Αυτή εδώ η ανάρτηση θα είναι σίγουρα από τις αγαπημένες των παιδιών μου όταν θα μεγαλώσουν. Και αυτό γιατί μέσα τους θα κρύβει ό,τι είναι το χωριό μας για εμάς. Είναι ένα μέρος που το αγαπούν αδιαπραγμάτευτα και σε αυτό έχω βάλει το χεράκι μου εγώ. Το χωριό για εμάς είναι state of mind, όσο μακριά από την θάλασσα κι αν είναι. Όσο κι αν δεν έχει μαγαζιά ωραία να απολαύσεις σωστά ένα παγωτό ή μια κρέπα. Κάπως έτσι θα καλύψω το φετινό θέμα Village Summer Days που τόσο αγαπάς να διαβάζεις, γιατί όσα μοιράζομαι μαζί σου είναι αληθινά και βγαλμένα από τα βάθη της ψυχής μου. Γιατί τα παιδιά έχουν ανάγκη από χωριό σήμερα στη στήλη μου Οικογένεια. Μια ανάρτηση για εσένα που έχεις χωριό αλλά και για εσένα που δεν έχεις.
Ημέρες καλοκαιριού Ημέρες χωριού
Τα τελευταία χρόνια που μένουμε οικογενειακώς στην Αττική, χωριό για εμάς σημαίνει καλοκαίρι. Τα πρώτα χρόνια που τα παιδιά μας ήταν μωρά και δεν είχαν σχολικές υποχρεώσεις, ταξιδεύαμε συνεχώς στα χωριά μας. Δεν μας κρατούσε τίποτα στην Αθήνα. Ούτε οι άνθρωποι ούτε τα μέρη. Διψούσαμε για τους συγγενείς μας, τους πραγματικούς μας φίλους. Διψούσαμε για τη γη μας και τα πατρικά μας σπίτια. Χριστούγεννα, Πάσχα και γιορτές ετοιμάζαμε βαλίτσες από βραδύς και σαν ξημέρωνε γεμίζαμε το Fast Pass για την Εθνική Οδό Αθήνας – Θεσσαλονίκης.
Σαν πέρασε, όμως, ο καιρός και τα παιδιά ανέπτυξαν το δικό τους κοινωνικό περίγυρο όλα άλλαξαν μονομιάς. Οι ανθρώπινες σχέσεις άρχισαν να καλλιεργούνται, να ανθίζουν και να πιάνουν τόπο. Όσο περνούν τα χρόνια στο σχολείο, οι παρέες μας γίνονται πιο ουσιαστικές. Πιο οικογενειακές. Οι ημέρες στο χωριό άρχισαν να φθίνουν και περιορίστηκαν κυρίως στις ημέρες καλοκαιριού. Τα τριήμερα ελαττώθηκαν και έδωσαν θέση σε τριήμερα στην Πελοπόννησο ή στη Στερεά Ελλάδα. Με παρέα ή και μόνοι μας, διότι ακόμα κι έτσι περνάμε υπέροχα.
Έχουμε διαλέξει ανθρώπους, οι οποίοι με τη σειρά τους μας διάλεξαν. Που ταιριάζουν τα χνώτα μας και μπορούμε να οργανώσουμε μια οικογενειακή εκδρομή. Μπορούμε να ανοίξουμε τα σπίτια μας και να γευματίσουμε όλοι μαζί. Έχουμε αυτή τη συναισθηματική πολυτέλεια πια, μετά από οχτώ χρόνια.
Εκεί στο Νότο. Εκεί μου φύλαξε ο έρωτας το λόττο.
Ξέρεις, αυτό το τραγούδι το έχω κάνει κτήμα μου. Τον Λαυρέντη τον αγαπώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχει μια ηδονή στη φωνή του αυτός ο άνθρωπος. Έχει μια διαφορετική ομορφιά ψυχής και ανδρισμού. Εμένα, προσωπικά, όντως στο Νότο μου φύλαξε ο έρωτας το λόττο. Ο Δημήτρης μου είναι Φθιώτης, αλλά έχει χρυσή καρδιά Θεσσαλονικιού που αγαπά τα Ρουμελιώτικα, τα Ποντιακά και τα Κρητικά. Πώς γίνεται αυτό το κράμα θα μου πεις. Κι όμως γίνεται και εναρμονίζεται υπέροχα στα σοκάκια της ψυχής του. Την Νότια Ελλάδα έχω αρχίσει να την αγαπώ και σίγουρα η Αττική με έχει κατακτήσει.
Village Summer Days λοιπόν..
Και εσύ που με διαβάζεις χρόνια, ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτός ο τίτλος. Ξέρεις πως σημαίνει για αρχή πολύ συναίσθημα. Πολλή ψυχή, πολλή αγάπη. Ξέρεις πως σημαίνει μπαμπάς, Ρουλάκι και η καλή μου η γιαγιά. Ξέρεις πως σημαίνει δασύλλιο Γερακαρούς, θάλασσα Χαλκιδικής και δεμένη οικογένεια που δεν φοβάται να μαλώσει μήπως και κοπεί η σύνδεση.
Πόσο σημαντικό είναι αυτό που είπα μόλις τώρα.
Έχω γνωρίσει οικογένειες που φοβούνται να μαλώσουν. Να διαφωνήσουν τέλος πάντων. Έχω δει οικογένειες να μασάνε τα λόγια τους και να μην μιλούν, για να μην χαλάσουν οι καρδιές τους. Έχω ακούσει ιστορίες, υποτιθέμενων δεμένων αδερφών, που κατάπιαν πολλά λόγια και ξεσπάσματα μέσα τους. Έχω ζήσει άντρες λιοντάρια που δεν μιλούν γιατί ζει η μάνα τους και δεν θέλουν να την στεναχωρήσουν. Έχω δει καταπίεση και ζήλια μέσα σε αντιδράσεις και κουβέντες.
Η δική μου οικογένεια δεν φοβάται τις εντάσεις. Τις έχει ζήσει στο πετσί της και ξέρει πως οι εντάσεις είναι για να ξεθυμαίνουν. Όσα χρόνια κι αν χρειαστεί για να ξεθυμάνουν. Η δική μου οικογένεια δεν μασάει τα λόγια της. Έχουμε χωρίσει τα τσανάκια μας πια που λένε. Αγαπιόμαστε, αλλά με όρια σε όλους τους τομείς πια.
Γιατί τα παιδιά έχουν ανάγκη από χωριό
Πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό να ζουν τα παιδιά λίγες μέρες στο χωριό τους. Στην περίπτωση που δεν έχεις χωριό, βέβαια τότε τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα. Γνωρίζω φίλους που όντως δεν έχουν χωριό. Δεν έχουν γη ή πατρικό στην επαρχία. Ή και που έχουν, δεν ζει κανένας συγγενής τους εκεί και δεν πηγαίνουν. Δεν μπορώ να μιλήσω για αυτή την κατηγορία ανθρώπων, διότι δεν ανήκω σε αυτήν. Σήμερα, σου μιλώ για όλους εκείνους που έχουν και ζουν οι γιαγιάδες τους ακόμη, εκτός από τις μανάδες τους. Σήμερα, σου μιλώ για όλους εκείνους που δεν έχουν χωριό αλλά εν δυνάμει θα μπορούσαν να αποκτήσουν αν αγαπήσουν ένα μέρος στην επαρχία. Γιατί έχω συναντήσει και τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων.
Γιατί λέω εν δυνάμει..
Λέω εν δυνάμει, γιατί παρότι εμείς έχουμε δικά μας χωριά και εγώ και ο Δημήτρης, τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε αποκτήσει και ένα τρίτο. Όχι στην πραγματικότητα φυσικά μιας και δεν κρατά η σκούφια μας από εκεί. Έτσι το αισθανόμαστε αφού το επισκεπτόμαστε κάθε καλοκαίρι. Έχουμε επαφή με τους ντόπιους και κινούμαστε σε μέρη όχι τουριστικά. Φυσικά, μιλώ για το νησί της καρδιάς μας. Την Κεφαλονιά. Και ναι. Ένα νησί μπορεί να αποκαλεστεί χωριό. Γιατί πολύ απλά τα μικρά λιμανάκια ή τα σπίτια μέσα στη φύση μόνο χωριό θυμίζουν. Φέτος, δεν ξέρω αν θα το επισκεφτούμε. Ίσως λίγο πριν το τέλος της σεζόν. Θα δείξει.
Το mamasnpapas.gr έχει πολύ Instagramικό προφίλ. Μπορείς να με ακολουθήσεις στο Instagram! Εκεί σου μιλώ ζωντανά καθημερινά σχεδόν. Εκεί ερχόμαστε σε επαφή live και τα λέμε σαν δυο φίλοι.
Γιατί τα παιδιά έχουν ανάγκη από χωριό
Ας επιστρέψω, όμως, στο θέμα για το οποίο ξεκίνησα να μοιράζομαι όλα αυτά μαζί σου.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη από χωριό και από τους ρυθμούς του χωριού. Αυτό το λέω με μεγάλη βεβαιότητα, μιας και εγώ μεγάλωνα κάποιες μέρες στο χωριό μου με τους παππούδες μου. Μεγαλώνοντας άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα οφέλη. Στα σοκάκια του χωριού, στις πλατείες και στις καφετέριες έμαθα πολλά. Έμαθα από συμπεριφορές και τσαχπινιές. Έμαθα από συγγενικές σχέσεις και αυτό που λέμε με όλο το χωριό είμαστε σόι.
Η τριβή με τους ανθρώπους στο χωριό είναι διαφορετική από αυτή της πόλης. Τα σπίτια είναι ανοιχτά με τα κλειδιά έξω στις πίσω πόρτες. Ο ελληνικός καφές με τη γειτόνισσα ψήνεται κάθε πρωί και οι λουκουμάδες της γιαγιάς το απόγευμα δίνουν και παίρνουν. Τα φρέσκα νέα της ημέρας μοιράζονται νωρίς νωρίς το πρωί μόλις θα πάρεις το ζεστό ψωμί ή το φρέσκο τραγανό κουλούρι. Κάποια νέα ανήκουν στο φάσμα του κουτσομπολιού κάποια, όμως, είναι σίγουρα κοινωνική ευαισθησία.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος συγχωριανός είχε ανάγκη από βοήθεια και πολλοί από το χωριό ενώθηκαν για τον βοηθήσουν. Ας δούμε και αυτή την πλευρά των πραγμάτων. Όχι μόνο την άσχημη.
Τα παιδιά κυκλοφορούν με περισσότερη ασφάλεια στους δρόμους. Όχι πως αυτό αναιρεί ότι δεν γίνονται τραγικά ατυχήματα ή και δυστυχήματα στα χωριά. Όλοι θυμόμαστε τον περσινό χαμό 2 ανήλικων παιδιών με ποδήλατα στον Καραβόμυλο, από ασυνείδητο που οδηγούσε σε δρόμο χωρίς φωτισμό αργά το απόγευμα και υπό την επιρροή αλκοόλ. Εν πάση περιπτώση, τα παιδιά μπορούν να κάνουν ποδήλατο ή πατίνι με μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων.
Τα παιδιά μπορούν να παίζουν στα χώματα. Να λερώνονται, να τρώνε φρούτα από το δέντρο ή αυγό από το κοτέτσι της γιαγιάς που μόλις γέννησε η κότα. Μπορούν να καθίσουν στο μικρό κουζινάκι της γιαγιάς και να ακούσουν τις πιο διασκεδαστικές ιστορίες από το στόμα της ή ακόμα καλύτερα από το στόμα της προγιαγιάς. Εγώ είμαι τυχερή, γιατί πρόλαβα προγιαγιά και την αγάπησα πολύ.
Τα παιδιά θα ψηθούν συναισθηματικά στα σοκάκια του χωριού με τις παρέες.
Αμέτρητες παρέες τα καλοκαίρια στο χωριό. Αμέτρητες ιστορίες σε κάθε γωνιά του. Τσακωμοί, παρεξηγήσεις, τα πρώτα καρδιοχτύπια. Στιγμές με έντονα συναισθήματα, παιχνίδια όπως κυνηγητό και κρυφτό που δύσκολα παίζεις στην πόλη. Μακριά γαϊδούρα, μπάλα, πατητό και πόσα άλλα που μου διαφεύγουν τώρα. Βόλτες με τα ποδήλατα στο δασάκι ή στα χωράφια. Σπόρια από τους ηλιόσπορους του παππού και καλαμπόκια φρεσκοβρασμένα από το τελάρο που μάζεψε η γιαγιά. Όλα αυτά κρύβουν από πίσω τους αναμνήσεις και συναισθήματα.
Το παιδί έχει ανάγκη να ψηθεί συναισθηματικά. Να αποκτήσει τριβή με παιδιά της ηλικίας του παίζοντας τα δικά τους παιχνίδια έξω στη φύση. Το παιδί δεν πρέπει να είναι υπερπροστατευμένο. Πώς αλλιώς θα μάθει να ανταπεξέρχεται σε δύσκολες στιγμές που θα συναντήσει μεγαλώνοντας;
Αν το καλοσκεφτείς οτιδήποτε ζούμε, καλό ή κακό, συνδέεται με ένα συναίσθημα.
Ακόμα και τις παράξενες θείες που θέλουν να μας φιλούν συνέχεια ή εκείνες που μας καλημερίζουν 10 φορές την ημέρα λες και μας βλέπουν για πρώτη φορά, τις έχουμε ανάγκη. Και οι περίεργες ή αλλιώς κουτσομπόλες του χωριού είναι χρήσιμες, μην νομίζεις. Και όχι κακώς χρησιμοποίησα γένος θηλυκό γιατί μπορούν άνετα να είναι και γένους αρσενικού. Εννοείται πως κι εγώ εκνευρίζομαι πολλές φορές, αλλά ακόμα και αυτές οι συμπεριφορές κρύβουν μέσα τους ένα δίδαγμα. Τα παιδιά μεγαλώνοντας θα τα αναγνωρίσουν όλα.
Γιατί τα παιδιά έχουν ανάγκη από χωριό
Αισθανόμαστε τυχεροί, και εγώ και ο Δημήτρης, που τα παιδιά μας θα έχουν ένα χωριό να επιστρέψουν όταν με τη σειρά τους θα ανοίξουν τα φτερά τους. Ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις. Μια θάλασσα γεμάτη ιστορίες. Ένα δασύλλιο που θα τους θυμίζει παρέες, γλέντια και ανταμώματα. Κι ακόμα κι αν δεν θα υπάρχει το σπίτι θα υπάρχουν όλα τα υπόλοιπα καλά φυλαγμένα στην καρδιά τους.
Εγώ το χωριό μου για κάποια χρόνια δεν το συμπαθούσα και πολύ. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ένιωθα αποστροφή προς ορισμένους ανθρώπους. Θεωρούσα ότι δεν μου φέρθηκαν δίκαια. Ούτε εμένα ούτε την οικογένειά μου. Ωστόσο, έμαθα να ξεπερνάω τις συμπεριφορές τους και τα κόμπλεξ που ήθελαν να μου μεταφέρουν. Οι επαφές μου είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού και σίγουρα είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό. Άνθρωποι άξιοι που με αγαπούν και τους αγαπώ ό,τι κι αν γίνει. Και δεν εννοώ ανθρώπους που μας ενώνουν δεσμοί αίματος.
Το χωριό μου το αγαπώ. Και το ίδιο το αγαπούν και τα παιδιά μου.
Το αγαπούν όσο αγαπούν και του Δημήτρη. Περνούν καλά κάθε Ιούλη εκεί. Αυτό δεν θα τους το στερήσω ποτέ. Όσο μπορώ κάθε Ιούλη εκεί θα επιστρέφω μαζί τους. Γιατί εκεί έχουν να μάθουν πολλά. Για τους ανθρώπους, την επαρχία. Για τον χρόνο και τον χώρο. Για τη γη και τα χωράφια. Για τα ποτάμια και τα παρατημένα δασύλλια. Για τις γειτόνισσες και για όσους σε σχολιάζουν πίσω από τις κουρτίνες. Για όσους σε ζηλεύουν αλλά και για εκείνους που σε θαυμάζουν. Πραγματικά και ανιδιοτελώς.
Παιδιά μου είστε τυχερά. Όταν μεγαλώσετε θα το αντιληφθείτε 100% αυτό που σας λέω σήμερα.
Σε μαμαδογλυκοφιλώ.
Εύη.
