Και ναι, τα back to school posts καλά κρατούν ούτε εγώ δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη! Οι περισσότερες μαμάδες περιμέναμε πως και πως να ανοίξουν τα σχολεία, όχι για να ξεφορτωθούμε τα παιδιά μας, αλλά κυρίως για να μπει σε μια τάξη η καθημερινότητά μας! Από τη μια ανυπομονούμε να κλείσουν τα σχολεία και να απολαύσουμε τις καταπληκτικές μας ακρογιαλιές. Από την άλλη, μόλις γυρίσουμε πίσω στην πόλη, ανυπομονούμε να επιστρέψουν τα παιδιά μας στα θρανία! ” True story, πως να το κάνουμε δηλαδή! Και να’ μαι σήμερα εδώ πάλι στην στήλη μου με το περιβόητο σχολείο να σου πω για την πρωινή ρουτίνα πριν χτυπήσει το κουδούνι!
Blogging vs Reality!
Θα ήθελα πολύ να σου πω, πως όλα κυλούν ρολόι! Πως τα παιδάκια μου ξυπνούν και ετοιμάζονται απευθείας για το σχολείο από μόνα τους. Πως σηκώνονται από το κρεβάτι τους, παίρνουν το πρωινό τους, βουρτσίζουν τα δόντια τους, φορούν τα ρούχα που διαλέξαμε από βραδύς και έπειτα κάνουν επανάληψη την ορθογραφία ή το μάθημα της ιστορίας που θα εξεταστούν σήμερα. Έλα, όμως, που κάθε μέρα ζούμε και διαφορετικά δράματα. Κάθε μέρα ξυπνάμε με άλλη διάθεση, έτσι γιατί μας αρέσει αλλά και γιατί μπορούμε βεβαίως βεβαίως! Δεν ξέρω για εσάς, αλλά στο δικό μας σπίτι επικρατεί μια κατάσταση γεμάτη κυκλοθυμία!
Κάθε μέρα και μια νέα περιπέτεια!
Υπάρχουν πρωινά που τα παιδιά μου τα κοιτάς και λες ”αυτά τα παιδιά είναι γεννημένα για να πηγαίνουν στο σχολείο!”. Υπάρχουν, όμως, και ημέρες που λες αυτά τα παιδιά μισούν και το σχολείο αλλά και τη μαμά τους! Δεν μπορεί! Τέτοια κυκλοθυμία να μου τυχαίνει εμένα ρε παιδιά. Την οργανωτική, την πιστή στρατιώτη, την φουλ οργανωμένη που έχει λάβει υπόψιν της και το τελευταίο λεπτό πριν φτάσουμε στην πόρτα και πριν χτυπήσει το κουδούνι! Αν με νιώθεις χαίρομαι γιατί δεν είμαι μόνη σε αυτή την ζωή!
Είμαστε πρωινοί τύποι ευτυχώς..
Αυτό είναι γεγονός. Ξυπνητήρια στο σπίτι μας δεν χτυπούν ποτέ. Δεν χρειάστηκε ποτέ να ρυθμίσω ένα για να μας ξυπνήσει εγκαίρως. Βασικά δεν έχουμε ούτε ένα ξυπνητήρι στο σπίτι μας, γιατί πολύ απλά υπάρχει ο ΝΤΙΝΟΣ! Ο μικρός Ντίνος (αχαχα μικρός ούτε καν, κάνε με εικόνα να το περιγράφω σε παρακαλώ!) ξυπνάει και μαζί του ξυπνάει και όλη η γειτονιά. Γεμάτος από ενέργεια πετάγεται από το κρεβάτι, πεινάει σαν λύκος εννοείται γιατί, όπως ισχυρίζεται έχει να φάει 9 ολόκληρες ώρες, και έχει βάλει στόχο στη ζωή του να μας ξυπνάει αυτός κάθε μέρα με την τόσο μα τόσο κελαριστή φωνούλα του (#not). Το παιδί μου ξυπνάει στις 7 το πρωί και νομίζει πως είναι ήδη μεσημέρι.. ( τι ζω η μάνα?). Εννοείται πως έρχεται για πρωινές αγκαλιές και επειδή εγώ ποτέ δεν τον ακούω (κοιμάμαι βαριά) ξυπνάω με τρομάρα!
Τι να το κάνεις το ξυπνητήρι αν έχεις τον Ντινάρα? Τζάμπα να χαλάς τις μπαταρίες?
Πρωινή ρουτίνα πριν χτυπήσει το κουδούνι!
Το πρωί τρώμε σαν βασιλιάδες έλεγε η γιαγιά μου..
και τα παιδιά μου το έχουν δέσει σχοινί κορδόνι! Παίρνουμε πρωινό με φρυγανισμένο ψωμί, ενίοτε τηγανίτες, βούτυρο αγελάδος και μέλι, αυγουλάκι βραστό ή τυροπιτάκια που ξέμειναν από την χτεσινή φουρνιά. Αρκετά πρωινά την βγάζουμε και με απλά κοινά δημητριακά αλλά θέλουμε και το κατιτίς μας μετά. Εννοείται πως επισκεπτόμαστε την τουαλέτα πάση θυσία και ακολουθεί και γρήγορο ντουζάκι! Τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι φρεσκαδούρα! Το μάτι τους είναι γαρίδα σας το λέω! Βλέπω φίλους μας που μετά βίας μας χαιρετούν στην πόρτα! Ε, τα δικά μου μόλις τους δουν έχουν τόσα πολλά να τους πουν, λες και έχουν να ειδωθούν αιώνες! Φίλοι των παιδιών μου είστε πραγματικοί ήρωες!
Γελάω απίστευτα τώρα που στα διηγούμαι να το ξέρεις! Ωστόσο, κάποια πρωινά δεν είμαι και τόσο χαμογελαστή! Τα παιδιά μου ανυπομονούν να προλάβουν το κουδούνι γι αυτό και πάντα έχουμε φύγει οχτώ παρά δέκα από το σπίτι. Σε δύο λεπτά είμαστε στην πόρτα του σχολείου. Έχουμε αγωνία μη τυχόν και δεν μπούμε πρώτοι! Δεν έχουμε αργήσει ούτε μια φορά και σε αυτό το θέμα αισθάνομαι πολύ τυχερή! Ξέρω πως πολλοί φίλοι μας δυσκολεύονται να ρυθμίσουν το βιολογικό τους ρολόι και να ξυπνήσουν με ευκολία!
Πριν χτυπήσει το κουδούνι λοιπόν..
και όταν τα παιδάκια μου ξυπνήσουν με νορμάλ διάθεση, τότε τα λες και απόλυτα εκπαιδευμένα! Παίρνουν το πρωινό τους, ντύνονται, χτενίζονται, στρώνουν τα κρεβάτια τους και κάνουν επανάληψη όσα πρέπει. Βοηθούν με το συμμάζεμα της κουζίνας και γενικότερα θαυμάζω την πρωινή τους ενέργεια! Αυτό δηλώνω με περηφάνια πως το πήραν από εμένα!
Ξεκίνησα με χιούμορ αλλά τώρα θέλω να εμβαθύνουμε λιγάκι..
Αν το παιδί σου ξεκινά τώρα την σχολική του ζωή θέλω να σου προτείνω δύο πράγματα..
Είμαι μαμά ενός αγοριού 8 ετών και ενός κοριτσιού 6 ετών. Τι θέλω να πω με αυτό θα μου πεις, ok το ξέρεις ήδη. Θέλω να πω πως ύστερα από 4 χρόνια άγχος να προλάβουμε τα πάντα πριν χτυπήσει το κουδούνι, φέτος για πρώτη φορά ξεκίνησα πολύ χαλαρά. Δεν ξυπνώ με άγχος και δεν αγχώνω τα παιδιά μου. Τους λέω γλυκόλογα να ξεκινήσει όμορφα η μέρα μας. Τους βάζω το κολατσιό που λαχταρούν να τρώνε και όχι αυτό που ήθελα εγώ περισσότερο να φάνε. Επιλέγουν εκείνα τα ρούχα τους από βραδύς και το πρωί δεν χρειάζεται να σπαταλήσουμε χρόνο και για αυτό. Βέβαια αυτό ελοχεύει και κινδύνους αν έχεις ειδικά κορίτσι.
Η Stacy για παράδειγμα είναι ικανή να βάλει την Άρτα και τα Γιάννενα μαζί. Οι μαμάδες φίλες μου το ξέρουν αυτό. Ωστόσο, συνετίζεται από μόνη της πολλές φορές. Καταλαβαίνει, δηλαδή, πως υπερβάλλει με 8 πιαστράκια στα μαλλιά και 4 κολιέ στο λαιμό. Άσε που σκαρφίστηκα έναν κανόνα που λέει πως στο σχολείο απαγορεύονται τα αξεσουάρ εκτός από τα βαμμένα νύχια. Καλά φαντάζομαι πως ο κανόνας αυτός ισχύει και στην πραγματικότητα, έτσι?
Όπως και να έχει, ακόμη και τα πρωινά που το σπίτι μας είναι σαν να το έχει περάσει με μανία ο Taz (tazmania τον ξέρεις φαντάζομαι), τα παιδιά μου δεν έχουν βουρτσίσει δόντια και δεν φορούν ίδιο χρώμα κάλτσες, εγώ προσπαθώ πάλι να τους αποχαιρετώ με χαμόγελο και μια τρυφερή αγκαλιά. Και στεναχωριέμαι βαθύτατα που ο Ντίνος, πια, δεν θέλει αγκαλίτσες και φιλάκια εκεί μπροστά και λίγο πριν την πόρτα του σχολείου. Αρκούμαι στο πεταχτό φιλί μέσα στο αυτοκίνητο ή αν πάμε με τα πόδια στο φιλί που μου δίνει στη γωνία πριν στρίψουμε για το σχολείο! Τι να κάνω!
Last but not least..
Κοινότυπο αυτό που θα πω, όλοι κάπου το έχουμε διαβάσει αλλά εγώ θα το αφήσω εδώ.. Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει η μοίρα! Κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμα θα χαίρεται αυτές τις αθώες αγκαλιές, τα πρωινά ξυπνήματα, τις βραδινές αγκαλιές στο κρεβάτι μέχρι να τους πάρει ο ύπνος, τα ατέλειωτα παραμύθια, τα επίσης ατέλειωτα ξενύχτια.. Κανείς μας δεν ξέρει τι του ξημερώνει! Εκτός από τα καλοκαίρια που είναι λιγοστά μαζί με τα παιδιά μας, λιγοστά επίσης είναι και τα σχολικά χρόνια.
Πότε μάθαμε πως περιμένουμε παιδί, πότε γεννήθηκε ο Ντίνος, πότε ήρθε στην αγκαλιά μας η Stacy, πότε τα άφησα για πρώτη φορά στο σχολείο ούτε εγώ δεν θυμάμαι πως πέρασαν τα χρόνια.. Το ίδιο θα λέω και μετά από 4 , 6 ή και 10 χρόνια! Είμαι δίπλα τους με όλο μου το είναι! Είμαστε μαζί σε όλα! Συζητάμε τα πάντα, δεν τους κρατώ μυστικά και κυρίως δεν μπορώ να υποκρίνομαι μπροστά τους για τίποτα. Είμαι ο εαυτός μου 100% και έτσι θέλω να είμαι πάντα μαζί τους. Έτσι πρέπει να είμαι φαντάζομαι, δεν ξέρω..
Μέσα στην πρωινή ρουτίνα πριν χτυπήσει το κουδούνι εφάρμοσα τα εξής:
Πριν χτυπήσει το κουδούνι θα τους ψιθυρίσω στο αυτί μια γλυκιά ευχή! Και αν κάτι γίνει και δεν προφτάσω θα την κρατήσω για το σχόλασμα!
Πριν χτυπήσει το κουδούνι θα τους κρατήσω την τσάντα για να σηκώσουν όσο λιγότερο βάρος αυτά τα κορμάκια που θέλουν να χαρούν τη ζωή, να τρέξουν και να νιώσουν ελευθερία!
Πριν χτυπήσει το κουδούνι θα τους πω πως το λάθος της ημέρας θα είναι η επιτυχία της επόμενης!
Πριν χτυπήσει το κουδούνι θα τους αφήσω εκεί ένα Σ’ αγαπώ και ας ξέρω πως ίσως να μην προλάβουν να απαντήσουν.. Το άκουσαν και αυτό μου αρκεί!
Πριν χτυπήσει το κουδούνι εκείνα θα ξέρουν πως η μαμά θα είναι εκεί να επιστρέψουμε σπίτι!
Και αυτό τους αρκεί.. Και εμένα επίσης!
Καλή σχολική χρονιά στα σπλάχνα μας και καλή πρόοδο σε όλα τα παιδιά που είναι το μέλλον αυτού του κόσμου!
Εύη.
Καλέ με συγκίνησες στο τέλος!!! Α στο καλό σου! Νομίζω σε όλα αυτά βοηθάει που τα παιδιά μεγαλώνουν, αποκτούν ενσυναίσθηση και σίγουρα ωριμάζουν. Αλλά όχι ότι κι εμείς οι μαμάδες δεν πρέπει να ωριμάζουμε να ξέρουμε ποιες μάχες πρέπει να χάσουμε και να θυμόμαστε πάντα ότι όλα με αγάπη και όρια γίνονται πιο εύκολα! Φιλάκια αγαπημένη μου! Κάλη