Roadtrip στην Πάρνηθα και στο Πάρκο των Ψυχών

Οι Κυριακάτικες βόλτες μας έχουν άλλη αξία κάποιες φορές! Όταν δεν έχουμε προγραμματισμένο θέατρο ή κάποιο κάλεσμα με φίλους τότε παίρνουμε το αυτοκίνητο μας και βγαίνουμε στο δρόμο! Αυτή τη φορά θα σου δείξω μια Κυριακάτικη εξόρμηση στην Πάρνηθα, εντελώς απρόσμενα, για αυτό και οι φωτογραφίες που θα δεις δεν είναι από την φωτογραφική μου κάμερα! Ήταν από εκείνες τις λίγες φορές που ξέχασα να την πάρω μαζί μου! Και ήμασταν τυχεροί γιατί μπορέσαμε να δούμε για δεύτερη φορά χιόνι φέτος!

Η Πάρνηθα είναι ένας γρήγορος προορισμός για εξόρμηση στο βουνό. Απέχει μόλις 45 λεπτά από το σπίτι μας! Μόλις μου πρότεινε ο Δημήτρης να πάμε προς τα εκεί η απάντηση μου ήταν αρνητική γιατί δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για βουνό! Δεν φορούσαμε σκουφιά, ούτε κασκόλ ούτε καν ζεστές μπότες! Ωστόσο, το αγόρι επέμενε και έτσι πήραμε τον δρόμο για την Πάρνηθα!

Ήξερε πως ψηλά θα συναντούσαμε λίγο χιόνι και ήθελε τα παιδιά να το απολαύσουν πριν αρχίσουν και πάλι τα σχολεία! Ήταν η τελευταία Κυριακή των διακοπών αλλά και η μέρα που ήθελα επειγόντως να ξεστολίσω! Ωστόσο, άφησα τις δουλειές του ξεστολίσματος για το απόγευμα που θα επιστρέφαμε πίσω!

Ανεβαίνοντας στην Πάρνηθα, η θέα που συναντάς είναι κάτι το μαγικό! Μπορεί να βλέπεις πολύ τσιμέντο ωστόσο διακρίνεις πως η περιοχή εκεί κοντά στα Βασιλικά Κτήματα του Τατοΐου είναι γεμάτη πράσινο! Και αυτό είναι κάτι που σου προσφέρει μια αίσθηση οξυγόνου μέσα στο πολύ καυσαέριο της Αττικής!

Το βουνό αυτό μου φάνηκε πολύ διαφορετικό από όσα έχω συναντήσει μέχρι σήμερα! Η όψη του άγρια και τα συναισθήματα που σου βγάζει περίεργα! Δεν ξέρω αν έφταιγε ο καιρός. Το ομιχλώδες τοπίο ή οι πλαγιές που ήταν γεμάτες πεύκα και οξιές κομμένα και πεταμένα δεξιά και αριστερά. Μια αγριάδα την έβγαζε!

Πριν φτάσουμε στο γνωστό καταφύγιο συναντήσαμε  ένα πάρκο πολύ διαφορετικό από όλα όσα έχουμε συναντήσει μέχρι σήμερα! Ένα πάρκο που δεν έχει κούνιες. Ούτε τραμπάλες. Ούτε και θα συναντήσεις παιδάκια να τρέχουν και να παίζουν μέσα σε αυτό! Αυτό το πάρκο δεν σου προκαλεί καθόλου χαρά ούτε και σου ανοίγει την όρεξη για παιχνίδι! Το εντελώς αντίθετο μάλιστα!

Ρώτησα. Διάβασα  και έμαθα απίστευτες πληροφορίες γύρω από αυτό! Η τοποθεσία του είναι ακριβώς απέναντι από ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο που κοιτάζοντάς το σου ‘ρχεται ανατριχίλα! Το ξενοδοχείο ”Ξενίας” πριν πάρει την ιδιότητα αυτή φιλοξένησε ασθενείς με φυματίωση στη μέση του πουθενά και στην κορυφή του όρους ως σανατόριο! Πολλοί άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή από το 1912 ως το 1940 περίπου!

Το πάρκο των ψυχών φτιάχτηκε για να τιμήσει όλες αυτές τις ψυχές που ξεψύχησαν σε εκείνο το σανατόριο τα χρόνια εκείνα τα παλιά! Η όψη του μου θύμισε πραγματικά ιστορίες από αστυνομικό θρίλερ που έχω διαβάσει του Nesbo αλλά και σκηνικό από ταινία του Στίβεν Κινγκ!

Το ξενοδοχείο βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση μιας και από 1980 δεν λειτούργησε ποτέ ξανά! Εικόνες από συντρίμμια, μπάζα, γκρεμισμένοι τοίχοι και πολλές τρύπες! Δεν πλησίασα πολύ μιας και ήμουν σίγουρη πως η είσοδος απαγορευόταν λόγω επικινδυνότητας! Εγώ πάντως αν γνώριζα πως το κτίριο αυτό πριν γίνει ξενοδοχείο έκρυβε μέσα του ψυχές που υπόφεραν δεν θα ήθελα ποτέ να μείνω μέσα σε αυτό! Ίσως δικαιολογημένα να εγκαταλείφθηκε!

Το πάρκο αυτό δημιουργήθηκε από τον γλύπτη Σπυρίδωνα Ντασιώτη το 2012! Μέσα του κρύβει απομεινάρια καμένων κορμών πάνω στα οποία ο καλλιτέχνης έδωσε μορφές. Μορφές ενός ζευγαριού. Ενός παιδιού. Του Εσταυρωμένου (πιθανολογώ)! Η δόνηση που νιώθεις μέσα σε αυτό περίεργη και αντικρίζοντας τα σου κόβεται η μιλιά! Δεν έχεις όρεξη για λόγια. Σχολιασμούς και συζητήσεις! Τα φωτογράφισα με το κινητό χωρίς να θέλω να είμαι μέρος αυτών εγώ ή τα παιδιά μου! Τα φωτογράφισα απλά και μόνο για να στα δείξω σήμερα εδώ!

Μπαίνοντας στο πάρκο θα δεις μια πλάκα με ένα μικρό απόσπασμα από την ”Εαρινή Συμφωνία” του Γιάννη Ρίτσου. Λέγεται πως νοσηλεύτηκε εκεί για αρκετό διάστημα! Μέσα στο σανατόριο αυτό διάβασα πως έγραψε την πρώτη του αυτή ποιητική συλλογή ο μεγάλος μας ποιητής! Την έγραψε την άνοιξη του 1938 για αυτό και ο τίτλος! Πρόκειται για μια συλλογή που εξυμνεί την αγάπη και τον έρωτα!

Συνεχίζοντας την διαδρομή μας προς την κορυφή του βουνού, ο δρόμος στενεύει και τα πρώτα χιόνια κάνουν την εμφάνισή τους! Κόσμος πολύς δεξιά και αριστερά γεμάτος όρεξη για παιχνίδι με το χιόνι και περπάτημα! Ανεβήκαμε μέχρι και τις εγκαταστάσεις της πολεμικής αεροπορίας, μέχρι το τέλος του δρόμου δηλαδή! Ο καθαρός αέρας, το χιόνι και η ομίχλη μας άνοιξαν την όρεξη! Αφού φτιάξαμε έναν πρόχειρο χιονάνθρωπο, όχι και τόσο όμορφο θα έλεγα, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και απολαύσαμε ένα λουκούλλειο γεύμα λίγο πριν αφήσουμε τον καθαρό αέρα του βουνού πίσω μας!

Μόλις 30 χλμ από το σπίτι μας σχεδόν καταφέραμε να κάνουμε την απόδραση μας, να εισπνεύσουμε οξυγόνο και να αλλάξουμε για μία ακόμη φορά παραστάσεις λίγο πριν μπούμε ξανά στο τρέξιμο και στην ρουτίνα! Θα ήθελα πολύ να ανέβουμε στο τελεφερίκ αλλά το αφήσαμε για την επόμενη φορά που θα είχαμε την φωτογραφική μηχανή μαζί μας!