Τα βιβλία της Μικρής Σελήνης πάντα ανυπομονούμε λιγάκι παραπάνω να τα λάβουμε στα χέρια μας. Αρχικά εγώ η ίδια, η μαμά βιβλιοφάγος που διαβάζει πρώτη τα παιδικά βιβλία πριν τα διαβάσω στα παιδιά μου! Μια τέτοια ανυπομονησία είχα μόλις είδα το εξώφυλλο του βιβλίου όταν ανέβηκε στο Feed της Μικρής Σελήνης στο Facebook. ”Άλλη μια επιτυχία” είπα από μέσα μου! Ελάτε να γνωρίσουμε τη Λίλυ & τη Λούσυ σήμερα, μια ιστορία της Άννας Βερροιοπούλου για τη Λούσυ και τον Κωνσταντή.
Λίλυ & Λούσυ
Η Λίλυ έψαχνε να βρει ένα φιλικό χέρι…
Ζούσε σε ένα απόμερο χωριό και αυτό που αναζητούσε ήταν σίγουρα μια συντροφιά. Με τρόπο ποιητικό και σχεδόν μελωδικό η συγγραφέας μας αφηγείται έναν περίπατο στο Λιβαδάκι, μια καταπράσινη πλαγιά που οδηγούσε στην παραλία.
Η Λίλυ έψαχνε να βρει ένα φιλικό χέρι..
Και εκείνη την ημέρα βαριόταν πάρα πολύ. Ζούσε σε ένα πολύ όμορφο μέρος, σχεδόν ονειρεμένο αλλά όλα θα έμοιαζαν ακόμα πιο ονειρικά αν είχε κάποιον να μοιραστεί αυτή την μαγεία. Και κάπου εκεί, στην πιο ανιαρή στιγμή της ημέρας της ακούστηκε ένα γάβγισμα μέσα από φύλλα.
Η Λούσυ ήταν ένα λαγωνικό, από της καλύτερες ράτσες του κόσμου και πια ήταν η αχώριστη φίλη της Λίλυ. Μαζί θα ζήσουν όμορφες στιγμές και θα σώσουν το χωριό από την απόλυτη καταστροφή.
Εδώ μπορείς να δεις όλα τα βιβλία της Μικρής Σελήνης που αγαπήσαμε!
Και εκεί που η Λίλυ έψαχνε να βρει ένα φιλικό χέρι….βρήκε μια πατούσα!
Ελάτε να γνωρίσουμε τη Λίλυ & τη Λούσυ!
Ένα παραμύθι τρυφερό, που θα μιλήσει στην καρδιά ενός μικρού παιδιού. Θα το βοηθήσει να αγαπήσει περισσότερο τους τετράποδους φίλους μας και εννοείται πως θα ζητάει επίμονα να υιοθετήσει και αυτό ένα.
Εμείς δεν έχουμε κατοικίδιο. Ούτε εγώ είχα κατοικίδιο όσο ήμουν μικρή. Δεν έχω καθόλου σαν εικόνα πως είναι η ζωή με ένα ζώο στο σπίτι. Και καθώς ενηλικιωνόμουν δεν μου γεννήθηκε ποτέ η ανάγκη να υιοθετήσω ένα. Τα παιδιά μου επίσης μεγαλώνουν έτσι. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που μου το έχουν ζητήσει επίμονα, υποστηρίζοντας πως εκείνα θα είναι υπεύθυνα για τη βόλτα και το παιχνίδι μαζί του.
Γνωρίζω, πως αν ποτέ μπούμε στη διαδικασία να υιοθετήσουμε ένα σίγουρα δεν θα ζούμε σε διαμέρισμα αφενός και αφετέρου θα το κάνουμε με πλήρη συνείδηση και υπεύθυνα.
Μήνυμα προς όλους εσάς που έχετε σκύλο στο σπίτι.
Οι περισσότεροι από εσάς είμαι σίγουρη πως τα αγαπάτε όπως ακριβώς αγαπάμε και φροντίζουμε εμείς τα παιδιά μας. Τα βλέπετε σαν παιδιά σας και αυτό είναι πολύ όμορφο. Ωστόσο, δυστυχώς, υπάρχουν και εκείνοι που τα εκμεταλλεύονται και τα έχουν στην ‘κατοχή’ τους καθαρά και μόνο για λόγους ασφαλείας. Δεν τους προσφέρουν τις βόλτες που έχουν ανάγκη, δεν τα γυμνάζουν όσο πρέπει και όσα το χρειάζονται λόγω ράτσας, και κάποιες φορές δεν τα ταΐζουν όσο πρέπει. Στη γειτονιά μου υπάρχουν περιπτώσεις που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις να έχουν στην ‘κατοχή’ τους ένα ζώο. Και, όμως, συνεχίζουν να το έχουν.
Θαυμάζω όλους εσάς που βγάζετε το ζωάκι σας βόλτα πρωί βράδυ ανελλιπώς. Που καθαρίζετε τις ακαθαρσίες τους στο δρόμο. Που τα εκπαιδεύετε και ασχολείστε τόσο πολύ μαζί τους. Που τα γυμνάζετε και τα εμβολιάζετε. Το δέσιμό σας είναι φανερό, ακόμα και σε εμάς που δεν κατέχουμε τον σύνδεσμο αυτό.
Η ιστορία της Άννας Βερροιοπούλου σε εικονογράφηση Mariana Villanueva Segonia, μας άγγιξε πολύ. Μίλησε στην καρδιά μας και πέρασε το μήνυμα που ήθελε στα παιδιά μου. Διαβάστε το αγκαλιά με τα παιδιά σας. Αξίζει.
Σε μαμαδογλυκοφιλώ!
Εύη.
Αυτο φαινεται πολυ καλο!!!!
Ελένη μου είναι! Και μπορεί όσο τα παιδιά μου ζούνε μαζί μας να μην καταφέρουμε να υιοθετήσουμε ένα ζωάκι, αν τους γεννηθεί η ανάγκη να το κάνουν όταν θα πετάξουν τα φτερά τους θα ξέρουν πως το σκυλί δεν θα τους ανήκει για λόγους ασφαλείας. Πως έχει ψυχή και δικαιώματα.