραψα το 2017 για το χωριό μου και άλλη μια αμέσως την επόμενη χρονιά! Φέτος, ήταν ακόμα πιο απολαυστικά γιατί τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει πολύ! Είναι ανεξάρτητα πια, όσον αφορά τον ύπνο, το φαγητό και την ένδυσή τους. Μόνα τους ετοιμάζουν πρωινό ή απογευματινό, μόνα τους κάνουν μπάνιο, μόνα τους διαλέγουν τα ρούχα τους. Επίσης, μόνα τους μαζεύουν ό,τι λερώνουν! Αυτό είναι εξίσου σημαντικό, γιατί ξέρουν πως η μαμά έχει βοήθεια.
Ένα ακόμη hashtag για τις ημέρες στο χωριό #foreststories!
Αισθάνομαι τόσο τυχερή που έχω τόσο όμορφο χωριό! Μπορεί να μην είναι παραθαλάσσιο, ωστόσο έχουμε ένα φοβερό δασάκι! Στο δασάκι αυτό έχω άπειρες ιστορίες να διηγηθώ στα παιδιά μου! Στιγμές οικογενειακές αλλά και με φίλους μου! Στο δασύλλιο του χωριού μου γιορτάζαμε πολλές σημαντικές ημέρες! Όπως η Πρωτομαγιά, κάποια γενέθλιά μου, το γλέντι από το γάμο του ξάδερφού μου, βαφτίσια στο παρεκκλήσι του προπάππου μου Πέτρος & Παύλος.
Είναι ένα μέρος που περπατάμε σχεδόν καθημερινά όλοι οι χωρικοί είτε για να απολαύσουμε τον καφέ μας που έχουμε φτιάξει από το σπίτι είτε το αγαπημένο μας μυθιστόρημα!
Το Δασύλλιο του χωριού μου είναι πολύ γνωστό στην περιοχή και το επισκέπτονται από πολλά μέρη της Θεσσαλονίκης για πικ νικ και αναψυχή.
Ιστορίες στο δάσος σε ένα δάσος ιστορικό!
Σίγουρα, σχεδόν κάθε δασάκι δίπλα σε χωριό έχει τη δική του ιστορία. Η ιστορία του δικού μας δάσους μετρά δεκάδες χρόνια πίσω, όταν αντάρτες έβρισκαν καταφύγιο μέσα σε αυτό λόγω του πολέμου.
Για την ιστορία: Στο χωριό μου κατοικούσαν Τούρκοι πριν την Γενοκτονία των Ποντίων και μετά τον άδικο διωγμό των Ελλήνων του Πόντου. Τότε έγινε η ξακουστή και βίαιη ανταλλαγή πληθυσμών και Πόντιοι ήρθαν να μείνουν στο χωριό! Η ονομασία του προήλθε από ένα τεράστιο πλάτανο στη μέση του χωριού, η σημερινή πλατεία μας, πάνω στον οποίο πετούσαν πολλά γεράκια! Από εκεί και το όνομα Γερακαρού!
Διακοπές στο χωριό κάθε καλοκαίρι
Σήμερα η εικόνα του δάσους μας δεν μας κάνει και τόσο πολύ περήφανους! Καμία εξέλιξη μέσα αυτό, καμία διαφορά. Μόνο μπάζα, σκουπίδια και χόρτα πελώρια που εμποδίζουν να κάνεις πεζοπορία με την ησυχία σου!
Θα ήθελα πολύ να μου απαντήσει κάποιος υπεύθυνα και να μου πει ποιος είναι υπεύθυνος για την εικόνα του δάσους. Ποιος ευθύνεται για την καθαριότητά του και με ποιο δικαίωμα πετούν μπάζα, πέτρες και εγώ δεν ξέρω τι άλλο εκεί μέσα! Χρόνια ολόκληρα δεν έχουμε δει ένα αξιόλογο έργο μέσα σε αυτό. Ένα αναψυκτήριο από το Δήμο, ένα ωραίο πάρκο για τα παιδιά. Να διαμορφωθεί ένα μονοπάτι για ασφαλή πεζοπορία. Τίποτα. Μόνο οι γέροι του χωριού το εκμεταλλεύονται να κόβουν τα ξύλα του και να βγάζουν τα πρόβατα οι τσομπάνηδες για βοσκή.
Το δάσος σήμερα..
Ευτυχώς για εμάς, το δάσος μας αποζημιώνει από μόνο του με την φυσική του ομορφιά! Το παρεκκλήσι που έχτισε το προπάππος μου ο Νικόλας δεσπόζει ακόμα εκεί πιο όμορφο από τα παλιά τα χρόνια! Σήμερα, υπάρχουν περισσότερα δεντράκια εκεί, ένα κιόσκι να ξαποστάσεις καθώς και καρέκλες.
Μια ωραία προσπάθεια έγινε ακριβώς κάτω από το παρεκκλήσι μας είναι μια ψησταριά και ένα εξίσου μεγάλο τραπέζι για φαγοπότια. Και αυτό, όμως, γέμισε τα τελευταία χρόνια από πολλά άχρηστα πράγματα. Επισκέπτες τρώνε και πίνουν εκεί αφήνοντας πολλές φορές τα σκουπίδια τους πεταμένα. Λίγο παραπέρα από το παρεκκλήσι μπάζα που κάποιος βλάκας βολεύτηκε να τα πετάξει εκεί! Επειδή δεν υπάρχει φύλαξη και γενικότερα επίβλεψη, κάποιοι το έχουν δει ως κτήμα τους και πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν ό,τι αυτοί [με το μικρό τους το μυαλό] θεωρούν σωστό.
Ηλιθιότητα ή ασέβεια?
Μήνυμα στους ηλίθιους που ρυπαίνουν το δάσος!
Μόνο έτσι μπορείς να χαρακτηρίσεις κάποιον που τολμά να καταστρέψει την φύση! Αυτό το δάσος φιλοξενεί χρόνια τώρα τους ανθρώπους του χωριού, τα παιδιά μας και εμάς τους ίδιους και πολύ πιθανόν να μένεις και εσύ εκεί ανόητε. Θα ήθελα πολύ η ίδια η φύση να μπορούσε εκείνη τη στιγμή να σου ρίξει μια κατακούτελα αλλά βλέπεις ακόμα και αυτή έχει ευγενή συναισθήματα σε αντίθεση με σένα.
Διακοπές στο χωριό κάθε καλοκαίρι
Πάντα φεύγοντας από το χωριό με διακατέχει η ίδια χαρμολύπη! Χαίρομαι απίστευτα που τα παιδιά μου έζησαν άλλο ένα μήνα εκεί. Που έπαιξαν ελεύθερα στην πλατεία του χωριού, που έζησαν την γιαγιά μου και είδαν τι σημαίνει γιαγιά για άλλη μια χρονιά! Που τίμησαν τους παππούδες τους φροντίζοντας την τελευταία κατοικία τους και που άναψαν τα ίδια τα καντήλια τους!
Από την άλλη αισθάνομαι ευγνώμων που έχουν εικόνες από μια γυναίκα 83 ετών, η οποία δεν νιώθει κούραση ποτέ. Μόνιμη ευχή μου είναι να ζήσει πολλά χρόνια ακόμη η γιαγιά μου! Να μας λέει τις ιστορίες με τους Γερμανούς και με τους Τούρκους στο χωριό, πώς συμβίωναν.
Διακοπές στο χωριό με τη γιαγιά
Ιστορίες από τη γενοκτονία και το πώς πέρασε η δική μου προγιαγιά από την Τουρκία στην Ελλάδα χωρίς να της κόψουν το κεφάλι. Μπορώ να την ακούω να μιλάει για μέρες την γιαγιά μου! Μισά ελληνικά μισά ποντιακά!
Αισθάνομαι περήφανη απόγονος εργατικών Ελλήνων του Πόντου και χαίρομαι απίστευτα που γνωρίζω καλά την ποντιακή διάλεκτο! Έτσι μας μεγάλωσαν οι γιαγιάδες & οι παππούδες μας!
Χαρά και λύπη, ένα συναίσθημα!
Κάθε φορά η ίδια λύπη που φεύγουμε! Τα ίδια βουρκωμένα μάτια, οι ίδιες σφιχτές αγκαλιές! Ένα εις το επανιδείν λέμε όλοι και αυτό το λέμε με σφιγμένα δόντια! Η καρδιά μου γίνεται σκληρή σαν πέτρα κάθε φορά που βγαίνω για τον δρόμο που σε βγάζει στην Εθνική οδό! Μέχρι να φτάσω τα πρώτα διόδια των Μαλγάρων, όπου την αφήνω να ξεσπάσει σε λιγμούς!
Διακοπές στο χωριό κάθε καλοκαίρι, γιατί τα παιδιά μας έχουν ανάγκη από ελευθερία!
Εύχομαι σε όλους εσάς να έχετε ένα υπέροχο υπόλοιπο καλοκαιριού και ακόμα πιο υπέροχες στιγμές με τις οικογένειές και τους φίλους σας!
Σε μαμαδογλυκοφιλώ!
Εύη!
